Het is heel leuk om te zien dat iemand die je als onbekende in een plaatselijke pub in een dorp in Schotland hebt zien optreden, ineens de wind onder zijn vleugels krijgt. Het gebeurt bij Anton O’Donnell. De singer-songwriter uit Glasgow kreeg drie jaar geleden opeens een telefoontje uit Los Angeles dat producers Brian Brinkerhoff en Frank Swart een album met hem wilden opnemen. Dat ligt hier nu: Tomber Sur PRW (Need To Know Records), waarbij die afkorting staat voor Presley Road West, de straat waar O’Donnell in Glasgow woont. Er zit een verhaal vast aan de Franse titel, maar dat voert voor meer…

Vorig jaar kondigden we de comeback aan van Grey DeLisle, de zangeres die aan het begin van dit millennium best succesvol was in ons genre, maar die zich de laatste twintig jaar meer op het opvoeden van haar kinderen en haar loopbaan als stemactrice richtte. In 2022 kwam dan Borrowed uit, een album met voornamelijk covers. Dat is met het net uitgekomen She’s An Angel (eigen beheer) precies omgekeerd. Op dit album zijn de meeste nummers van haar eigen hand. De uitzondering is I Really Got The Feeling dat meer…

Best fijn als nieuwe albums klinken als oude albums die in de kast staan. All Around (Normaltown Records/V2) van The Howdies is zo’n album. De band uit Athens, Georgia, trad pas in 2021 voor het eerst op. Spelen deden ze puur voor het plezier, maar bij dat eerste optreden op een parkeerplaats bij een koffiehuis waren singer-songwriter T. Hardy Morris en producer David Barbe (Drive-By Truckers) aanwezig en die begonnen direct over het opnemen van een plaat. Austin Darnell en Shoni Rancher die allebei zingen en liedjes schrijven hapten toe. Ondertussen hielden ze hun banen gewoon aan. In de meer…

Hij heeft een stem als een wandeling over een grindpad. En hij struikelde onderweg nogal eens. Mentale problemen, verslavingen, mislukte relaties, dakloosheid, het zat Jared Dustin Griffin niet mee. Maar met Battle Cry Mercy (eigen beheer) tracht hij af te rekenen met de neergaande spiraal. Tijdens de pandemie raakte zijn creatieve geest in een stroomversnelling. Hij schreef voldoende nummers voor een aantal albums. Als al dat materiaal net zo meeslepend is als dit solodebuut, dan kunnen we nog wat verwachten. Hij stort de misère direct uit over de luisteraar op opener My Name Is Cannonball. En meer…

De voormalige frontman van de Italiaanse band Lowlands Edward Abbiati komt sterk voor de dag op zijn tweede soloplaat To The Light (Appaloosa Records). Hij begint met Three Chords And The Truth en dat is toch precies wat we het liefst hebben! Helemaal als het komt in de vorm van fijne powerpop met een knikje naar Squeeze. Nothing Left To Say heeft enigszins in tegenspraak met die titel de energie van een strijdlied. Abbiati zingt met een lichte sneer en gaat van punk naar pubrock. Beetje als Mekons of zo. Just About Now heeft blazers en strijkers, maar toch levert het nummer vergelijkingen op met meer…

Alweer een nieuw album van Steve Yanek. Hij heeft wat in te halen nadat zijn loopbaan begin jaren 80 niet van de grond wilde komen. Daarover hebben we het in vorige recensies al gehad. De nummers voor September (Primitive Records/Hemifran) schreef hij gedurende 18 maanden tijdens de lockdown en pandemie. Het zijn vooral naar binnen gekeerde liedjes. Dat werd niet alleen veroorzaakt door de omstandigheden van die tijd; Yanek vindt inspiratie in de hoogtijdagen van Laurel Canyon, de wijk van Los Angeles waar singer-songwriters als Jackson Browne in meer…

Nu weer eens wat van vaderlandse bodem. Them Dirty Dimes is een band uit Groningen, meer een duo eigenlijk, bestaande uit Johan Stolk (gitaar, banjo, mandoline, zang) en Gijs de Groot (zang, gitaar). Eerstgenoemde schrijft alle liedjes. Ook op dit tweede album: Empty Pockets. Het tweetal wordt daarop begeleid door onder anderen Reyer Zwart (bas), Mischa Porte (drums) en Bernard Gepken (gitaar en ook productie). Het album werd opgenomen door Frans Hagenaars in diens SSE Noord studio in Amsterdam. Dat zijn niet de minsten die bij dit album zijn betrokken. Het is meer…

Twee recent opgetekende meningen: “Ozarker vind ik verschrikkelijk” en “Israel Nash is de beste americana-muzikant van de laatste vijftien jaar. Ozarker, wat een geweldige plaat.” Het lukt Israel Nash altijd wel de meningen te verdelen. Kijk maar naar de commentaren onder de lovende recensies op deze website van Rain Plains en Silver Season. Nog vrij onomstreden, zeker in Nederland, was de ontvangst van zijn eerste albums. Met name Barn Doors And Concrete Floors betekende zijn doorbraak hier, vooral na een prachtig optreden op TakeRoot in 2014. Waar de echte fans gek op waren en anderen meer…

De muziek van Christian Kjellvander maakt al zo’n 25 jaar deel uit van mijn muzikale leven. Al vanaf hij in de altcountryband Loosegoats speelde. Tegenwoordig zijn zelfs de oudere EP’s die hij met die band maakt te beluisteren via de streamingsites. Zoals op deze pagina’s al vaker is besproken is Kjellvander daarna solo zijn eigen weg gegaan. Inmiddels maakt de 47-jarige Zweed muziek die als zijn eigen universum gezien kan worden: stemmige wat donkere gitaarmuziek met een rauwe rand. Zo ook op Hold Your Love Still (Tapete Records). In vergelijking met zijn meer…