De mannen van Atlas Road Crew hebben goed geluisterd naar Black Crowes en Tragically Hip. Bluesrock en een snufje grunge zijn de belangrijkste ingrediënten op Halfway To Hopkins (eigen beheer). Een beetje jammen hoort er ook bij. Southeastern rock noemen ze hun muziek zelf. Het geheel staat als een huis, maar het stevige fundament zou wel met wat meer creativiteit mogen worden aangekleed. Te vaak verliest de jonge band zich in drukdoenerij. Die samengebalde energie werkt nogal vermoeiend, zeker omdat de clichés je om de oren vliegen. Zanger meer…

Jane Kramer zingt dat ze liegt en bedriegt op Good Woman. Nee, verklaart ze, ze is geen goede vrouw. Valt ongetwijfeld heel erg mee, anders kun je er niet zo fraai over zingen. Kramer heeft het wel vaker moeilijk met de liefde op Carnival Of Hopes (eigen beheer). Op Highways, Rivers & Scars waarschuwt ze dat de persoon die haar lief wil hebben de handen vuil zal moeten maken. De plaat opent met het lichtjes shufflende Half Way Gone met een grote rol voor viool. De meest prominente instrumenten op het album zijn banjo en dobro. Regelmatig doet meer…

Amy Blaschke loopt het vuur in, maar ze voelt geen vlammen. Zo klinkt Running Into The Fire ook. Warm, maar op afstand. De singer-songwriter die is neergestreken in Los Angeles opent haar vijfde album Opaline (Rocket Heart Records) heerlijk met dromerige klanken die van Mazzy Star of Jesse Sykes afkomstig zouden kunnen zijn, maar voegt daar ook een opgeruimd dooronron dadooronron aan toe. Het titelnummer pakt de sfeer van de sixties. Het geluid is groots en toch ook heel klein. Blaschke serveert een heerlijke melange waarin meer…

Archer’s Arrow (eigen beheer) van Adam Klein is zo’n plaat die te weinig aandacht krijgt. Je kunt ook zeggen dat het een album is dat te weinig aandacht opeist. Klein is een vakman die niets fout doet. Zijn eigen songs zijn prima, zijn keuze van een cover is uitstekend en de uitvoering van Neil Young’s Bad Fog Of Loneliless is ook keurig. Het is alleen zo dat er een groot aanbod aan mooie platen in de americanawereld is. En de makke van Archer’s Arrow, Klein’s zesde album inmiddels, is dat het in dat aanbod gewoon niet opvalt. Misschien in Klein wel te integer meer…

De ratten in de schuur zijn verdwenen. Op Nooit Genoeg (Bastaard Platen) heeft Jeroen Kant de beschikking over vaklui als Mathijs Leeuwis (pedal steel, bariton & elektrische gitaar, koortjes) en Gabriël Peeters (drums, percussie, piano, orgel, koortjes). Verder heeft Kant (zang, akoestische en elektrische gitaar) Judith Renkema (contrabas, basgitaar, koortjes) aan zijn kant staan. De Brabander is professioneler geworden. Toch knarst het nog altijd in zijn liedjes en dat is niets minder dan een zegen. Kant begeeft zich over het Oude Kronkelpad. Hij denkt na meer…

De titel Loud Music & Soft Drinks (French Dip Records) geldt nog steeds voor Mason Summit. Hij is namelijk 19 jaar en moet dus nog twee jaar wachten voordat hij een biertje mag drinken in de gelegenheden waar hij op het podium staat. Toen deze heerlijke cd verscheen, dat was al in 2014, moest Summit nog langer wachten. In dat jaar waren we trouwens heel enthousiast over zijn plaat Absentee (zie recensie). Deze opvolger staat wederom vol pure pop. Alles is crystal clear. Op Village Dogs dwaalt hij midden in de nacht door de straten en dat meer…

Hillström & Billy is een opvallende naam, zeker als je weet dat het hier helemaal niet om een duo gaat. Hillström, dat is Petter Hillström, een muzikant uit Stockhom. En Billy? Dat is een steeds wisselend collectief van muzikale vrienden dat Hillström bijstaat. Op The Neverending Paint Job (eigen beheer) is dat bij voorbeeeld Christian Kjellvander, in wiens tot studio omgebouwde kerk de twaalf liedjes van dit album zijn opgenomen. Kjellvander is bovendien als ondersteunend zanger ook te horen in het nummer Lines. Hillström nam twee jaar de tijd om zijn meer…