Surrender Hill is de plek waar de Zuid-Afrikaanse Boeren in 1900 in de pan werden gehakt door de Engelsen. Reden voor de Zuid-Afrikaan Robin Dean Salmon om het americanaduo dat hij vormt met zijn vrouw Afton Seekings dezelfde naam te geven, als ode aan de strijd voor de vrijheid. Die vrijheid gunt Surrender Hill zich ook in zijn repertoirekeuze, die zich uitstrekt van stevig aangezette rock via traditionele country en melodieuze midtempo americana naar gevoelige ballads. Begin 2023 stond hier een positieve recensie van het vorige album van Surrender Hill – Just Another Honky Tonk In A Quiet Western Town. Hun nieuwste (en zevende) plaat, River Of Tears (Blue Betty Records) is misschien nog wel mooier, alsof het duo meer…

Voor Other Voices (eigen beheer) nodigde Gerry Spehar vijf zangers uit die zijn liedjes brengen. Over de singer-songwriter uit Colorado die in 1986 het artiestenbestaan opgaf om een familie te beginnen hebben we het al vaker gehad. Op latere leeftijd keerde hij terug als artiest en zijn albums kregen steeds vier sterren. Deze dubbel-cd moet het met één minder doen. Dat heeft te maken met het concept, want de afwisseling met die gastzangers is best aardig, maar het wordt daarmee wel een beetje een verzamelalbum. Spehar is zelf slechts op vijf van de twintig nummers te horen als zanger. Op opener meer…

Van vrijdag 28 tot en met zondag 30 juni wordt het Rotterdam Bluegrass Festival gehouden met zo’n dertig acts uit binnen- en buitenland. The Kody Norris Show staat voor twee optredens geboekt. Het is voor het eerst dat de jonge band uit Mountain City, Tennessee, op de planken staat in Europa. Dat belooft wat afgaande op Rhinestone Revival (Rebel Records) dat vorig jaar verscheen. Op uiterst levendige wijze weten Kody Norris (gitaar, zang), zijn vrouw Mary Rachel Nalley-Norris (fiddle, mandoline, zang), Josian Tyree (banjo, zang) en Charlie Lowman (bas) oude tradities in ere te houden. De liedjes zijn zeker zo meer…

Het was in de tijd van de covidlockdown dat banjocoryfee Tony Trischka een mysterieus pakketje in zijn brievenbus vond: een envelop met een usb-stick vol met meer dan tweehonderd privéopnames van Trischka’s grote voorbeeld Earl Scruggs, samen met John Hartford. Trischka (alle tijd van de wereld immers) transcribeerde alle solo’s, toonzettingen en trucs van de grootmeester en speelde die na tijdens een Earl Scruggs-tributeconcert in New York. Down The Roads Records-baas Ken Irwin wist genoeg: hier moest een album van komen. Het werd Earl Jam, A Tribute To Earl Scruggs. Bluegrass is soms meer…

Leon Majcen is nog maar net 25, maar op basis van zijn titelloze derde album zou je hem een stuk ouder schatten. Zijn stem ‘doorleefd’ noemen gaat te ver, maar geef hem vocaal gezien gerust een plekje ergens tussen Jerry Jeff Walker, John Prine en Kris Kristofferson – waarachtig niet de minste coördinaten. Ook zijn liedjes, zowel muzikaal als inhoudelijk, zouden van jaren her kunnen komen. Niets nieuws dus, maar wat maakt het uit: originaliteit is immers geen doorslaggevende voorwaarde in dit genre. Majcen werd in 1999 geboren in Praag uit Bosnische emigranten, die twee jaar later meer…

Dertig jaar op de achtergrond en nu eindelijk een eigen album. Beter laat dan nooit, want So Far, So Good (Lantzapalooza Muzik) van Lance Cowan (65) is zeer de moeite waard (nou ja, hoeveel moeite kost het luisteren tegenwoordig nog). Cowan was jarenlang actief als pr-chef en liedjesschrijver voor grote namen als Joe Ely, Jimmie Dale Gilmore, Butch Hancock, Nanci Griffith, Joan Baez en Guy Clark. Nooit kwam hij toe aan het uitbrengen van eigen werk en de songs die hij voor zichzelf schreef bleven op de plank liggen. Met het pensioen in zicht werd het eindelijk tijd meer…

Bronwyn Keith-Hynes was drie toen ze op straat twee meisjes met fiddles in de weer zag, en zeker wist: “Dat wil ik ook.” Inmiddels is ze een gelouwerd bluegrassvioliste, met onder meer een Grammy voor haar werk met Molly Tuttle. Haar eerste soloalbum Fiddler’s Pastime was nog volledig instrumentaal, maar ze wilde meer en nam zangles. Het resultaat is het formidabele I Built A World, waarop ze laat horen dat ze minstens zo goed kan zingen als vioolspelen. Ze heeft een waarachtig sterrenensemble om zich heen verzameld, met namen als Sam Bush, Darrell Scott, Molly Tuttle, Bryan meer…

Een combinatie van Cubaanse muziek en country, is dat al eens gedaan? Jazeker, en dan heb ik het niet eens over de samenwerking van Ry Cooder met The Buena Vista Social Club, maar over Ned Sublette. Die bracht in 1999 een album uit met de titel Cowboy Rumba. De destijds in New York woonachtige Texaan werkte samen met musici uit Puerto Rico, Cuba en de Dominicaanse Republiek en steelgitarist Lloyd Maines, net als hem geboren in Lubbock. En nu is er Rhumba Country (New West Records/V2 Benelux) van Pokey LaFarge. Op het in 2021 verschenen In The Blossom Of Their Shade combineerde meer…

Edin Najetovic, Frank de Boer en Joost Abbel staan ook bekend als Eddy Tea (zang, bas), Franky Tea (zang, gitaar, mandoline) en Johnny Tea (zang, banjo, gitaar). Althans zo is dat op het debuut, Train (eigen beheer), van het Amsterdamse gezelschap Barnyard Tea. Een opmerkelijk debuut, want Train is gelijk een dubbel-cd. Zoals je uit het genoemde instrumentarium kan afleiden, gaat het hier om bluegrass. De ene cd is getiteld Engine; hierop staan de nummers met een stevige drive. Op het tweede deel, met de ondertitel Memories, komen de gevoeligere liedjes aan bod. Om eerlijk meer…

Bij veel veteranen heb je het gevoel dat ze zichzelf alleen nog maar herhalen. Ze doen wat ze altijd deden, maar niet meer met dezelfde zeggingskracht. Op Ship To Shore (New West Records/V2 Benelux) laat Richard Thompson horen dat het ook anders kan. De Britse folkrocker is niets kwijt van de energie die hij had toen hij een van de oprichters was van Fairport Convention. Na een noodgedwongen rustige periode door de ellende rond corona moest hij zichzelf weer een beetje uitvinden. Lang duurde dat niet. Op Freeze heeft Thompson het over het onvermogen om beslissingen te nemen, waardoor de wereld meer…