Met Here Again: A Retrospective, heruitgaven van enkele albums en een terugkeer na 21 jaar met No Time To Lose maakte de band Say Zuzu de afgelopen jaren vooral duidelijk dat ze in de hoogtijdagen van de alt-country onvoldoende aandacht hebben gekregen. Ze bereikten nooit de populariteit van Jayhawks, Whiskeytown of Uncle Tupelo (lees Wilco en Son Volt). Daarom was het vooral mooi om te constateren dat de band uit New Hampshire nog zo energiek uit de hoek kwam tijdens die comeback. Songschrijver Jon Nolan ging daarna door. Hij verzamelde een groep mensen (Jon Nolan & Good Co.) om zich heen en legt met Slow Cooker ( meer…

Mike Mizwinski, in de volksmond Mike Miz, heeft zo’n stem die alles aankan. Luister naar Sometimes By Surprise (Blackbird Record Label). Pop, rock, blues, soul, country en alle denkbare combinaties daarvan. Je zou hem ook het Wilhelmus kunnen laten zingen, of Buβ und Reu. En het mooie is dat – ondanks die staalkaart aan stijlen en tradities – Sometimes By Suprise tóch een coherent geheel is, en dat dertien nummers en bijna een uur lang. Mike Miz doet zo’n tweehonderd shows per jaar, waaronder als support act voor niet de minsten: Jason Isbell, Lukas Nelson, America (jazeker!), The Felice meer…

Wolf Of St Elmo (Arkam Records) werd al in het voorjaar door de Slow Motion Cowboys uitgebracht, maar door omstandigheden die hier beter niet vermeld kunnen worden kwam hij pas kort geleden op onze radar. Enfin, hij kwam er en wat een geluk is dat! Zalige plaat namelijk. Eerst even over die Slow Motion Cowboys. Is dat wel een band? Het lijkt er niet op. Het enige bekende vaste lid is ene Pete Fields (voorheen Pete Frauenfelder), die rond 2000 in het gebied rond San Francisco begon op te treden als Slow Motion Cowboys. Het lijkt erop dat Fields per project nieuwe muzikanten zoekt om zijn meer…

Het titelnummer van Shotgun (The Garden Shed) is formidabele alt-country, een beetje zoals het werd gemaakt in de begindagen van het genre. Sleeping Jesus is een band uit Minnesota en dat was begin jaren 90 wel een plek waar dit soort muziek wilde gedijen. The Jayhawks komen er vandaan, om maar wat te noemen. Shotgun is het derde album van Sleeping Jesus. Het debuut omschrijven ze als dreampop, waarna ze op de opvolger voor het eerst de tenen in het water van rock-’n-roll en americana dipten, zoals ze het zelf verwoorden. De eerste vijf nummers op dit derde album zijn heerlijk. Het titelnummer meer…

Ooit viel ik als een blok voor de Amerikaanse Caroline Spence, en dan met name voor haar albums Spades & Roses (2017) en Mint Condition (2019). True North van drie jaar geleden kon me minder bekoren en dat geldt eigenlijk ook voor het recent uitgebrachte Heart Go Wild. Hier en daar lees ik recensies dat dit Spence’s meest volwassen plaat zou zijn. Dat mag zo zijn, maar dan hoor ik liever die onvolwassen albums, waarop Spence dan klaarblijkelijk nog wat meer zoekend zou zijn geweest. Het is natuurlijk allemaal onzin: volwassen tegenover onvolwassen. De albums worden gemaakt omdat ze meer…

Er is een Wikipedia-pagina aangemaakt over Rituals (Tiptoe Tiger Music/Thirty Tigers) en daarin staat dat dit album het achtste is van Watchhouse. Dat klopt niet en het klopt ook weer wel. Want Andrew Marlin en Emily Frantz namen in 2021 na vijf albums afscheid van de naam Mandolin Orange en gaan sindsdien door het leven als Watchhouse. Dit is dus het derde album onder die naam. Van Mandolin Orange bespraken we vier cd’s en die waardeerden we allemaal met vier sterren. Rituals, het eerste album van het echtpaar dat we bespreken sinds de naamswijziging, krijgt er drie. Dat heeft meer…

