Countryrock, op het juiste moment en tijd – 1974 – maar wel uit Sunderland, aan de kust van noordoost Engeland, en tóch zoiets als Barefoot Jerry of James Gang. In die sfeer. Het wonderlijke daarnaast is dat John Elstar (zang, akoestische gitaar, mondharmonica), Ray Minhinnett (lead-, slide en twaalfsnarige gitaar), Jim Hall (keyboards, piano), John Gordon (bas, gitaar) en Ian Byron (drums) zomaar onder contract komen bij het grote EMI Records, en dat zij in één jaar twee elpees uitbrengen: het zelfgetitelde Highway en Smoking At the Edges. De laatste is net aan de betere, want losser, zelfverzekerder meer…
Bij het verschijnen van The Beau Brummels wordt geschreven dat het een van de allerbeste reünie-albums is. Tamelijk vanuit het niets brengt Warner Bros. in april 1975 namelijk het zesde album uit van The Beau Brummels – in de originele bezetting.
Het zijn in 1977 niet zomaar goede tijden voor de countryrock. The Eagles hebben het niet meer, wat dan ook in 1979 blijkt met The Long Run, en de Ramones kloppen aan de poort. In landelijk Amerika blijven ze er in geloven, zoals de jongens van Lodestar. Hun zelfgetitelde album is classic countryrock.
Op jonge leeftijd maakt hij al deel uit van supergroep Buffalo Springfield. Vervolgens gaat hij een monsterverbond aan met de nieuwe prinsen van de Westcoast – Crosby, Stills, Nash & Young – en wordt hij als gitarist door Jimi Hendrix en Eric Clapton als hun gelijke beschouwd. Deze indrukwekkende palmares, en zijn ongecontroleerde overgave aan drank, drugs en gekte, levert hem de bijnaam Captain Manyhands op. Maar pas daarna maakt Stephen Stills zijn meesterwerk, en wel met zijn fabuleuze allroundband: Manassas.
De waanzinnig fraaie hoes van het album van Tortilla is ontworpen door de Bergense kunstenaar Hans van Draanen. Een onzinhoes noemde Jan Donkers het in 1971 in zijn recensie in Aloha. Over de muziek was hij overigens best te spreken. Nog lovender was Muziekkrant OOR: ‘Tortilla’s eerste elpee: een sensatie’.
De Amerikaan Ronnie Hawkins is een muziekicoon in Canada. Dit is mede omdat hij een talentscout was (Hawkins overleed in 2022 op 87-jarige leeftijd) en een mentor voor diegenen die hij opnam in zijn begeleidingsband The Hawks. Aldus was Hawkins instrumenteel in de vorming en het succes van The Band, hetzelfde deed hij voor Janis Joplins Full Tilt Boogie Band, maar ook voor Bearfoot. Bearfoot?
Het is niet zomaar wat als de vrienden in je band om je heen wegvallen en je voelt dat je totaal alleen bent en drank en drugs geen soelaas meer bieden. Dickey Betts overkwam het: Duane Allman dood, Berry Oakley dood. En een hartverscheurende animositeit met Gregg Allman, eens boezemvriend maar nu opposant in de rechtbank. Zo staat Dickey Betts – meestergitarist, zonder enige twijfel – er in 1974 voor als hij na Brothers and Sisters (1973) met een soloalbum komt. Aardige plaat, maar wel nogal ontsierd door de instrumentale bluegrass-gemakzucht van de gehele kant 2. Highway Call staat 
