Lloyd Maines opent met zijn streken dit heerlijke album. Hij is op pedal steel en dobro te horen op drie van de negen nummers op Half An Hour From Wherever (egien beheer) van The Slash Pine Drifters. Dat is een gezelschap uit Florida rond de Texaan Dusty James. Die schreef zeven nummers, de andere twee zijn covers van Uncle Tupelo (Sauget Wind) en Richard Dobson (Forever, For Always, For Certain). Dat liedje van Uncle Tupelo over ‘a long way to heaven, a short way to hell’ wordt in stijl uitgevoerd met luidruchtige passages. Net zoals dat het geval is op Lays Me Low, waar de klaaglijke zang wordt meer…

Het artwork van het nieuwste album van Nick Shoulders past helemaal bij zijn vorige platen die al eens aan bod kwamen in deze aflevering van de rubriek over albumhoezen. Op Refugia Blues (Gar Hole Records) gaat de singer-songwriter, illustrator, beeldend kunstenaar en labeleigenaar uit Fayetteville, Arkansas, ook onverdroten door met het etaleren van zijn kritische blik op de tradities van de zuidelijke staten in het algemeen en het ambacht van countryartiest in het bijzonder. En passant behandelt hij grote vraagstukken die de hele wereld aangaan, zoals in de a capella gebrachte opener Apocalypse Never. Hij meer…

Ha, naast Jenny Don’t  is er nu ook Betty Won’t. Deze vijfpersoonband komt uit Minneapolis/St. Paul en wordt aangevoerd door zangeres Margo Babb. Trouble (eigen beheer) is hun tweede volledige album. Daarop staan 10 eigen songs en een, overigens heerlijke, cover van Psycho van Leon Payne (‘the blind balladeer’). Kenmerkend voor de sound van Betty Won’t is de wat dwingende stem van Babb, de heerlijke twangy danwel jazzy gitaarsound van Eliot Gordon en het zoemende orgel van Sheela Iris. Countrypunk, maar veel meer country dan punk. In elk geval geen muziek die meer…

‘Raised in a beat-up van by a clown and a textile artist’, lezen we in zijn Spotifyprofiel over de Australische ‘folk-rock wanderer’ Kaurna Cronin. Op die manier leerde hij al vroeg dat de wereld rommelig, magisch en vol van verhalen is. De rommeligheid zien we terug in de titel van zijn nieuwe album: Jester In A Mess (eigen beheer). De nar die de chaos om zich heen aanschouwt en daar mooie, prikkelende liedjes over maakt (waarvan de teksten integraal op Cronins website te vinden zijn; hulde daarvoor!). Zijn songs gaan vaak over het leven op de weg, waar het niet alleen maar koek en ei is. Aan de ene meer…

De doorgewinterde americanist zal vast wel van Leyla McCalla gehoord hebben, die na deel te hebben uitgemaakt van de Carolina Chocolate Drops (met o.a. ook Rhiannon Giddens), nu solo aan de weg timmert. Dat zij nog een jongere zus heeft die ook het rootspad is ingeslagen zal niet iedereen weten. Dat gaat zeker veranderen met Don’t Call Me Baby (uitgebracht op Gar Hole Records van Nick Shoulders), het veelbelovende debuut van Sabine McCalla. Op dit door Sam Doores (Deslondes) geproduceerde album hoor je negen nummers die ergens liggen op het snijvlak van folk, pop, meer…

This Is How We Dance (Signature Sounds) is het vijfde album – en het eerste sinds 2016- van Winterpills. Winterpills, voor wie het vergeten is, is de band rondom de Amerikaan Philip B. Price (zang, gitaar) waarin sinds jaar en dag ook zijn levenspartner Flora Reed (zang, toetsen) Dennis Crommett (gitaar), Dave Hower (drums) en Max Germer (bas) zitten. Een goed op elkaar afgestemde band dus, die wel raad weet met de ingenieuze liedjes van Price. Op dit nieuwe album staan 12 schitterende nummers die het midden houden tussen powerpop en melodieuze altcountry a la meer…