‘A child of melody’ noemt Ron Sexsmith zichzelf in de introtekst op Spotify bij zijn nieuwe plaat Hangover Terrace (Ronboy Rhymes). Mooi gezegd, want zulke prachtige muziek kun je alleen maar maken (al een kwart eeuw en achttien studioalbums lang) als je het liedjesschrijven met de paplepel ingegoten hebt gekregen. Als ‘songwriting hero’s’ noemt hij op zijn website namen als Elvis Costello, Elton John, Ray Davies, John Prine, Gordon Lightfoot, Leonard Cohen en Paul McCartney. Britse, Canadese en Amerikaans invloeden dus: Sexsmith is van alle markten thuis. We horen het terug op Hangover Terras, dat meer…

Vorig jaar stond Early James in de kleine benedenzaal van De Oosterpoort tijdens TakeRoot. Hij zorgde voor filevorming voor de ingang; lang niet iedereen kon naar binnen. De verslaggever van deze site moest ook even wachten tot er weer plaats was voor nieuwe toeschouwers. Eenmaal binnen was de constatering: het was hard, het was rauw en toch niet zonder subtiliteiten. Dat is ook van toepassing op Medium Raw (Easy Eye Sound/Concord). Op opener Steely Knives weet je direct voldoende; dit leeft en dit moet je beleven. Zijn stem is krachtig en scherp, daar pakt hij zo elke zaal mee in. Ook op meer…

Na de ontmoeting eerder dit jaar (op Love + Freedom) met Sgt. Baylock, de politieman uit West Texas die Joe Ely om het minste of geringste achter de tralies opborg, maken we nu kennis met een South Texas Lawman in een liedje van James McMurtry op zijn nieuwe album The Black Dog And The Wondering Boy (New West Records). De allerbeste songschrijvers vinden altijd interessante onderwerpen voor verhalen die niet zo dikwijls verteld worden. Maar daarover zo meer. McMurtry voegt weer acht originele liedjes toe aan zijn toch al imponerende oeuvre. Daarnaast doet hij nog twee meer…

In de tweede helft van de jaren 80 kocht ik een geluidsinstallatie waarvan de versterker, draaitafel en luidsprekers nog altijd dienst doen. Om tot een goede aankoop te komen had ik Showdown! van Albert Collins, Johnny Copeland en Robert Cray meegenomen naar de hifizaak, een geweldig gitaaralbum waarmee ik de apparatuur goed kon testen. Die elpee uit 1985 is veertig jaar later een voorbeeld voor Jesse Dayton, Ian Moore en Johnny Moeller om ook zoiets te doen. Dat is het album Texas Headhunters (Hardcharger Records/Blue Elan Records) geworden. De drie gitaarbeulen noemen zich ook Texas Headhunters. Alle meer…

Cory Hanson is een vreemde en onberekenbare snuiter. Pale Horse Rider uit 2021 vond ik een van de mooiste album van het jaar. Het hardockende Western Cum van twee jaar later kon me helemaal niet bekoren maar het onlangs verschenen I Love People (Drag City) pakt me, met boter en suiker, weer helemaal in. Met zijn band Wand maakt hij ruwe psychedelica, maar solo gaat het dus alle kanten op. I Love People staat weer vol schitterende Westcoast–countryrock en singer-songwriterpop, nota bene ingespeeld met zijn maatjes uit Wand. En met strijkers en blazers. Samen leveren zij elf meer…

