Het is niet snel genoeg en ook niet luid genoeg om het cowpunk te noemen, dus bedacht Natalie Fratino van The Smokey Lonesome de term garage-country. Ben Vaughn noemt het volstrekt originele countryrock, waarbij je volgens hem echt geen idee hebt uit wat voor invloeden dit is ontstaan. Daar heeft hij wel een punt. Laten we dus maar beginnen met de mededeling dat de ep Desert Run (eigen beheer) uiterst rommelig overkomt. Typisch iets wat in de woestijn ontstaat, dit kwartiertje muziek met vijf nummers. Op de een of andere manier lijkt een vergelijking met The Original Harmony Ridge meer…

Met een Vox-orgeltje en een elektrische sitar springt All Day All Night er in positieve zin uit op Lace (Errant Music) van Billy Eli. De Texaan is al een tijdje actief, maar hij is altijd een beetje in de marge gebleven. Dit album zal daar niets aan veranderen. Het is de vraag of hij dat erg zal vinden. Eli was zijn interesse in de muziek een beetje kwijtgeraakt. Hij dacht dat hij alles wat in hem opkwam wel had geschreven, ook al is zijn discografie echt niet zo groot. Dit is na een pauze van elf jaar zijn zesde album. Want zoals dat gaat, dienden zich toch weer teksten en melodieën aan. Dus reisde hij van New England waar hij meer…

Ze doen het rustig aan, de leden van The Stetson Family. The Stars, If You Look Closely (MGM/Independent) is hun vierde album. Het vorige is alweer van negen jaar geleden. Helaas, net als bij Billy Strings is de familienaam verzonnen. Ze zíjn niet eens familie. Wat niet wegneemt dat Nadine Budge (leadzang, gitaar), John Bartholmeusz (lead gitaar/zang), Colin Swan (banjo/zang), Greg Field (fiddle/mandoline/zang) en Luke Richardson (bas/zang) een strak, hecht team vormen en met een ijzersterk album voor de dag komen. De band komt uit Melbourne, Australië, maar de stijl is onmiskenbaar americana: een uitgekiende mix van meer…

Kwartet! Met Rainy Eyes is mijn kwartet talentvolle vrouwelijke singer-songwriters, waartoe eerder al Rachel Baiman, Jess Jocoy en Margo Cilker verzameld waren, compleet. Rainy Eyes is het pseudoniem van Irena Eide, een jonge vrouw die in Bergen, Noorwegen opgroeide, op haar 17de naar Kopenhagen verhuisde, daar kennis kreeg aan een Amerikaanse jazzmuzikant en binnen een jaar met hem naar Californië verhuisde. Daar brak uiteindelijk de relatie. Moeilijke jaren als alleenstaande moeder volgden. Het schrijven van liedjes hielp bij de verwerking. Lonesome Highway meer…

De pure pop van Penny Arcade is zo Brits als wat, maar zou ook heel goed uit Nederland kunnen komen. In dat laatste geval zou het zeker om een album op Excelsior Recordings gaan. Is dus niet zo. Backwater Collage (Tapete Records) is ook geen americana, maar met Don’t Cry No Tears komen ze wel in de buurt van Calexico. Het gaat hier om het soloproject van de Engelsman James Hoare, die eerder betrokken was bij indiepopbands Veronica Falls en The Proper Ornaments. Hier is sprake van een sterk staaltje huisvlijt. Hoare deed vrijwel alles zelf. Het toetsenwerk is van Max Class en meer…

Wat jammer eigenlijk dat Billy Strings niet écht zo heet. Hij is (in 1992) geboren als William Lee Apostol. Zijn beetje lullige artiestennaam werd bedacht door zijn tante, vanwege zijn veelzijdige behendigheid met alle denkbare soorten bluegrasssnaren. In 2012 deed hij de wereld versteld staan met een thuis opgenomen video waarop hij zijn eigen compositie Dust In A Baggie ten beste geeft. Dat nummer is ook de openingstrack op Billy Strings Live Vol. 1 (Warner Records). Er wordt wel eens beweerd dat bluegrass eigenlijk keiharde akoestische rock’n’roll is. Strings rekt het genre nog wat verder op en duikt in sommige nummers diep de jazz meer…

Een goed staaltje marketing is het van Terry Anderson & the Olympic Ass-kicking Team om een paar maanden voor de Spelen een nieuw album op de markt te brengen: Got To Be Strong (Kool Kat). Het is een soort comeback-plaat want het vorige album van het rock ‘n’ roots combo uit North Carolina dateerde al uit 2011 (we tellen de soloplaat van Terry Anderson uit 2017 even niet mee). Maar ze zijn in vorm, hoor, laverend tussen rootsrock en powerpop, met jangly gitaren. Gitaarnummers over de liefde en de littekens die je eraan kan overhouden. Maar niet uitsluitend. Het meer…

Zijn zangstem is totaal ongeoefend. Scherp. Snerpend zelfs. Doordringend. Scott Ballew begon pas op zijn 37ste te zingen en liedjes te schrijven, dat was in 2021, dus vreemd is het niet dat hij nogal onaangepast klinkt. Hij debuteerde dat jaar met Talking To Mountains. Een jaar later al verscheen met Leisure Rodeo zijn tweede album en dit Rio Bravo (La Honda Records) is zijn derde. Een liedje als Impossible Smile is slepend en de samenzang bijna wat vals. En dat is geen uitzondering. Ballew zingt als een dolende ziel die dorstig zijn heil heeft gezocht bij een dorre doornstruik. Hij klinkt verwonderd, maar toch meer…

Hilary Tipps en Steve Obermiller wensen zich niet te beperken tot één genre. De liedjes op MacGuffin (eigen beheer) beslaan dan ook een breed terrein, maar het echtpaar verliest daarbij niet uit het oog dat een album toch ook een eenheid moet vormen. All I Need is folk, terwijl Favorite jazzy uitpakt. Het nummer Fort Worth, de Texaanse stad waar dit alles werd opgenomen, is fraaie akoestische muziek. Tipps zingt met overtuiging, soms een beetje scherp en ietwat ongepolijst, toch is het nummer op fraaie wijze vastgelegd in de studio. Die zang van Tipps doet soms wat denken aan de Friese zussen van Maywood meer…

Zes jaar na Downey To Lubbock zijn Dave Alvin en Jimmie Dale Gilmore terug met een gezamenlijk werkstuk. Op TexiCali (Yep Roc) reizen ze weer langs Borderland heen en weer tussen Texas en Californië. Zoals ze eigenlijk altijd hebben gedaan. De Texaan Gilmore al sinds de vroege jaren 70 met The Flatlanders en solo. De uit Californië afkomstige Alvin sinds de jaren 80 met The Blasters en andere formaties. Het grote publiek hebben ze nooit bereikt en dat vinden ze prima, zo wordt duidelijk op We’re Still Here waarmee het album wordt afgesloten. ‘Well, a music business man with meer…