De rubriek Wow & Flutter wordt nieuw leven ingeblazen. Een rubriek die min of meer gaat voortborduren op De Gloeiende Plaat. Wow & Flutter is een directe verwijzing naar vinyl, naar lp’s, u weet wel. Sinds zo’n zes jaar koop ik geen cd’s meer. Downloads kwamen er overigens sowieso bij mij nooit in. Ik ben weer volledig teruggekeerd naar vinyl, zo’n beetje mijn allereerste liefde – in 1973 kocht ik mijn meer…
Dertien jaar pauze nam Doug Hoekstra na Blooming Roses uit 2008. Van zijn acht studioplaten tot dat moment staan er hier drie in de kast. Maar het was al even geleden dat ik Rickety Stairs (1996), Make Me Believe (1999) of Around The Margins (2001) eruit had gehaald. Dus was het eerlijk gezegd best even wennen aan deze nieuwe: The Day Deserved (Continental Song City). Het is niet een album dat direct diepe indruk maakt. Toch sluit het wel degelijk aan bij hetgeen Around The Margins, van die drie genoemde cd’s zijn meest overtuigende, te bieden meer…
Hoe bedenk je nog een originele bandnaam? Hunter Pinkston knipte zijn achternaam doormidden en plakte er twee letters achter: The Pink Stones. Het kan zo eenvoudig zijn. En dan noem je het eerste album heel simpel Introducing… The Pink Stones (Normaltown Record/PIAS). De band uit Athens, Georgia, speelt countryrock. Aanbevolen voor fans van Daniel Romano en Garrett T. Capps. Als punker raakte Pinkston verslingerd aan country door The Lemonheads, die Brass Buttons van Gram Parsons hadden opgenomen. Vanaf dat moment dook hij in de meer…
Oh, wat is dit toch een leuke bezigheid (ik schreef bijna: werk), als je albums als deze mag bespreken. Ik heb het over Truer Picture (Yep Roc) van Graham Sharp. Het album biedt tien nummers die stuk voor stuk de moeite waard zijn. Sharp is namelijk een begenadigd songwriter, die ook nog eens over een zeer aangename stem beschikt. Wellicht dat je hem kent als oprichter van de Steep Canyon Rangers (die ik zelf eigenlijk alleen maar kende als begeleiders van filmster/banjonist Steve Martin, maar daarmee doe ik ze veel te kort). Anyway, dit Truer Picture is een album meer…
Goed nieuws (en dat mag ook wel weer een keer)! Dit jaar zal er wel een TakeRoot-festival plaatsvinden en wel op zaterdag 6 november. Er gaat wel iets veranderen. Deze 2021-editie zal namelijk niet, zoals gewoonlijk, in De Oosterpoort georganiseerd worden, maar op vijf locaties in de Groningse binnenstad. Te te weten: in de Stadsschouwburg, Grand Theatre, Huize Maas, Der-Aa-theater en in de Lutherse Kerk. De eerste namen zijn ook al vastgelegd. Je kunt Courtney Marie Andrews, Damien Jurado, Black Lips en Howe Gelb met het 8-koppige Colorist Orchestra verwachten.
Drie loodrechte wegen. Een lichtjes afbuigende weg. Vier keer een woestijnlandschap met aan de einder een bergketen. Vijf saguaro’s. Vier exemplaren met twee armen, eentje met drie vertakkingen. Een felrode zonsondergang… of is meer…
Oef, wat een triest oord schetst Phil Hooley met Midasville. Maar wat een prachtig nummer levert het op. Het is het hoogtepunt van Songs From The Back Room (eigen beheer) het solodebuut van deze Brit die ook actief is in The Woolgatherers, een altcountryband die nooit tot deze site doordrong. Dat Midasville heeft qua sfeer wat van Terry Lee Hale. Of David Munyon. Hooley krijgt er gezelschap van Robert Vincent die meezingt. ‘Saturday night in the dance hall under the fading neon light / It’s hard to tell the difference between loving or a fight / Janie’s on the meer…
The Pine Hill Haints huilen als wolven op Back To Alabama. Met roffelende drums, een basgitaar gemaakt van een wastobbe en een wasbord waarop krassende geluiden worden gemaakt, is alles rudimentair aan The Song Companion Of A Lone Star Cowboy (Single Lock Records/Konkurrent). Wat een heerlijke plaat. Op Lone Star Kid slalomt een krakende gitaar als een platbodem door het moeras. Een accordeon tracht vaste grond onder de voeten te houden. Zo af en toe blaast J.D. Wilkes van The Legendary Shack Shakers een partijtje meer…
Farmer Not So John – belachelijker kan een naam bijna niet worden – is een band, of eigenlijk in de kern een duo, uit Nashville, Tennessee, die zich modelleert naar de alt.country van Uncle Tupelo. In overeenstemming daarmee verschijnt in 1997 de zelfgetitelde en zelfgeproduceerde debuutplaat, maar een jaar later is opvolger Receiver van een geheel andere orde. Mack Linebaugh (zang, gitaar) en Richard McLaurin (zang, banjo, gitaar, lap steel) profiteren dan van bijzonder gunstige omstandigheden; niet alleen zijn zij zelf verantwoordelijk voor voortreffelijke meer…
Een van de best verkopende en meest geliefde countryzangeressen van de VS is Miranda Lambert. Ze kan bij wijze van spreken kwartetten met gouden en platina albums, Grammys en CMT-prijzen. Naast die glanzende solocarrière heeft ze, met Angeleena Presley en Ashley Monroe het zijproject Pistol Annies. The Marfa Tapes is weer een ander project, opgezet met Jack Ingram en Jon Randall, twee erkende songwriters waarvan de eerstgenoemde ook redelijk succesvol is als optredend artiest. Op The Marfa Tapes verrast het trio met volslagen lofi-liedjes die op geen meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
