Op Oudejaarsdag kregen we een mailtje van Mike Young. Dat hij via iemand van The Snarlin’ Yarns op onze website was gewezen en of we het debuut van zijn band Clementine Was Right, als we het wat vonden, misschien zouden willen bespreken. We vinden het wat. We vinden Lightning & Regret (eigen beheer) namelijk een prima plaatje. En wat geeft het dat het dan al in januari 2020 is uitgebracht? De vijfmansband combineert op een opgeruimde wijze countryrock met shoegaze-gitaarmuurtjes en hier en daar een synthesizerscheut. Zanger-gitarist Young wordt verder fijn meer…

Als alle liedjes zo fraai waren uitgevoerd als opener When This Blows Over, dan was er een sterrenregen gedaald op Familiar Ground (Black Mesa Records) van John Calvin Abney. Dat heeft alles te maken met de pedal steel van Whit Wright. Die trekt met zijn streken de popmelodie naar de aarde, daar waar rootsmuziek wortel schiet. Maar Abney en zijn compagnon John Moreland (drums en bas) willen zich daartoe niet beperken. Het magenta dat over de nummers op het vijfde album van de veelzijdige artiest uit Oklahoma vloeit, had wel wat meer mogen afsteken meer…

Experimentele slaapkamer folkpop, zo noemt Peter Broderick de opnamen op Blackberry (Erased Tapes Records/Konkurrent). Opgenomen in zijn slaapkamer in Londen in de zomer van 2019. Nog voor er sprake was van Covid-19 dus. Daar knutselde de Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist een geluidspalet in elkaar dat vooral raakvlakken vertoont met het werk van Phosphorescent. De bovenlaag is ijl. En die stem gaat ook regelmatig flink de hoogte in. Een strijkje in een streepje klassiek combineert met lichtjes meer…

‘In a paint-by-numbers world / I’ve learned to play my part’, zingt Jim Stanard op het titelnummer Color Outside The Lines (Manatee Records). Vanzelfsprekend kun je er op rekenen dat iemand die met een dergelijke vaststelling komt, zich echt niet laat vangen in een vast stramien. De Amerikaan brengt om maar eens wat te noemen mensen van Afghan Whigs en Peter, Paul and Mary samen op zijn tweede album. Dat is toch niet bepaald standaard. Peter Yarrow (van Paul and Mary dus) zingt mee op twee nummers. De zang van de veteraan past meer…

Met Greed On Fire begint Joseph Parsons meer dan overtuigend. Bij de eerste tonen verwacht je dat Paul Westerberg zo begint te zingen. Maar nee, het is een andere stem. Die zang van de Amerikaan komt er overigens ook heel lekker uit. Want de naam van Jerry Giddens (Walking Wounded, Gaucho Gil) laten we altijd met graagte even vallen. Zoals op At Mercy’s Edge (Bue Rose Records/Sonic Rendezvous) hebben we Parsons al een tijdje niet gehoord. Hij heeft wel iets te zeggen. En dat doet hij met overgave. ‘Sometimes I feel like America / Good at heart, meer…

Een behoorlijk weird plaatje. The Freelancer’s Blues (Wharf Cat/Konkurrent) van Dougie Poole wekt de indruk dat er iets mis is met het toerental van de platenspeler. Dat is vreemd, want ik beluister het album op een cd. Toch heb ik al eens de proef op de som genomen door op Spotify te controleren of er echt niet iets mis is met mijn exemplaar. Of de cd-speler. Dat rondzingende effect steekt meer dan eens de kop op. Misschien draagt het wel bij aan het unieke karakter van de muziek van deze in Brooklyn woonachtige singer-songwriter. Claire kun je nog meer…

Rond de kerstdagen van 2018 verbleef Marlon Williams uit Nieuw-Zeeland drie weken in Canada bij Kacy & Clayton. In die tijd schreven Kacy en Marlon de elf nummers voor Plastic Bouquet (New West Records/PIAS). De opmerkelijke samenwerking levert niet echt grote verrassingen op. De countryfolk van het Canadese duo combineert tamelijk makkelijk met het melodrama van Williams. In de nummers waarin de Nieuw-Zeelander het voortouw neemt, duiken ze zonder omwegen in de achtertuin van Roy Orbison. De stijl van Kacy & Clayton wordt al sinds het begin meer…

De multi-instrumentalist Reno Bo beweegt zich op You Can See It All from Here (Electric Western) op het snijvlak van classic rock, americana en powerpop. Oftewel, de bermuda driehoek waar ik in zou willen verdwijnen. De uit New York afkomstige, maar tegenwoordig in Nashville woonachtige, Bo tovert op dit album slechts negen pareltjes uit zijn mouw (in bijna 33 minuten), zodat we het beter over een lang mini-album kunnen hebben. Die zijn echter wel alle negen de moeite waard. Phantom Anthem is een vreemde korte opener die uitmondt in een a cappella gezongen meer…

Het circus maakte een enorme indruk op Kerry Patrick Clark in zijn jonge jaren. Als het aan hem had gelegen, was hij met de artiesten meegereisd. In plaats daarvan schreef hij op zijn elfde zijn eerste liedje, Circus Town. Decennia later komt de singer-songwriter op What A Show (eigen beheer) terug op die droom. Als spreekstalmeester heeft hij twaalf liedjes in petto, waarin het circus het uitgangspunt vormt voor overdenkingen die de fantasie overstijgen. Clark jongleert met thema’s als liefde, hoop, gerechtigheid en verbinding. Zo houdt hij het meer…