Ben Nichols (zie recensie) maakte ons attent op het verschijnen van een nieuw album van zijn vriend Joey Kneiser. Kneiser was in het verleden voorman/zanger/gitarist/
liedjesschrijver bij de band Glossary uit Murfreesboro, Tennessee, een band die hier in 2011 nog eens 5 sterren in de wacht sleepte. Enfin, die band bestaat allang niet meer en Kneiser is zijn eigen weg gegaan. Nothing’s Wasted On The Soul is een in eigen beheer uitgebrachte soloplaat, een echte want Kneiser schreef alle nummers, speelde alle instrumenten en nam de plaat ook helemaal in zijn eentje op. Alleen meer…

Al te serieus moeten we Last Cowboy On The Prairie (eigen beheer) van Patton Magee niet nemen. Dat maakt de frontman van The Nude Party meer dan duidelijk en echt niet alleen op het titelnummer. Wat te denken van Country Brat? ‘I’m a country brat / I got a big straw hat’, klinkt het. Hij zingt het in de stijl van de slacker; Todd Snider had er ook mee kunnen komen. Bij een eerste draaibeurt ben je geneigd dit weg te zetten als een stijloefening, maar Magee blijkt tot veel meer in staat dan simpelweg wat countrydeuntjes spelen. Allereerst hobbelt hij met speels gemak door diverse stijlen van country & meer…

Er is maar weinig informatie te vinden over Joel Tolbert, een singer-songwriter uit Californië die debuteert met Since I’ve Been Gone (eigen beheer). Op de tien in San Francisco opgenomen nummers leren we hem kennen als een romanticus die in rootspop doet. Op het titelnummer gaat hij van het ene goedkope motel naar het volgende. Met de geur van sigaretten en goedkope whisky die om hem hangt. Een leven vol eindeloze dagen en slapeloze nachten. Het ene moment zwarte koffie en het volgende turen in de felle lampen van tegenliggers. Dan schud je een Lonely Feeling niet zomaar van je af. Alcohol om meer…

In de dertig jaar dat Galactic bestaat heeft de band uit New Orleans de vele stijlen uit die stad geïntegreerd met de funk die nog altijd aan de basis ligt van het groepsgeluid. Het collectief werkt vaak samen met andere artiesten en op Audience With The Queen (Tchoup-Zilla Records/Thirty Tigers) is dat Irma Thomas. De soulkoningin van New Orleans begon haar muzikale loopbaan al in de jaren 50. Vooral haar werk met producer en songschrijver Allen Toussaint uit de jaren 60 is legendarisch. De eigentijdse aanpak van Galactic – in het verleden stoeide de band ook met hiphop – biedt Thomas de kans om meer…

In de recensie van Longtime Friends van The Wildmans schreef René Leverink dat de cover Any Day Woman van Paul Siebel op zich al bijna genoeg reden was om vier sterren uit te delen. Redenatie: alle aandacht voor de legendarische singer-songwriter is meer dan welkom. Helemaal mee eens. Dus dan moet Suzy Sings Siebel – Volume One (eigen beheer) van Suzy Thompson met daarop tien songs van hem dus wel vijf sterren opleveren. Dat lijkt me echter wat overdreven. De volle mep delen we toch bij voorkeur uit aan artiesten die met eigen liedjes komen. Het blijft derhalve bij drie sterren, maar wel meer…

Van het begin af aan is het The Pink Stones te doen om oude tijden nieuw leven in te blazen. Daartoe heeft Howard Pinkston nauwgezet studie gemaakt van de geschiedenis van de countryrock. De leider, naamgever en tevens het creatief brein van de band wil daarbij de regels die bij het genre horen volgen, maar tegelijkertijd wil hij ze juist breken. Want het is wel de bedoeling om iets nieuws toe te voegen aan de traditie. Op Thank The Lord… It’s The Pink Stones (Eleven New Country Standards) (Normaltown Records) lukt dat niet helemaal. Dat wil zeggen, het derde album voegt niet iets toe aan de eerste twee. In meer…

