Toen het er bij de Amerikaanse verkiezingen op leek dat Georgia voor het eerst in lange tijd voor de democratische kandidaat zou kiezen, beloofde Jason Isbell dat hij een album met uit Georgia afkomstige nummers zou opnemen als het inderdaad zo zou uitpakken. En dat gebeurde: Georgia koos voor Joe Biden. Belofte maakt schuld en die schuld wordt door Jason Isbell, met behulp van The 400 Unit mooi ingelost. Op Georgia Blue, staan 13 covers van uit Georgia afkomstige artiesten. Het album opent en sluit af met twee nummers van R.E.M: respectievelijk meer…

Paul Benoit is al twintig jaar actief in Seattle. Hij trok regelmatig naar andere werelddelen, vooral om zich als gitarist te ontwikkelen. Hij speelde jazz, bluegrass, country, rock-’n-roll en dan vooral mengvormen. En voegde daar dan nog Afrikaanse ritmes aan toe. Zoveel diversiteit biedt Beautiful Lies (eigen beheer) niet, maar iets van die achtergrond sijpelt wel degelijk door in de tien nummers van dit album. De zachtjes rockende pop heeft enorm baat bij de gitaarlijnen die Benoit her en der drapeert. Smaakvol is zijn snarenspel. Nergens opzienbarend, maar wel gewoon knap dat hij zonder een heel meer…

De grotestadsrock van Jesse Malin komt op Sad And Beautiful World (Wicked Cool Records/Bertus) op zowel lp als cd als een dubbelaar. Op de eerste schijf overheerst een weemoedige sfeer en is hij onderweg. Opener Greener Pastures speelt zich af in een motelkamer in Dallas, Texas. Hij wordt er wakker en vraagt zich af wat hij met de dag aan moet. De afsluiter van deel 1 is Crawling Back To You van Tom Petty, waarop hij verwikkeld raakt in een kroeggevecht in Los Angeles. Op Before You Go zingt hij over een droevige film met een gelukkig einde en dat is precies wat Malin wil overbrengen met meer…

Live-albums; het is natuurlijk altijd een beetje tweede keus. Er gaat niets boven het zelf meemaken van een optreden, maar soms zit het er gewoon niet in. Omdat je dat niet kan, omdat de artiest niet naar de Lage Landen afreist of omdat er een coronapandemie is. En dan nog: levert een live-album een betere plaat op dan de studio-albums? Vaak niet, maar bij Nobody’s Darlings (Live From Memphis) van Lucero kan die vraag bevestigend beantwoord worden. Op 9 december vorig jaar speelde de band uit Memphis het hele album Nobody’s Darlings integraal tijdens een via het scherm bij te meer…

Op het debuut van het uit Eindhoven afkomstige Aidan & the Wild, Revelation Never Came (Revanche Records) staat What It Ain’t, een nummer dat ongetwijfeld behoort tot het mooiste wat er dit jaar in het Nederlandse americana-landschap is verschenen. Het liedje zingt Aidan & the Wild, oftewel Diederik van den Brandt, samen met Dési Ducrot, Baptiste W. Hamon en Bobbie (die net als Hamon ook Frans is). Om de beurt een couplet. Hierdoor doet het denken aan de klassieker Highwaymen door The Highwaymen. Het is gelukkig niet het enige sterke nummer op dit meer…

Jenny Don’t and the Spurs is een bandje uit Portland, Oregon, waarvan al sinds het begin in 2012 de spil gevormd wordt door bassist Kelly Halliburton en zangeres Jenny Connors. Laatstgenoemde heeft zich voor dit combo vernoemd naar de band Don’t waarmee zij eerder plaatselijk furore maakte. Het kwartet wordt gecomplementeerd door gitarist Christopher March en veteraan-drummer Sam Henry (hij drumde nog bij o.m. The Wipers). Fire On The Ridge (Fluff & Gravy Records) is hun derde album, waarop een lekkere mix te horen is van cowpunk, rockabilly en meer…

Waarom zouden we niet alsnog Music City Joke (eigen beheer) van Mac Leaphart uit 2020 bespreken? Er werd hier op deze site al eens gewezen op deze prachtplaat, maar er zijn ongetwijfeld vele lezers aan wie dit voorbij is gegaan. Dat is echt heel jammer, want dit is veel en veel te goed om onopgemerkt te blijven. Luister naar Blame On The Bottle en stel vast dat dit superieure countryfolk is om een honky tonk mee op stelten te zetten. Twangende gitaar, mondharmonica, fijne streken op steelgitaar, hobbelende melodie, een tekst die de zwaarte van het leven afschudt. Denk dus aan een meer…

When We Wander (eigen beheer) van Jesse Terry draagt alle kenmerken van softrock. De liedjes van de Amerikaan op zijn zevende album zijn naar binnen gekeerd, de focus ligt op het gezinsleven na de uitbreiding met een eerste kind. De gitaarakkoorden vegen over de bodem, hij zingt over fluisteren tegen de oceaan en het snarenwerk brengt een aangename lichtheid met net dat tikkeltje melancholie om het spannend te houden. Een steelgitaar trekt lichte boogjes op Hymn Of A Summer Night. Het is lichte pop met piano. Het is softrock, maar zoals gezegd heel meer…