Ze bestaan een jaar langer dan de Stones, met wie ze vaak vergeleken zijn. Bintangs uit Beverwijk vieren het 60-jarig bestaan met These Hands (Miller Records) en zo’n plaat zie ik de Stones niet meer maken. Het voordeel van niet wereldberoemd worden, is dat je dichtbij jezelf kunt blijven. Ondertussen draagt je stem na al die jaren wel de sporen van een leven in de rock-’n-roll. Niet van jezelf overschreeuwen op een veel te groot podium, maar van jezelf verstaanbaar maken in een volle kroeg. Want wat een rauwe strot heeft Frank Kraaijeveld, overigens nog het enige lid dat meer…
De TK in TK & The Holy Know-Nothings is Taylor Kingman. Kingman komt uit Portland, Oregon, staat bekend als een stevige drinker, is niet vies van drugs, maar schrijft met het werk van grote Texanen als Terry Allen en Doug Sahm in het achterhoofd ook voortreffelijke songs. Zelf noemt hij de muziek die hij maakt met het rammelende zootje begeleiders – treffend genaamd The Holy Know-Nothings – ‘psychedelic doom boogie’. En om dat te benadrukken hebben Kingman en zijn drinkvrienden 
Het is inmiddels al drie jaar geleden dat Kacey Musgraves haar album Golden Hour uitbracht. Bij de recensie daarvan schreef ik toen dat een groot deel van de liedjes ingegeven werd door haar pasgesloten huwelijk (met Ruston Kelly). Dat huwelijk is ondertussen alweer ontbonden en de 15 nummers van de opvolger Star-crossed (Interscope) hebben die echtscheiding als onderwerp. In het nummer What Doesn’t Kill me zingt ze letterlijk: “golden hour faded black”. Er wordt met enige weemoed teruggekeken op de tijd dat het nog goed was, de echtscheiding zelf is onderwerp en ook de eigen schuld 
