Een aangenaam strijkje opent het heerlijke Goodbye Loneliness. Na die eerste klanken die de sfeer van een kamerorkest neerzetten, verandert een baritongitaar de richting. ‘Love is a game you don’t want to play, you can lose every day’, horen we David Brooks zingen. Hij heeft het van horen zeggen. Van een vriendin. The David Motel is de band van Brooks. En People, Places, Things (eigen beheer) is het debuut als zodanig. En dat is een verdraaid lekker plaatje geworden. De band komt uit East Nashville, daar maken ze het soort country waar we hier bij meer…

Rachel Garlin schrijft liedjes die passen bij een juf die vol enthousiasme kennis deelt met haar leerlingen. Zo staan op Wink At July (Tactile Records) liedjes over de Amerikaanse dichter Gwendolyn Brooks (Gwendolyn Says) en graffiti-artiest Keith Haring (Hey Keith Haring). Als kind zag Garlin in de schoolbus die door studentenstad Berkeley reed een inspirerende tekst van Brooks die haar leerde van elk moment te genieten. Met de graffiti van Haring maakte ze kennis in de jaren dat ze in New York woonde. Inmiddels woont ze weer aan de westkust van meer…

Aan de onbekendheid van Ian Fisher gaat de komende tijd iets veranderen. En dat dat is meer dan terecht. Fisher is een Amerikaan die werd geboren op een boerderij in Missouri, die al jaren in Europa woont. Tegenwoordig noemt hij Berlijn zijn thuis, maar hij had al eerder zijn stek in Wenen en Hamburg. Zijn eerste soloplaat, Nero, wordt uitgebracht door het Nederlandse label Snowstar Records. Het opvallende is dat hoe langer Fisher weg is uit de VS, hoe pregnanter de country in zijn muziek doorklinkt. Nero kent dan ook een bijzonder meer…

Marty Fields Galloway is Born To Boogie. Vanzelfsprekend speelt haar twangy trip zich af in het zuiden van Amerika. Want daar in Dixie kun je je pas echt verliezen in rock-’n-roll. In Take You Down neemt ze ons er mee naar toe. Maar wanderlust heeft haar naar andere oorden gebracht. Ze verblijft tegenwoordig zowel in het Franse Bordeaux als in het Texaanse Austin. Op Long Way From Home (eigen beheer) laat ze horen dat het helemaal niet uitmaakt waar je zit. Texas Martha and the House of Twang bestaat voor driekwart uit Fransen, maar dat meer…

Jimmy Ruggiere speelde jaren mondharmonica in de band van Travis Tritt, een vertegenwoordiger van new country die in de jaren negentig regelmatig platina scoorde met albums waarin ook plaats was voor bluesy southern rock. In 1998 verliet hij de band en Nashville om zich toe te leggen op rolfing, een manuele behandelmethode tegen pijn. Hij heeft tegenwoordig een praktijk in Austin, Texas. Daar heeft hij ook nog tijd voor muziek maken. Nicer Guy (Blue Streak Records) is zijn debuut en dat mag er wezen. Ruggiere maakt ambachtelijke meer…

Matty Charles is een songer-songwriter die we hier hoog hebben zitten (zie recensie van zijn vorige plaat). In 2012 vertrok hij uit New York naar het Portland van zijn jeugd. Daar ontmoette hij zijn muze Katie Rose en Catching Arrows is hun eerste gezamenlijke plaat. Het valt niet mee. Charles & Rose hebben stemmen die objectief gezien best mooi bij elkaar passen, maar er gebeurt gewoon helemaal niets als ze samen zingen. Het is spanningsloos en eigenlijk zelfs een beetje suf. Het kabbelt de hele plaat maar door. Dat ligt deels aan de wat saaie composities maar het meer…

Over de vorige plaat van het Zweedse Rag-And-Bone schreven we “aanstekelijke popsongs geïnjecteerd met country en folk” (recensie). Voor het nieuwe album, Everything Can Be Burnt Buth The Truth (eigen beheer) kun je aan die omschrijving toevoegen “en psychedelische blues”. Je zou dan kunnen denken dat het allemaal een rommeltje wordt, maar dat zou een vergissing zijn. Nee, Mats Nilsson en zijn vier makkers hebben met hun derde album er juist voor gezorgd dat het een mooi geheel is geworden. Misschien ook wel de verdienste van meer…

Shananana. Shananana. Welkom in de wereld van Wonky Tonk. Dat is de artiestennaam van Jasmine Lorraine Poole uit Covington, Kentucky. De Amerikaanse heeft met Stuff We Leave Behind (Shake It Records) een lekker plaatje afgeleverd dat te situeren valt ergens tussen Freakwater, Shovels & Rope en Hellcats. Het is indierock en het is country. Het zijn klanken van nu en het zijn geluiden van toen. Ze is rebels en naïef. ‘You used to call me baby / You used to call me darling / Now you don’t call me no more.’ De drummer tikt losjes zijn weg langs meer…

Het is weliswaar al 2016, maar we moeten nog heel wat onafgedane zaken uit 2015 behandelen. Neem nu Ben Rogers, die in augustus al The Boodred Yonder (Tonic Records) afleverde. Het is het tweede album van de Canadees (uit Vancouver). Een klassiek country(rock) album, in de beste zin van het woord. Staat Chris Stapleton je aan, dan is dit ook iets wat zeker je aandacht verdient. Daarbij de aantekening dat Rogers’ stem een stuk rauwer is. Maar daar houden we hier wel van. De zwaar bebaarde Rogers maakt ruige country met mooie tekstuele meer…