Mooie titel is dat, Home Is Where The Hurt Is (Cow Island Music/Sonic Rendezvous). Oneliners en tekstuele spitsvondigheden, laat dat maar over aan de liedjesschrijvers in de countrymuziek. JP Harris schreef er tien voor zijn tweede plaat. Na een half uurtje zijn ze voorbij. In dat korte tijdsbestek zijn er harten gebroken, bloemen verwelkt, foto’s van de wand gehaald en liefdesbrieven verbrand. In het titelnummer zoekt Harris de bars op, omdat zijn vrouw er niet meer is. Op de plaatsen waar zij zo’n hekel aan had, voelt Harris zich het best. Daar kan meer…

Field Report is de band van Chris Porterfield. Kijk even goed naar de vorige zin, dan zie je het. Porterfield zat ooit in een band met Justin Vernon (Bon Iver) en de broertjes Phil en Brad Cook (Megafaun), maar met Field Report komt hij nu ook in de spotlights te staan. Marigolden (Partisan Records) is de opvolger van het titelloze debuut uit 2012. Een prachtige opvolger. Er zijn een paar thema’s die regelmatig in de nummers terugkomen: alcohol (Porterfield laat het tegenwoordig staan) en het verlangen naar huis. Qua sfeer is dit pure meer…

De stemmen van Eleanor Whitmore en Chris Masterson vervlechten zich bijna tot een. Meestal zingt Eleanor eerste stem en voegt hij zich er bijna ongemerkt bij. Chris schuift zonder de lakens te verschuiven onder zijn vrouw. Een perfecte harmonie. Op Good Luck Charm (New West Records/Warner Music) zoekt het echtpaar elkaars steun om samen de wereld aan te kunnen. Als ze zich ergeren aan politici op tv, dan houden ze elkaars hand vast en komt alles goed. Tsja… Aanstekelijk is het wel, maar ook nogal naïef. Geeft niks, dat weten The Mastersons zelf meer…

Met een speelduur van bijna een uur is Dogs In The Daylight (Fluff & Gravy Records) echt te lang. Dat is jammer, want de muziek van Jeffrey Martin klinkt geweldig. De ritmesectie speelt zodanig jazzy, dat ze er de singer-songwriter uit Éugene, Oregon, mee naar een hoog peil trekken. De vijftien liedjes, veertien zelfgeschreven en een cover van Josh Ritter, onderscheiden zich onderling te weinig van elkaar. En dan kun je nog zo goed voor de dag komen, na 40 minuten nekt zich dat toch een beetje. Zodat je die laatste 20 minuten uitzit zonder meer…

Net als labelgenoot Robert Ellis kijkt Anthony D’Amato de kunst een beetje af bij iemand als Paul Simon. The Shipwreck From The Shore (New West Records/Warner Music) is een ambachtelijk in elkaar gestoken werkstuk van een echte liefhebber van het betere popliedje. Een nummer als Back Back Back moet het niet alleen hebben van een catchy refrein, maar ook van sfeerverhogende experimenteerlust. De blazers lijken zo weggelopen uit een blije optocht. Een basloopje rolt op Good And Ready naar een heerlijke melodie die bekend klinkt, zonder dat meer…

De lichtjes nasale tenor van Brad Colerick is uitermate geschikt voor de soepele countryrock die hij brengt op Tucson (Back 9 Records). De singer-songwriter trok niet voor niets naar Californië, bakermat van dit soort muziek. De sound van Colerick is soft, maar ook organisch. Dobro en mandoline wijzen de weg naar Blue Horizon. Op zijn zoektocht naar een betere plek ziet hij zichzelf staan op de horizon om er achter te komen dat hij zijn dromen in de verkeerde richting heeft gezocht. Een van de gasten op Tucson is Herb Pedersen die meezingt meer…

The Keeper Of Changing Winds (eigen beheer), het debuut van Bregje Sanne Lacourt, kan ik niet bespreken zonder het over mijn vooroordelen over Nederlandse zangeressen te hebben. Ik houd namelijk niet van Nederlandse zangeressen en wel hierom: ofwel ze houden zich met een voor mij niet zo interessante vorm van kleinkunstfolk bezig (denk Roosbeef, Eefje de Visser, Marijke Jager en in het verleden Mathilde Santing en Fay Lovsky, to name a few) of bewandelen een mainstreamroute waar ik ook niet veel aan vind (Ilse de Lange, Anouk). Inderdaad meer…