Woody Guthrie woonde een halve eeuw geleden in een appartementencomplex bij Coney Island dat eigendom was van Fred Trump, de vader van Donald. Hij schreef er een liedje over: Old Man Trump. Hadden meer Amerikanen daar notie van genomen, dan was Trump nooit gekozen. Want zijn vader was al net zo’n minne figuur. Een racist volgens Woody, die rijk werd door de armen uit te buiten. Op Bitch Heaven gaat het over dat liedje van Woody. Het is slechts een van de zaken waarover Gerry Spehar zich druk maakt op Anger Management (eigen beheer). Het meer…

Nico Rivers & The Black Grass zetten met bandnaam, albumtitel en cover de boel behoorlijk op het verkeerde been. Donkere bluegrass is dit namelijk niet. Tiny Death (Broken Silence/Songs & Whispers) spoelt met Tidal Wave een dunne stem het geluidsbeeld binnen. Een beetje schel is die stem. Folky powerpop stellen we vast. Op Devil’s Boots stapt Rivers ook geen donkere zijwegen in. Hij wil op die laarzen zijn lief naar haar huis begeleiden. Wandelend. Op All The Same doet de sound wat denken aan Colorblind James Experience en meer…

“Ik kan niet verstaan wat je zegt. Ik zie je mond bewegen maar de jukebox staat te hard. Ik stel me dan maar voor dat je een keer wat aardigs zegt in plaats van: alles aan ons is verkeerd. En als ik dan niet het soort goede man voor je ben, laat me dan van je houden tot de juiste man langs komt.” Zo begint Till The Right One Comes Along, het derde nummer op Baby You Win (eigen beheer) van Cliff Westfall. Oh, wat houd ik van dit soort teksten. En dit debuut van de uit Kentucky afkomstige maar tegenwoordig in Brooklyn, New York wonende meer…

Het valt niet mee, om een recensie te schrijven over het nieuwe album van de Californische band Dawes. Het gezelschap rond de broers Taylor en Griffin Goldsmith levert met Passwords het zesde studio-album in negen jaar af. In 2016 verscheen nog We’re All Gonna Die, waarop de groep een nieuwe weg leek ingeslagen. Op Passwords (HUB) wordt weer afgeweken van die nieuwe, wat rockende koers. Mogelijk doordat de productie van plaat weer in handen werd gelegd van Jonathan Wilson, die ook in het beginperiode van de band zulks deed. Het resulteert in meer…

Jessica’s Brother is een debuterend trio uit Londen. Jonny Helm (drums) en Charlie Higgs (bas) wilden wel een nieuwe band vormen, maar zochten nog naar iemand met een voortrekkersrol. Die vonden ze in Tom Charleston, de broer van de vriendin van Helm, Jessica dus. Charleston schrijft de nummers en is de zanger van de band, die op Jessica’s Brother (Fika Recordings/Konkurrent) versterking krijgt van violist Dan Mayfield en gitarist Paul Rains. Het album begint met Getting Obscene, waarbij de fijne, knerpende zang van Charleston meer…

Traveller, dat is het samenwerkingsverband (ik laat de wat archaïsche term supergroep hier achterwege) tussen Robert Ellis, Cory Chisel en Jonny Fritz. Ellis en Fritz schreven een paar jaar geleden een aantal nummers samen tijdens hun gezamenlijke reis door India (een filmpje daarvan kon je al zien bij de recensie van Fritz’ laatste album). Daarna haalden ze Cory Chisel erbij, waarna Western Movies, het eerste product van hun samenwerking, werd opgenomen in Chisel’s studio in Wisconsin en uitkwam op zijn label. En wat een heerlijk meer…

Dingen veranderen. Ook voor de troubadour die leeft langs de snelweg. Als hij sterk genoeg is om zijn gewoonten op te geven, neemt hij niet langer de verkeerde afslag. BJ Barham pakte de reikende hand van zijn vrouw en schreef Things Change (New West Records/PIAS), het titelnummer van het nieuwste album van American Aquarium. Er veranderde nogal wat in het leven van Barham. Hij trouwde. Zijn band viel uit elkaar. Hij liet de fles staan. En de andere middelen. Zijn land werd overgenomen door een vastgoedhandelaar zonder enige meer…

‘Birmingham Birmingham / The greatest city in Alabam’ / You can travel ‘cross this entire land / But there’s no place like Birmingham.’ Dat zong Randy Newman in 1974 op zijn elpee Good Old Boys. Birmingham lijkt zo’n onschuldig liedje na het bijtende Rednecks, maar een grote, zwarte hond in de achtertuin boezemt toch angst in. ‘Get ‘em Dan.’ Naar dat Birmingham wilde Will Stewart graag terug na tien jaar Nashville. Want het zuiden van de Verenigde Staten met al die donkere karakters trok aan zijn ziel. Dus maakte hij met County Seat (Cornelius Chapel meer…

Met zijn band Cultivators haakte Dan Israel eind jaren 90 aan bij de stroming altcountry. Hij had nooit het succes of de exposure die sommige grondleggers toch wel hebben gekregen. Het weerhield de artiest uit Minneapolis er niet van om stug door te gaan. Sterker nog, onlangs gaf hij zijn baan op om zich volledig op de muziek te storten. Dat levert met You’re Free (eigen beheer) een sterk album op. Wat daarbij opvalt is dat Israel behalve van americana vooral houdt van ambachtelijke pop. Zelf noemt hij de FM-radio van weleer als startpunt, vandaar meer…