Weyes Blood heeft haar muziek wel eens omschreven als nostalgisch futurisme. Dat effectueert ze door een op het eerste gehoor nogal vervreemdende combinatie van warm sentiment en koude soundscapes. Die kou is er snel af. De elektronica op Titanic Rising (Sub Pop/Konkurrent) vloeit als een gloeiende substantie om de melodieën die rechtstreeks naar de onderbuik gaan. Het is de onschuld van een slaapkamer met een eenpersoonsbed, zoals de hoesfoto laat zien. Maar juist daar borrelt het. Een wereld van verlangen die vervat is in wonderschone meer…

Voor Solstice (New West Records/PIAS) wilde Luther Dickinson artiesten bij elkaar brengen met als doel een kruisbestuiving. Dat is meer dan gelukt. Luther Dickenson and Sisters of the Strawberry Moon bestaat uit Birds Of Chicago, Como Mamas, Amy LaVere, Amy Helm en Sharde Thomas en wat ze in naam van de zonnewende op organische wijze tot stand brachten is fenomenaal. Het is van een lichtvoetigheid die als vanzelf een positieve boodschap overbrengt. The Como Mamas zingen als de Staple Singers en de Birds Of Chicago brengen soul met een banjo op het door meer…

Hoop en liefde horen ook bij het verdriet rond de dood. Dat besefte Richard Lindgren nadat hij de afgelopen jaren beide ouders verloor. Death & Love (Rootsy/Sonic Rendezvous) is dan ook een minder zwaar album dan je zou verwachten met zo’n thema. Want om die donkere dagen door te komen, zoek je als vanzelf naar iets van licht. Bovendien had Lindgren opeens allerlei klusjes te doen. Op het titelnummer ontwaren we hem in een rokerig café, althans zo schreven we dat altijd op. Rokerige cafés heb je ook in Zweden al lang niet meer, dus kunnen we maar beter meer…

The Original Five zijn met zijn vieren op Wipe Away Those Years (Rootsy/Sonic Rendezvous), maar op het podium kunnen dat zomaar zeven personen zijn. Op dit album gaat het om Johan Malmberg (banjo, zang), Daniel Olsson (dobro, zang), Jonas Svahn (gitaar, zang) en Dan Englund (bas, zang). Ze spelen bluegrass, maar het is niet louter een en al geklater der snaren. Zo komt het van Janis Joplin bekende Mercedes Benz hier a capella tot ons. Verder zijn er covers van het door Ralph Stanley geschreven If That’s The Way You Feel en de in 1887 geschreven hymne meer…

Met de degelijkheid van een Duitse middenklasser stuurt Joseph Parsons langs een Long Road. Waarschijnlijk is het een Autobahn, want de Amerikaan vertoeft de laatste twintig jaar veel in Duitsland. Digging For Rays (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) is wederom een album vol volwassen rockmuziek. Met zijn stem die zacht en vol is serveert hij een rijk aroma aan menselijke warmte. Een beetje serieus klinkt het allemaal wel. Ook wat saai soms. Op opener Wide Awake graaft hij naar hoop en een sprankje licht. Onder het heelal vindt meer…

West Towards South (Floating Records) is het nieuwe album van de uit San Francisco afkomstige Jeffrey Halford and the Healers. Daarop is een hoofdrol ingeruimd voor Ambrose en Cyrus, althans deze twee mannen komen veelvuldig voor in de songs van Halford op dit album. In het titel- en tevens openingsnummer trekken ze vanuit het koude noorden dat hen niets te bieden heeft, zigzag naar de Westkust. Ergens onderweg komen ze Willa Jean tegen met wie wilde avonturen beleefd worden in New Orleans. Eind van het liedje is, zo horen we in de meer…

Met zijn paardentrailer staat de voormalige rodeocowboy Ryan Bingham ergens geparkeerd op een zanderige strook in het midden van nergens. West Texas wellicht? Op American Love Song (eigen beheer/Thirty Tigers/Bertus) lijkt hij een beetje stuurloos te zwalken, maar dat is slechts schijn. ‘I don’t know what to feel inside / And I don’t know what to say at all / And I can’t recall in my mind / If I’m a-where I’m a-needin’ to be’, klinkt het op Time For My Mind. Het is een liefdesliedje zoals er wel meer op dit album staan. De liefde verschaft hem wel inzichten in meer…

Van de Turtle Mountains in North Dakota is Leo Rondeau afgezakt naar het zuiden. Onderweg heeft hij ongetwijfeld alle honky tonks aangedaan. In Austin, Texas, bijvoorbeeld, waar hij jaren woonde. Tegenwoordig is Nashville, Tennessee, thuis. Right On Time (eigen beheer) is vol hartzeer van het vlugge soort. Een leuke ontmoeting die steevast wordt gevolgd door desillusie. Lang hoeft dat niet te duren trouwens. Op Get On With It wordt hij om 23.38 gedumpt, maar een uurtje later vindt hij zichzelf alweer in de armen van een ander. Dat soort meer…

Union Duke telt vijf bandleden die allemaal zingen en liedjes schrijven. Geen wonder dus dat met zoveel diversiteit Golden Days (eigen beheer) moeilijk valt onder te brengen onder een noemer. De samenzang van opener Heavy Wind zet de luisteraar direct op het verkeerde been, want het nummer bevat vooral overdonderende bluegrass, terwijl die eerste tonen leken te gaan naar zwevende countryrock. De Canadezen zoeken soms aansluiting bij moderne voorbeelden (Mumford & Sons, Felice Brothers) en kunnen daarbij behoorlijk zoet uitpakken zoals op meer…