In alle opzichten een prachtige uitgave, dit Brave (Roots And Ramblers Records) van de Zweedse Su Andersson. Een album gestoken in een hardcover met bij alle liedjes op de linkerpagina een grafische voorstelling en op de rechterpagina de tekst. Andersson zingt op een meeslepende manier als Marianne Faithfull op opener Japanese Tea. Met simpele pianoaanslagen, maar doeltreffende pianoaanslagen van Jonas Abrahamsson. Het snarenwerk op mando gitaar en sitar gitaar van Henning Hernsede op Southern Belle is zeer fraai. Scissors is jazzy en Andersson krijgt er meer…

Vier Amerikaanse singer-songwriters vormen samen Fantastic Cat. Geen idee of ze in de toekomst nog meer muziek gaan maken onder die naam. Als het bij dit ene album blijft, dan is het in ieder geval The Very Best Of Fantastic Cat (Blue Rose/Proper/Bertus). Dat blijft ook zo, zelfs als er later nog betere albums verschijnen. Don DiLego, Anthony D’Amato en Brian Dunne brachten eerder soloplaten uit en Mike Montali kun je ook horen als zanger in Hollis Brown. Afwisseling verzekerd natuurlijk met zo’n bezetting. C’Mon Armageddon klinkt als Bob Dylan, of misschien nog wel meer als Jerry Leger. New Year’s Day begint meer…

Al eens gehoord van The Damn Quails? De verdoemde kwartels, in goed Nederlands. Vreemde naam, maar dat gold natuurlijk ook voor De Kevers of de Gouden Oorring. De Damn Quails is een gezelschap uit Oklahoma met Gabe Marshall en Bryon White als kern. Ze brachten in 2011 een eerste album uit, maar na een tweede plaat (2015) gaven ze er de brui aan. Een en ander liep uit de hand met de vreemde verdwijning van hun tourmanager als dieptepunt. Bryon White schudde een alcoholverslaving van zich af en Gabe Marshall ging als soloartiest verder. Maar nu ligt er toch opeens een derde album, Clouding Up Your City ( meer…

Er is waarschijnlijk geen recensie van Neon Blue (New West Records/PIAS) waarin niet geciteerd wordt uit het nummer Country & Western. Daarin noemt Joshua Hedley zichzelf de zingende professor van countrymuziek. Blijkbaar neemt iedereen dat serieus, want hij krijgt louter positieve recensies. Nou ja, niet helemaal waar. Dit stukje wijkt af. Want Hedley stapelt cliché op cliché. En dan krijg je iets dat je zou kunnen omschrijven als country volgens de methode paint by numbers. Maar laten we hem eerst even zelf het woord geven. ‘They say I’m neofolk, a traditional outlaw americana meer…

Songs My Friends Wrote (New West Records/V2 Benelux) is een tussendoortje van Corb Lund. Tien liedjes geschreven door collega’s en vrienden. Op de hoes zijn dat van links naar rechts Tom Russell, Mike Plume, Hayes Carll, Ian Tyson, John Evans, Fred Eaglesmith, Todd Snider en Geoff Berner. Lund staat zelf in het midden. Op het inlegvel vertelt de Canadees over zijn vriendschappen. Over Carll die hij ontmoette in Canada tijdens een kaartspel. Twee liedjes doet hij van de Texaan. Met Berner speelde hij repertoire van de Stones voor nauwelijks geïnteresseerde Noren in Bergen. Ian Tyson beschouwt hij meer…

Best lastig om iets zinnigs te zeggen over Welcome 2 Club XIII (ATO Records), het nieuwe album van de southern rockers Drive-by Truckers. Niet dat het slecht is, maar bij de vorige drie platen sprong direct het politieke karakter van de songs in het oog. Dat is nu veel minder het geval. Van de negen nummers zijn er twee geschreven door Mike Cooley. De andere, als vanouds, door Patterson Hood. Vooral in de nummers van Hood wordt het verleden onder de loep genomen. In het titelnummer blikt hij terug op het begin van de band, toen ze nog door het leven gingen als meer…

Over Aske Skat is op het wereldwijde web niet zo heel veel te vinden. Hij komt uit Denemarken, heeft het uiterlijk van een hippie, zijn volledige naam is Aske Skat Nielsen en The Highland (eigen beheer) is, na Riding Silver Mind uit 2020, zijn tweede album. Daar moeten we het qua achtergrond bij deze plaat van Aske Skat and his Psychedelic Country Band mee doen. Laten het dan verder over de muziek hebben. Die is eigenlijk precies zoals je die van een psychedelische countryband kunt verwachten. Acht intrigerende nummers die je misschien wel terug katapulteren naar meer…

Lang niet alles wat we bespreken op deze site is altcountry, een term die voor het eerst in de jaren 90 werd gebruikt. Say Zuzu is dat wel. De nummers op Here Again: A Retrospective (Strolling Bones Records/V2) stonden op vijf albums van de band die verschenen tussen 1994 en 2001. Een erg fijne compilatie die zich laat beluisteren als een gewoon album uit de glorietijd van het genre. Met 12 nummers en een speelduur van 51 minuten is nu eens niet gekozen voor een tot de rand gevulde schijf en dat is eerlijk gezegd wel een slimme zet. Want bij cd’s die langer dan een uur duren wil je toch wel weer eens meer…

Er staan prima liedjes op Paper Hearts And Broken Arrows (Welding Rod Records) van Rod Picott. Twaalf stuks zijn het er. Twee geschreven met Slaid Cleaves, met wie hij heel vaak samenwerkt, eentje met Mark Erelli en ook nog een met de onbekende Jennifer Tortorici. Neilson Hubbard verzorgde de productie. Er zitten natuurlijk liedjes tussen die meer aanspreken dan de rest, zoals er ook liedjes op staan die minder opvallen. Maar het verschil daartussen merk je nauwelijks op. Dat betekent niet alleen dat ze allemaal meer…