Het bloemrijke taalgebruik van Joe Henry mag soms moeilijk te doorgronden zijn, de man slaagt er altijd in om zijn woorden betekenis te geven door een sfeertekening van ongekende pracht. Op Invisible Hour (Ear Music/V2) buigt de artiest zich over het instituut dat huwelijk heet. Moeilijk onderwerp. Zou sentimenteel kunnen worden. Of juist onheus afstandelijk. Zo niet bij Henry, die de taal gebruikt als een instrument om de zachte melodielijnen de juiste rondingen te geven. Hij zingt over de liefde met alle ongemakken. Maar als een ding meer…

Het is dat The South Austin Moonlighters verklappen waar ze vandaan komen, want dat had je echt niet geraden. Erg Texaans klinken ze namelijk niet. Amerikaans daarentegen weer wel. Op Burn & Shine (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) maken we vooral kennis met een funky viertal. Op Found My Way Back valt te denken aan Wild Cherry en Wet Willie, maar ook aan Johnny Guitar Watson en Lenny Kravitz. Moonlight Ride is ook zo funky als wat. Verder switchen ze van classic rock naar bluesrock en van pop naar soul. Enne, toch meer…

Als ik geen regelmatig bezoeker was van de facebook-pagina van Jay William Henderson, de voormalige zanger van The Band Of Annuals, had ik waarschijnlijk nooit van The Souvernirs geweten. Maar omdat Henderson berichtte dat hij de productieklus van het debuut van The Souvenirs, I Ain’t Happy Yet (eigen beheer), af had, raakte ik nieuwsgierig. Gelukkig maar, want het is een fijn plaatje geworden. The Souvenirs, dat zijn de drie zingende dames Corinne Gentry, Kiki Sieger and Marie Bradshaw. Zij reisden terug in de tijd en namen maar liefst 15 nummers meer…

The Bloodhounds is just another band from east L.A. en dat feit alleen is al reden genoeg om met buitengewone belangstelling het debuut Let Loose! (Alive Natural Sound/Sonic Rendezvous) in de speler te stoppen. Wat kunnen deze vier jongemannen uit Los Angeles betekenen voor de toekomst van chicanorock? Wel, ze zijn in ieder geval geen Los Lobos. Geen van de leden speelt accordeon om maar wat te noemen. De voorkeur van The Bloodhounds gaat meer uit naar garagerock en rhythm & blues. Ze beginnen met Indian Highway, een heerlijk meer…

Micky & the Motorcars nemen ons mee naar dezelfde Long Road To Nowhere waar we al zo vaak overheen zijn gereden. We houden van die lange eenzame weg naar nergens. We weten dat we nooit zullen aankomen, maar onderweg zijn is genoeg. De reis is inspirerend en geeft energie. Met Micky & the Motorcars raken we die echter een beetje kwijt. De rootsrock op Hearts From Above (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is platgeslagen en grijs als het asfalt. Doordat steeds aan het verwachtingspatroon wordt voldaan, sukkel je bijna in slaap op meer…

Een studio die in de as werd gelegd. Een bassist die op het podium stierf. Het waren bewogen jaren voor Richard van Bergen. Een plaat waar hij vier jaar geleden aan begonnen was, lag op een plank stof te vergaren. Totdat Van Bergen zich realiseerde hoe dierbaar juist deze opnamen hem waren. Zodat alsnog met een beetje nawerk Rootbag (eigen beheer/Music & Words) werd afgerond. En wat een puike bluesplaat is dat! Met de overleden Dick Wagensveld op bas en Jeroen JJ Goossens op drums kronkelt de gitarist van je wah wah wah langs meer…

Wat klinkt dat ouderwets lekker, die Skebobruk Sessions (eigen beheer) van The Ballroom Band. Echte alt.country, die herinneringen oproept aan de gouden tijd van het genre, midden jaren negentig. De tijd dat we keer op keer gelukkig werden van platen van Uncle Tupelo, The Bottle Rockets, The Hangdogs of Bellwether. Zo gelukkig word ik ook van dit derde volledige album van het Zweedse vijftal. Elf verrekt aanstekelijke nummers opgenomen op de zolder van een watermolen ergens in the middle of nowhere ten noorden van Stockholm. Bedoeling was om meer…

Weinig artiesten switchen zo makkelijk van diepliggende emoties naar cynische humor als Loudon Wainwright III. Het ene moment bijtend in zijn commentaar, het volgende vooral schuldbewust over zijn eigen rol. Dat doet de Amerikaan al zo sinds zijn debuut uit 1970. Still Haven’t Got The Blues (Yet) (Proper/Rough Trade) is zijn twintigzoveelste album en wat is het weer een genot om je door alle drukte op sleeptouw te laten nemen. Vanaf de rockabilly met blazers en wilde gitaren van opener Brand New Dance schiet het alle kanten op. Zo trekt meer…

Ernest Troost verdeelt zijn tijd tussen het schrijven van muziek voor films en tv-programma’s en een loopbaan als singer-songwriter. In beide disciplines is de artiest uit Los Angeles succesvol. Op O Love (Travelin’ Shoes Records) staan liefst vijf liedjes die hij ook al op het drie jaar geleden verschenen Live At McCabe’s (zie recensie) speelde. Met Old Screen Door begint Troost sterk. Dat gitaarmotiefje zou van Chris Smither kunnen zijn en die zang doet nog altijd sterk denken aan Loudon Wainwright III. Op de meeste liedjes wordt meer…

Na The Long Ryders trok Sid Griffin naar Engeland waar hij naam maakte als muziekjournalist. Ondertussen bleef hij met The Coal Porters (en daarvoor het experimentele gezelschap Western Electric) ook nog steeds muziek maken. Zijn Engelse band is er niet bij op The Trick Is To Breathe (Prima Records). Voor het eerst in zo’n twintig jaar nam Griffin namelijk weer eens een album op in Amerika. Griffin trof in Nashville de meeste begeleiders voor het eerst. Niet de eersten de besten, zo kon hij rekenen op de inzet van leden van meer…