De dood komt en neemt weg. De dood is onvermijdelijk. Lucinda Williams schreef na het overlijden van haar moeder in 2004 het nummer Death Came. Ze nam het pas onlangs op. Het staat op The Ghosts Of Highway 20 (Thirty Tigers/Bertus). Eerder was ze er nog niet klaar voor. Nu wel. Vorig jaar overleed ook haar vader, de vermaarde dichter Miller Williams. Op haar nieuwste plaat neemt Lucinda afscheid. Het gaat niet alleen over de dood. Het gaat ook over haar jeugd in Louisiana. Ze moet afrekenen met de geesten uit het verleden. De angst. De meer…

De leukste eindejaarslijst van 2015 was misschien wel die met de beste americana uit Australië en Nieuw-Zeeland van de site Post To Wire. Op die lijst viel namelijk heel veel te ontdekken aan totaal onbekende namen. De nummer 1 van down under gaat dit jaar ongetwijfeld ook hier een stormpje veroorzaken. Marlon Williams (Dead Oceans/Konkurrent) van Marlon Williams is namelijk een subliem plaatje dat in februari in Europa in de winkels ligt. De 24-jarige Williams levert met zijn soepele in koorzang getrainde stem negen uitermate meer…

De leden van de Doug Prescott Band zien er op de achterkant van het hoesje van Wasteland (eigen beheer) uit als nogal bedaagde heren die in hun vrije tijd wat country spelen. De gephotoshopte afbeelding toont ze in een woestijn. Daar zijn ze dan in gedachten, want in North Carolina waar ze vandaan komen heb je geen woestijnen. Het titelnummer waarmee het album opent heeft precies de westernsfeer die je kunt verwachten. Maar het heeft ook een psychedelisch kantje. Aan het eind van de plaat staat een Indiase versie met Hindoestaanse meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Buford Pope? Met deze zinnen openen we regelmatig een recensie van een plaat uit het noorden van Europa. Bij Buford Pope deden we dat al eens eerder. In 2012 wezen we in de bespreking van Matching Numbers op de grote gelijkenis met meer…

Sea of Clouds (Tapete Records) verscheen al een half jaar geleden. En we hadden best nog drie maanden kunnen wachten met een recensie, want dan hadden we een leuke aanleiding gehad om dit album van Last Days Of April te bespreken. Maar we kunnen niet langer wachten. Te goed, te fijn. De Zweedse band bestaat dit jaar al 20 jaar, maar dit negende album klinkt heerlijk fris, sprankelend bijna. De negen nummers klateren als een bergbeekje in de lente de oren in. Van het dromige Oh Well via het gitaarockende The Thunder & The Storm naar het met fuzz meer…

Het titelnummer van Horse Thief (Thunder Ridge Records), het nieuwste album van de Amerikaanse Kristina Stykos, is een murderballad van het zuiverste water. ‘Down by the Nechako River / She emptied my desire / Then said it was over / And left me by the fire’, vertelt Stykos. Een paar coupletten later loopt het niet goed af: ‘She fell then to sleeping / I loaded my gun / To protect my future / From what love had done’. Bow Thayer is partner in crime met onheilspellende klanken op bojotar, een combinatie van banjo en resonator gitaar. De fiddle van meer…

Matt Epp. Wat zullen we daar eens over zeggen, en dan met name over Ready In Time. Eerst maar even wat over Epp zelf. Het is een Canadees die in eigen land al stevig aan de weg timmert. Dat is te zeggen: hij heeft er al acht albums uitgebracht (en dan reken ik een EP mee), terwijl hij pas 35 is. Het klappen van de zweep kent hij dus. En hoe hij een song moet schrijven, dat weet hij ook. Of ik het allemaal even mooi vind? Nee, dat niet. De singer-songwriters poprock op dit korte album (8 nummers in 27 minuten) is me regelmatig net iets te gelikt. In het midden meer…

Sam Outlaw gebruikt de achternaam van zijn moeder om het te maken als countryzanger. Een mooiere naam is in die sector immers nauwelijks denkbaar. Handige zet van de jonge artiest uit Californië, die tot voor kort zijn geld verdiende met het verkopen van advertenties. Angeleno (Six Shooter Records/Bertus) loopt over van de romantiek. Strijkers en trompetten voegen een Mexicaans sausje toe aan het titelnummer en opener Who Do You Think You Are?, heerlijke liefdesliedjes zoals Marty Robbins ze ooit bracht. Een titel als Country Love Song spreekt meer…

Muscle Shoals, derde soloplaat, problemen met alcohol overwonnen; u denkt misschien Jason Isbell, wij zeggen echter Dylan LeBlanc. Er zijn dus best wat paralellen te trekken tussen beide singer-songwriters. Bij voorbeeld ook dat beide zeer goede zangers zijn, maar LeBlanc is van hen beide waarschijnlijk de betere. Die fantastische stem is ook wat de producers, Ben Tanner en John Paul White (Civil Wars) op Cautionary Tale (Single Lock Records/Loose Music) wilden benadrukken. Die zou centraal staan. En alle moeilijkdoenerij werd rigoreus weggesneden. Er zijn meer…