Zulke fraaie houten huizen als in Zweden hebben we hier in Nederland niet of nauwelijks. Jammer, want zo’n bouwvallige omgeving inspireert tot ramshackle americana van het soort dat ook wel in kelders (Basement Tapes) wordt gemaakt. Daniel Norgren nam Wooh Dang (Superpuma Records/RedEye/V2) op in zo’n oud huis met krakende vloeren. In Zweden dus, maar je zou zweren dat het ergens in de backwoods deep down south in Amerika tot stand was gekomen. Want wat een prachtige plaat is dit. Norgren pakt een New Orleans-ritme om meer…

Karly Driftwood ging uit de kleren om haar dromen te verwerkelijken. En daar schaamt ze zich niet voor.  Als je geld moet hebben om je band op de weg te houden om je nummers te kunnen zingen, dan moet je soms naar  minder conventionele middelen grijpen, zo zingt ze in Stripped My Way To Nashville. Nee, Driftwood verhult niets en neem ook geen blad voor de mond. Op haar debuut, Too Mean To Die (eigen beheer), laat ze horen waar het op staat. No one fucks with my family / No one fucks with my friends / No one fucks with my dreams / Cause I’ve worked meer…

Er is nauwelijks verschil tussen de oude blues- en countryliedjes en het eigen werk van Buffalo Wabs & The Price Hill Hustle. Op Stranger In The Alps (eigen beheer) staan vier covers en vier eigen nummers van deze band uit Cincinnati, Ohio. Daarmee breiden ze het eigen aandeel aan composities uit op deze derde plaat. Ze beginnen evenwel met de ontsnapte bandiet van Long Gone (From Bowling Green), een liedje uit het verleden van Chris Smith en W.C. Handy. Ain’t No Need is eigen werk, waarna met Stewball van Leadbelly weer iets uit de oude meer…

Wanneer Texas Piano Man (New West) het debuut van Robert Ellis zou zijn geweest, dan was deze recensie waarschijnlijk nooit verschenen op een site voor altcountry muziek. Waar eerder een working man ethos vergelijkbaar met die van Bruce Springsteen of Joe Strummer de rode draad vormde in de muziek van de Houston native, klinken nu echo’s van het werk van Billy Joel, Ben Folds en zelfs Elton John door. De (alt)country is dan ook vaak ver te zoeken op dit nieuwe album behalve natuurlijk in de fantastisch kitscherige cowboy-outfit die Ellis op de cover meer…

Een viool strijkt vol levenslust langs de melodie van Finding Natalie. Dat is een fijne, opgewekte popdeun met precies het juiste bitterzoete aroma om interessant te blijven. Het heeft wel iets van een band als Sneaky Feelings of iets anders op het Nieuw-Zeelandse label Flying Nun. Dat slechts ter indicatie, want David Hearle komt daar helemaal niet vandaan. Garden Of Edendale (Edendale Records) gaat dus niet over de stad in Nieuw-Zeeland, maar over de wijk in Los Angeles. Het is een album vol Californische rock. I Have A Crush is een meer…

Wat een lieve man is die Jason Ringenberg toch. Dat wisten we al sinds hij als Farmer Jason vol enthousiasme liedjes is gaan spelen voor kinderen, ook op zijn nieuwste album Stand Tall (Courageous Chicken Records/Sonic Rendezvous) komt hij weer over als een uitermate sympathieke gast. Ga maar na, hij komt eerst met de ontboezeming dat hij er niet meer zo zeker van was dat er nog behoefte was aan zijn muziek, legt uit hoe hij na een uitnodiging om een maand zonder verdere verplichtingen in een hut in Sequoia National Park aan zijn liedjes te meer…

De Italiaan Christian Draghi maakte seventies heavy rock met het powertrio Doctor Cyclops. Op Black Roses & Hats (Ultrasound Records) kiest hij voor minder zwaar. De jaren zeventig zijn nog steeds de richtlijn. De radiovriendelijke nummers van deze aardige plaat brengen Memories aan lang vervlogen tijden. Een aantal van de tien liedjes componeerde hij tijdens een periode van isolatie. De noodzaak voor deze plaat onder eigen naam ontstond doordat de nummers die hij schreef tijdens een depressie een andere aanpak vereisten. Het begon meer…