Ze opereren vanuit Nederland, maar hebben een typisch Britse folkrock-sound. Voorman van dit bijzonder prettig klinkende orkestje is dan ook de Ier John Carrie, een kosmopolitische straatmuzikant. Zijn stem en gitaar krijgen begeleiding van bas, drums en toetsen – hier is waar Moor Green ten tonele verschijnt. Hun tweede album Clearing Air (PIAS) is een bijzonder verrassende plaat, want moeilijk te plaatsen in een traditie – is het folk? is het pop? is het rock? – maar niettemin aanstekelijk als een voorjaarsgriepje. Carrie heeft een welluidende stem die doet denken aan meer…

Russell Brutsché is in de eerste plaats een schilder en zijn werk zal veel liefhebbers van americana beslist aanspreken. Kijk maar eens op zijn website. Daarnaast is hij een musicus die met The Westbound (eigen beheer) een bijzonder aardig album heeft gemaakt. Zijn originele folkstijl brengt hij met fijne laagjes soul, zoals ook duidelijk wordt uit zijn cover van What A Wonderful World. Hij voegt niet echt iets toe aan de onovertroffen versie van Sam Cooke zelf, eerlijk gezegd zijn zijn eigen nummers interessanter. Met zijn tenor brengt hij meer…

You just can’t live in Texas if you don’t have a lot of soul. Of terwijl, hoe staat het met de erfenis van Doug Sahm? Met The Tex Mex Experience deed Shawn Sahm, de zoon van de in 1999 overleden Doug, veel te hard zijn best om groovy over te komen en dan werkt het dus niet. Dit Esta Bueno! (Bismeaux/Proper) van Texas Tornados is wel een geslaagd album. Shawn wist Augie Meyers, Freddy Fender en Flaco Jimenez werkelijk te inspireren zoals destijds zijn vader dat deed. De cd begint met Who’s To Blame, Senorita?, een nummer dat meer…

Al in januari 2008 nam Hayward Williams dit Cotton Bell (Machine Inc./Continental Song City/Munich) op. Een jaar eerder had hij diepe indruk gemaakt met Another Sailor’s Dream. Ook op het podium bevestigde Williams zijn talent. Dus waarom zo lang wachten met een opvolger? Klaarblijkelijk was er een hoop gedoe rond Cotton Bell, dat daardoor in eerste instantie alleen maar als digitaal bestand verkrijgbaar was. Gelukkig ligt het nieuwe, nou ja, album nu eindelijk gewoon in de winkels. De in een extreem koude winter in Milwaukee opgenomen meer…

Texaanser dan Texaans schreef ik over Goin’ To Texas, de vorige cd van Preston Camp Jr. Blijkbaar was de artiest uit Georgia het helemaal eens met die opmerking, want die staat nu op de achterkant van Cowgirls R’ Cool (eigen beheer). Veel veranderd is er niet op dit nieuwe album. Nog altijd meen je van doen te hebben met de broer van Kris Kristofferson. Zelfde manier van zingen. En een liedje schrijven kan Camp Jr. ook, waarbij wel dient te worden opgemerkt dat hij wat meer aan de oppervlakte blijft, getuige ook de titel meer…

En alsof het met het prachtige Point Quiet nog niet genoeg is, komt Pascal Hallibert nagenoeg tegelijkertijd met het volgende project: Praise The Twilight Sparrow. Het debuut van dit hoofdzakelijke eenmansproject, Color Map Of The Southern Sky (My First Sonny Weissmuller Recordings), is jarenlang in de maak geweest. Al vanaf 2007 heeft Hallibert hieraan gewerkt, nadat hij toerde door Canada en Amerika en optrad op SXSW. Op drie nummers heeft Hallibert medewerking gehad van een meer…

Dat de als koning van de lofi verwelkomde Will Oldham ooit platen zou maken als dit The Wonder Show Of The World (Drag City/Domino/Munich) is nauwelijks te bevatten. Want van Palace Brothers naar zijn huidige artiestenhoedanigheid als Bonnie ‘Prince’ Billy & The Cairo Gang is toch werkelijk een grote stap. Prachtig gezongen wordt er op dit nieuwe album. Schitterend gezongen zelfs. Bijna sacraal van sfeer op momenten. Bonnie “Prince’ Billy doet in zijn eentje wat Crosby, Stills & Nash samen deden. Denk ook meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens hebben ze ons compleet verrast met platen die uit een ander tijdperk leken te komen. Prachtige westcoastprodukties of knappe altcountry, het lijkt wel of die lui uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Het is een inleidend stukje dat al voor heel wat artiesten dienst heeft gedaan. Voor de als tiener naar de Verenigde Staten verhuisde in Zweden geboren Anders Osborne hoeft dat eigenlijk niet meer, zo blijkt maar weer eens op American Patchwork meer…

The Golden Cadillacs treden regelmatig op als de begeleidingsband van Dave Gleason, met wie ze een voorliefde voor oude countryrock delen. The Golden Cadillacs (eigen beheer) is het debuut van deze jonge gasten uit Sacramento, Californië. Ze situeren zich ergens tussen Buck en Byrds. De zonnige Californiësound van het vijftal doet enigszins ouderwets aan, maar dat is in dit geval geen enkel probleem. Rock-’n-roll voor honky tonks vol zongebruinde chicks, wat zou je daar nu op tegen kunnen hebben? De cd werd opgenomen in een meer…