Hill Country Folk Music (eigen beheer) is sinds 2017 alweer het vijfde album van Terry Klein. De titel is misleidend; het is bepaald niet de frontporchbluegrass die je zou verwachten, al is het lastig precies aan te geven in welke hoek we Terry Klein dan wél moeten plaatsen. Nou ja, altcountry in elk geval. Meer over deze interessante troubadour lees je in onze vorige recensies van zijn werk, waarin hij terecht veel lof toegezwaaid krijgt. Deze keer gaan we nog een ster verder, want Hill Country Folk Music is een fantastisch album, waar bijna niets op aan te merken valt. Ja, aan het eind de vrij meer…

De hoesfoto van Duncan Cokers tweede album Roadside Attractions (Windfall Music) had origineler gekund, en dat geldt ook wel een beetje voor zijn muziek, die netjes ingeklemd zit tussen moderne country & western en blijmoedige countrypop. Cokers thuisbasis is Colorado, en die landelijke biotoop is ook de inspiratiebron voor veel van zijn teksten. Rodeo Girl is een vrolijke liefdesverklaring aan het doodgewone spijkerbroekmeisje-met-krullen. Started Missing You gaat verder in hetzelfde tempo, aangevuurd door een zwierige fiddle, maar de tekst is minder opgewekt: zo’n meer…

De Texaanse singer-songwriter John Baumann omschrijft zichzelf als ‘just a guy on a rock in space’. Met die steen bedoelt hij de aardbol. Dat maakt al duidelijk dat hij op Guy On A Rock (eigen beheer) wars is van grootspraak. Best prettig, want er zijn al zoveel artiesten met een ego dat het hele heelal omvat. Baumann toont zich van de bescheiden kant. Iets wat natuurlijk ook al blijkt uit het feit dat hij in de band The Panhandlers samenwerkt met collega’s, die toch ook concurrenten zijn. Hij deelt het podium en de aandacht graag. Dat alles neemt niet weg dat hij Guy On A Rock toch tamelijk groots begint meer…

The Dreaming Spires is niet zo’n bekende band in het americanawereldje. Maar de gitarist/zanger van dit Engelse gezelschap, Robin Bennett, geniet wel enige bekendheid, in elk geval hier op de redactie. Want hij is de Bennett in Bennett Wilson Poole, wier twee albums zeer gewaardeerd werden in recensies op deze site. Normal Town (Clubhouse Records) is het derde album van The Dreaming Spires. Naast Robin Bennett (zang, gitaar) bestaat de band uit zijn broer Joe Bennet (zang, bas en andere instrumenten), Jamie Dawson (drums), Tom Collinson (toetsen) en Nick Fowler (gitaar). meer…

Wat een verrassing is dit Further From The Country (Six Shooter Records) van William Prince! De enige keer dat ik Prince toevallig (solo) zag optreden maakt dat geen grote indruk op me. Ook toen ik later de albums van de Canadese singer-songwriter beluisterde werd ik niet enorm geraakt, ondanks dat de man inmiddels twee Juno-awards (de Canadese Edisons) in de wacht gesleept had. Dat is bij deze nieuwe plaat helemaal anders. Een paar geweldige nummers en de rest is ook prima, in een mooie productie. Luister eens naar Thousand Miles Of Chains, de onderkoelde voordracht maar met warme stem van meer…

Haar man Otis Gibbs zit op de Dam in Amsterdam op de hoesfoto van zijn nieuwste album, Amy Lashley blijft liever thuis. Optreden doet ze slechts bij hoge uitzondering. Blijkbaar heeft ze dat niet nodig om toch af en toe overtuigende albums te maken. Flatland Blossoms (eigen beheer) is er weer zo een. Ze heeft een prachtige zangstem, uitstekend geschikt voor (alternatieve) country. Puur natuur; ze zingt zoals ze gebekt is. En ze heeft de beschikking over dezelfde begeleiders als haar man. Dat zijn dus Thomm Jutz op gitaar, Dave Jacques op bas, Lynn Williams op drums en meer…

‘Alle duiven op de Dam, sja la la lie, sja la la la / Ja die weten hoe het kwam, sja la la lie, sja la la la / Want ze zaten op je schoot, sja la la lie, sja la la la / En je gaf ze stukjes brood, sja la la lie, sja la la la’. Zeg nou niet dat Gert en Hermien niet thuishoren op deze site, want Gert Timmerman scoorde in 1963 een hit met Ik Heb Eerbied Voor Jouw Grijze Haren, geschreven door de Belgische cowboy Bobbejaan Schoepen. Nou dan… Die naam duikt nu trouwens al voor de tweede keer dit jaar op, lees dit stuk over Blue Gene er nog maar eens op na. Afijn, die duiven op de Dam brengen ons bij Otis Gibbs. Want zie hem meer…

