Jenny Whiteley kent twee snelheden. Het trage midtempo en het iets vlottere midtempo. Op Forgive Or Forget (Black Hen Music/Munich) is nauwelijks sprake van stemverheffingen en ook van splijtende solo’s is geen sprake. Niettemin weet de Canadese met behulp van producer Steve Dawson en uitstekende begeleiders wel degelijk een spanningsboog neer te zetten. Haar lichtelijk naar countrysoul neigende stijl ontbeert al te expliciete emoties, maar onderhuids is er toch wel wat gaande. Die onderkoelde benaderingswijze heeft meer…

Heeft Jon Langford heimwee naar de tijd dat hij nog liedjes zong over de sociale onrust in het Verenigd Koninkrijk? Bijna alle teksten op Old Devils (Bloodshot/Bertus) wekken die indruk. Het zijn liedjes waarin Langford lijkt te worstelen met zijn huidige status als kunstenaar die het gemaakt heeft. De begin jaren negentig naar de Verenigde Staten (Chicago) getrokken Engelsman lijkt zichzelf op de korrel te willen nemen met 1 2 3 4Ever: 123 Forever & Time stands still / When you were young you thought you’d never / Reach the crown meer…

Even vooraf dit: ‘Til Spring (20 20 Records) werd in 2008 al uitgebracht, maar om onverklaarbare redenen wordt Clarence Bucaro’s derde album nu opnieuw onder onze aandacht gebracht. Beter laat dan nooit, want wat is dit een schitterend album, dat dus zo maar uit de lucht komt vallen en daarmee een alhier onbekende singer-songwriter introduceert. Bucaro, inmiddels 32 jaar en afkomstig uit Cleveland, Ohio, heeft kennelijk een rusteloze ziel, want hij vestigde zich tijdsvolgordelijk in New Orleans, Los Angeles en New York. Het tekent meer…

Een beetje goedkoop wellicht, maar toch ook behoorlijk lekker. Dat is de indruk die Circe Link achterlaat. Ze zit op het hoesje van California Kid (eigen beheer) naakt achter de gitaar en op een andere foto zijn het slechts de lange haren die haar blote billen bedekken. Sassy, zo klinkt ze ook. Brutaal als Sass Jordan. Die stem, die doet het. Als ze niet de bluesy kant opgaat van Jordan, dan kan ze zo maar uitpakken met country in het stramien van de ook al behoorlijk brutale Elizabeth Cook. Misschien is stramien niet een meer…

Hoe het komt weet ik niet, maar ik krijg de laatste tijd vooral promo’s van vrouwelijke artiesten toegestuurd. Ik zou ook kunnen zeggen: in m’n mik geschoven, want een liefhebber van vrouwenstemmen ben ik in het algemeen niet zo. Maar ik ben blij dat ik die cd’s van Rachel Harrington en Lea heb gekregen want dat zijn gewoon hele mooie platen. En dat geldt ook voor de laatste cd van Lori Lieberman, Takes Courage (V2). Lori is een singer/songwriter die haar plaats in de muziekgeschiedenis heeft ingenomen als zijnde de eerste die meer…

Hoe klassiek kun je als singer-songwriter zijn: opgroeien in Texas en dan met het klimmen der jaren neerstrijken in Nashville, Tennessee. Andrew Combs ís het: klassiek tot op het bot. En dat is feitelijk allerminst gebaseerd op geografische omstandigheden, nee; het is gebaseerd op de onmiskenbare kwaliteit van Tennessee Time (eigen beheer), de debuut-ep van de jonge Coombs. Waarmee spijtig genoeg ook geconstateerd moet worden dat de ep slechts vijf songs bevat. Maar o, wat zijn ze goed. Combs bezit de karakteristieken meer…

De ontvankelijke luisteraar hoort op All You Need Is Sleep (Dell’orso Records) van alles voorbij komen: Van Yo La Tengo tot Grandaddy; van The Chills tot Sebadoh; van The Silver Jews tot Sonic Youth. Wayne Robbins en zijn Hellsayers grossieren op hun tweede album in het soort van gruizige indie-americana dat countryrock en neo-psychedelica aan stevige gitaren paart. Aldus is All You Need Is Sleep dan ook uit steviger dan The Lonesome Sea uit 2007, al zijn het log slepende The Devil Has A Map en droef-melancholieke ballads als meer…

Ondanks zijn 31 jaar draait Ben Weaver alweer langer dan een decennium mee. In die tijd leverde hij zes albums af, waarvan Hollerin’ At A Woodpecker uit 2002 het stevigst in mijn geheugen gegrift staat. Het wil echter in overdrachtelijke zin nog maar niet zomeren voor de inwoner uit Minneapolis, Minnesota; een doorbraak laat eigenlijk te lang op zich wachten. Mirepoix & Smoke (Bloodshot/Bertus) is in die zin ook geen ambitieus album; Weaver klinkt bescheiden en ook gelaten in de negen songs met een evenzeer bescheiden duur meer…

Terwijl er volop gediscussieerd wordt over Le Noise van Neil Young, richten we ons hier bij altcountry.nl liever op alweer een nieuwe held. We hebben het over Bravo Johnson en ja, die klinkt dus als Neil Young. Als een heel goede Neil Young welteverstaan, denk vooral aan de eerste helft van de jaren zeventig. En we hebben het bovendien over maar liefst twee albums. Come Taste The Sun (Stone Junction) en The Crooked And The Straight (Stone Junction) gaan bijna om en om in de cd-speler, alsof er geen andere releases te beluisteren zijn. Bravo Johnson is een band uit Los Angeles rond de Spaans-Amerikaanse Bravo Johnson, die eigenlijk Ricardo Amurrio heet en tevens filmmaker is. Johnson zingt met een soms licht bibberige tenor, speelt gitaar en Wurlitzer en dat doet hij samen met Hendrik Roever (gitaren, dobro, banjo), Oscar Duke (bas) en Inaki Garcia (drums). Met deze twee cd’s haal je meer…

Op het tweede album alweer, presenteren Simone Felice en Robert ‘Bird’ Burke, alias The Duke & The King – ontleend aan Mark Twains De Avonturen van Tom Sawyer – nieuwe bandleden Simi Stone, een klassiek geschoolde zangeres, en ex-George Clinton-drummer Nowell Haskins. The Duke & The King is hiermee getransformeerd tot een klassieke hippieband, die zich op Long Live (Loose Records) stort op countrysoul, gospel en sixties psychedelica. In hun houten huis annex opnamestudio in Woodstock, upstate New York, hebben Felice – die in 2008 zijn broers verliet meer…