Foto’s: Gerrie van Barneveld

Terwijl in de foyer de voorman van Slim Cessna’s Auto Club het knielend op het podium zocht bij hogere machten, hield de dominee het in de binnenzaal van De Oosterpoort in Groningen juist down to earth. Op dit goddeloze uur, ver na middernacht en dus eigenlijk al zondag, predikte Reverend Peyton’s Big Damn Band de boodschap van de eenvoud. Met alleen zijn duim zorgde de dominee voor het basgeluid onder zijn liedjes en met een stukje metaal om zijn pink speelde hij slide op een manier die de duivel op afstand zal houden. Ondertussen voerde hij een beetje oorlog met zijn vrouw die er met haar handschoenen met metalen puntjes vervaarlijk uit zag, maar ze gebruiket ze op het podium louter voor haar wasbord.

Het vuurwerk van Reverend Peyton’s Big Damn Band betekende een geslaagd einde van de Rhythm & Blues Night. Enkele uren eerder had een ander echtpaar indruk gemaakt. Rosanne Cash en haar echtgenoot John Leventhal waren met zijn tweeën en meer bleek niet nodig. Leventhal is een begenadigd gitarist die de mooiste akkoorden uit zijn instrument toverde en het publiek al snel volledig mee had. Rosanne Cash bracht nogal wat bekende nummers die bij haar stuk voor stuk in goede handen waren. Zo hoorden we I’m Moving On van Hank Snow, Heartaches By The Number van Harlan Howard en Girl From The North Country van Bob Dylan. Dat laatste liedje deed Dylan samen met Johnny Cash op Nashville Skyline. Met Radio Operator zong Rosanne ook een nummer dat ze over haar vader heeft geschreven. Haar versie van Motherless Children mocht er ook wezen. Ze deed ook een nummer getiteld Modern Blue, dat op haar nieuwe volgend jaar te verschijnen album Songs From The South komt te staan.

Als Rosanne Cash heeft opgelet dan heeft ze in De Oosterpoort de posters zien hangen met daarop de naam van haar ex-man Rodney Crowell, die binnenkort aan de zijde van Emmylou Harris in Groningen op het podium staat. Het cultureel centrum in Groningen heeft binnenkort met concerten van Lucinda Williams en Steve Earle nog meer grote namen van de americana in huis.

De avond begon met Bhi Bhiman. Weliswaar stond de door ons bewonderde Israel Nash Gripka op datzelfde moment in een andere zaal van De Oosterpoort, we kozen voor Bhiman omdat we die nog nooit aan het werk zagen. Zijn simpelweg Bhiman getitelde cd was voldoende aanleiding voor die keuze. Hij stond alleen op het podium, maar met zulk sterk songmateriaal heb je voldoende te beiden. Liedjes als Guttersnipe, Take What I’m Given en Ballerina zijn simpelweg briljant, zo bleek in deze kale setting. Bijna net zo leuk waren zijn bijzondere covers. Wat te denken van Highway To Hell van AC/DC? ‘In a Carter Family style’, aldus Bhiman. Andere covers waren This Must Be The Place van Talking Heads en Walk Of Life van Dire Straits.

James Hunter pakte met zijn strakke soul de grote zaal in. Tjonge, wat weet hij zijn liedjes kort en scherp te houden. Geen lange solo’s, maar toch volop ruimte voor blazers en toetsenist en natuurlijk het messcherpe spel op gitaar van James Hunter zelf.

De Zweed Daniel Norgren speelde een prachtige set. Hij speelt gitaar en drums en is zo in feite een one-man-band van uitzonderlijke klasse. En soms schakelde hij over naar de piano. Norgren was overigens niet alleen, hij had gezelschap van Anders Grahn die leunend over zijn staande bas het fundament legde en vocaal ook een fijne toevoeging was. De muziek van Norgren was hypnotiserend en hield het midden tussen The Band en Rainer Ptacek. Moonshine Got Me. En niet alleen mij, maar de hele zaal.

Het optreden van The Delta Saints in de entreehal was al net zo teleurstellend als het alom bejubelde album Death Letter Jubilee. De bluesrock van het Amerikaanse vijftal werkt op de zenuwen. Ze kunnen of willen geen liedje rechtdoor spelen, maar hakken alles aan mootjes. Een paar lekkere hooks kunnen wonderen doen, maar The Delta Saints overdrijven dat gruwelijk. Constant slaan ze een hoek om en die afwisseling is na een paar van die fratsen allesbehalve verrassend. Vervelend en vermoeiend.

Larry & His Flask gebruikten het podium vooral als trampoline. Ze stonden naast elkaar helemaal vooraan om goed contact te maken met het publiek, tenminste als ze niet springend van voor naar achter (en weer terug) bewogen. Hillbilly en countryblues in de hoogste versnelling, het was leuk voor even, maar na een tijdje sloeg de verveling toe. Het enthousiasme bleek niet veel meer dan een kunstje.