 Na 2016 gooide Jonny Fritz het bijltje erbij neer. Hij had er genoeg van, van het “het moeten maken” in de muziekindustrie. Hij werd makelaar. Het bloed kruipt echter, enfin, hij maakte toch weer een nieuw album, maar nu helemaal op de manier zoals hij wilde. Dat werd Debbie Downers (eigen beheer), een countryplaat die helemaal Jonny Fritz is. Hij heeft ook genoeg van het verkopen van huizen, zo zingt hij in Hot Chicken Condo’s, al die homofobe vette lui met hun ingestopte roze polo’s waar iedereen tegenop kijkt en die rijk worden van Airbnb. In het titelnummer rekent hij ook af met de meer…

Als iemand recht van spreken heeft over de toestand in de wereld, is het Mavis Staples. Haar geëngageerdheid stamt al uit de tijd van de Civil Rights Movement, vele decennia geleden. Sindsdien is de wereld er alleen maar grimmiger op geworden, zoals ze getuigt op haar schitterende nieuwe album Sad And Beautiful World (Anti). De fenomenale rock-soul-gospel-diva trapt, ongetwijfeld inhakend op de actualiteit, bijtend af met de Tom Waits-cover Chicago: ‘To leave all we’ve ever known / For a place we’ve never seen / Maybe things will be better in Chicago’, met een glansrol meer…

In Australië gaat Roger Knox door het leven als ‘de zwarte Elvis’. En daar lijkt hij ook wel een beetje op in dat roze pak op de getekende hoes van Buluunarbi And The Old North Star (eigen beheer). Twaalf jaar geleden schreven we over zijn album Stranger In My Land, waarop hij nauw samenwerkte met Jon Langford. En nu is er eindelijk een nieuw album van de Aboriginal. De 77-jarige Knox schreef voor het eerst zelf de liedjes, meestal met anderen waaronder ook Langford. Met de titel van T Is For Today getuigt hij van kennis van de klassiekers van het countrygenre. Die T staat bij Knox voor trouble, truth meer…

Betekenis geven aan het leven, dat is over het algemeen de belangrijkste drijfveer van singer-songwriters. Ed Dupas is daarin geen uitzondering. Op Codename California (Black Bear Music) tracht hij dichter bij zichzelf te komen. Het titelnummer waarmee het album begint nam hij op kort nadat zijn vader stierf. Tijdens het uitzoeken van foto’s voor de uitvaart toonde zijn moeder een kiekje waarop ze in verwachting was van Ed. Het gezin woonde toen in Los Angeles. De in Houston, Texas, geboren Dupas kwam er pas toen achter dat hij als ongeboren kind dus in Californië was geweest. Verklaarde dat zijn fascinatie voor meer…

Het aanbod aan americana is zo groot dat heel veel onbesproken blijft. Voor beginnende artiesten is het lastig om aandacht te genereren. Kwaliteit leveren is helemaal geen garantie voor exposure. Sterker nog, meestal duurt het dan nog langer voordat je opgepikt wordt. In de mediawereld draait alles tegenwoordig om het aantal clicks, dus onbekende namen zijn niet interessant; die leveren niets op. Dus is het aan sites die door liefhebbers worden gevuld om onbekend talent voor te stellen. Zoals deze keer John Cico uit Lafayette, Louisiana. Met het in Los Angeles opgenomen The Poison Kind (eigen meer…

Mark Miller is geen naam waarmee je op Google onmiddellijk alle aandacht naar je toe trekt. Meer dan een miljoen Amerikanen heten Miller, bijna twee miljoen hebben de voornaam Mark. Degene over wie we het nu hebben is niet de acteur, niet de schrijver en zelfs niet de leadzanger van Sawyer Brown. Maar we komen in de buurt, want déze Mark Milller is de maker van This Bridge (Blue Betty Records). Het is, voor zover we kunnen overzien, zijn derde cd, na Standing On Shoulders (2022) en All For Love’s Sake, een akoestisch gospelalbum uit 2006. Toch is deze singer-songwriter/gitarist uit Georgia al meer…