“Here we go”, hoor je voetbalkenner Fabrizio Romano vaak zeggen bij een transfer, zeker in deze drukke dagen rondom deadline day. Ook Margo Price maakt met Hard Headed Woman (Loma Vista) een overgang. Ze gaat op deze gloednieuwe plaat, na een aantal classicrockalbums met psychedelische en rootsrandjes, namelijk weer terug naar de country. De country van Midwest Farmer’s Daughter (2016) en All American Made (2017).  De meeste nummers op Hard Headed Woman schreef ze zelf, vaak met levenspartner Jeremy Ivey. Aan meer…

Net als James McMurtry en Lucinda Williams groeide Sean Harrison op met een succesvolle auteur als vader. De zoon van Wiliam Harrison werd journalist nadat hij rond zijn twintigste een tijdje actief was in de muziekscene van Texas. En daar is hij nu een herintreder. Vijf jaar geleden verscheen Halfway From Nashville en nu is er Ghastly Love (And Other Dubious Tales) (Arky Blue Productions). Verhalen schrijven kan hij wel, dat bewijst hij direct op opener Good Cover Story. Het handelt over een pakketje dat hij ergens in het donker in de woestijn opgraaft. De autolichten uit. Daarna levert hij het in het holst meer…

Vorig jaar waren we hier heel enthousiast over een album van Bob Lefevre & The Already Gone. Met het verschijnen van een nieuwe schijf, In Tongues (eigen beheer) is ons enthousiasme nog niet verdwenen. Dit is altcountry/heartlandrock zoals we dat graag horen. Recht voor z’n raap, maar niet clichématig. Ten opzichte van de voorganger, Two, is de koers een heel klein beetje verlegt, ietsje meer richting country, waarmee de band nog meer in hetzelfde vaarwater als American Aquarium terecht gekomen is. Op vier nummers is ook pedal steel toegevoegd. Wat gebleven is, zijn de goede meer…

Natuurlijk is zydeco ook rootsmuziek. Bij uitstek rootsmuziek zouden we zelfs kunnen zeggen. En zeg je zydeco, dan zeg je Clifton Chenier, de in 1925 geboren en in 1987 overleden King Of Zydeco. Om het feit te herdenken dat Chenier 100 jaar geleden geboren werd, is een eerbetoon uitgebracht: A Tribute To The King Of Zydeco (Valcour Records). Op dit album worden songs van Chenier door een keur aan grootheden ten gehore gebracht. Mick Jagger heeft vast eerder in het Frans gezonden, maar zo heerlijk als het hier in Zydeco Sont Pas Salés gebeurt meer…

Op 66-jarige leeftijd debuteert Rollo White met Highway 81 Revisited (Powerful Thirst Music) en dat is een echte aanrader, vooral voor mensen die het ook jammer vinden dat Ronny Elliott geen albums meer maakt. Hij komt oorspronkelijk uit het zuiden van de Verenigde Staten, maar woont al bijna 40 jaar in New York. In zijn jongere jaren studeerde hij klassieke gitaar, waarna hij zijn heil zocht in avant-gardistische jazz en punk. In Washington DC speelde hij in een band die zich richtte op no wave en daarnaast jamde hij met uiteenlopende artiesten zoals Bad Brains. Eenmaal in New York verloor hij meer…

Darkening Green (Jalopy Records) komt precies op tijd. De titel van het debuutalbum van Kyle Morgan en Tamar Korn is ontleend aan een gedicht van William Blake en verwijst niet alleen naar het schemerende eind van de dag, maar ook naar het begin van de herfst, en als je nog verder denkt naar de fase van het leven waarin je meer naar achteren kijkt dan naar voren. Zó oud lijken Kyle en Tamar overigens nog niet, maar hun repertoire op Darkening Green bevat wel degelijk veel van vroeger. Liedjes die we kennen van Leonard Cohen, Everly Brothers, Carter Family, Gillian meer…