Rieany Plus is een van de vele projecten rond de persoon van Rieany Janssen. Al ruim veertig jaar is ze professioneel zangeres in vele genres. Op Songs For Rieany Plus (Continental Record Services) staan liedjes die worden gebracht tijdens de theatervoorstelling Tickets For Rieany Plus. Het betreft hier een samenwerking met BJ Baartmans (gitaren, dobro, mandoline, bas, percussie, zang) en Jan Hendriks (gitaren, bas, zang). Het trio doet liedjes van Wouter Planteijdt, JP den Tex, Jan van der Meij, BJ Baartmans, Jan van Bijnen, Gé Reinders, Philip Kroonenberg, Boudewijn de Groot, Jack Poels, Jan meer…

In het begeleidend schrijven voor de muziekpers bij de release van The Alders & The Ashes (Continental Song City) van de Canadese band The Hello Darlins gaat het over ‘unaniem lovende albumrecensies’ voor het debuut, maar dat is toch ietwat bezijden de waarheid. Hier kreeg Go By Feel slechts twee sterren. Deze nieuwe krijgt er drie. Het is overigens een dubbelalbum, ook al hadden de liedjes met een gezamenlijke speelduur van 62 minuten ook op één cd gepast. De meeste nummers zijn geschreven door zangeres Candace Lacina en toetsenist Mike Little. Op de zang van Lacina meer…

Degenen die afhaakten bij de laatste twee albums van John Moreland, LP5 en Birds In The Ceiling, vanwege een teveel aan elektronische toevoegingen (ik hoorde daar zelf aanvankelijk ook bij), kunnen weer gerust ademhalen. En The Visitor (Old Omens) beluisteren en/of aanschaffen. Op dit nieuwe album keert de Amerikaanse singer-songwriter weer terug naar de sound van zijn eerdere soloalbums. Albums op grond waarvan hij tot een van de frontmannen van de progressieve americana werd gebombardeerd. Overigens was dat voor hem meer…

Deze dagen toert de Amerikaanse singer-songwriter Ted Russell Kamp door Nederland (zie Agenda). Dat doet hij graag vanwege zijn Nederlandse roots. In zijn Instagram-pagina toont hij een foto waarop hij voor het geboortehuis van zijn opa staat in Hoorn. Zelf woont de in New York geboren Kamp alweer lang in Californië. Hij is een California Son (KZZ Records/Blue Elan) geworden en zo heet ook zijn nieuwe, inmiddels 14de, plaat. In het titelnummer vertelt hij zo’n beetje hoe dat gegaan is en hoe dat nu is. Dat het niet altijd makkelijk meer…

Eerst waren Eric Brace en Peter Cooper een duo, later met Thomm Jutz erbij een trio, en na het overlijden van Cooper in 2022 zijn Brace en Jutz weer een duo. Ze maakten de nog met Cooper geplande tour af, en dat beviel zo goed dat de twee meteen ook maar een album hebben uitgebracht. Verwacht geen haken en ogen, hoge uithalen, gewaagde wendingen of snerpende gitaarsolo’s. Brace en Jutz gaan op Simple Motion (Red Beet) voor de kalme middenweg: mooie liedjes met een eenvoudige boodschap. De titel en de hoesfoto (twee mannen samen rustig aan het werk met een pomplorrie) zeggen eigenlijk alles over het karakter en de thematiek van dit album: maak je niet meer…

Weet u nog? Oliver Anthony die vorig jaar ineens zo’n sensatie was met zijn Rich Men North Of Richmond? Dat en enkele andere nummers die via YouTube uitbracht leidde zelfs tot een Europese toernee die hem ook naar TivoliVredenburg in Utrecht voerde. Die Oliver Anthony heeft nu een debuutalbum uitgebracht: Hymnal Of A Troubled Man’s Mind (eigen beheer). Wat direct opvalt is dat Anthony tussen de tien nummers stukjes uit de bijbel reciteert. Dat is bij de eerste beluistering nog niet zo hinderlijk, maar na een paar meer…

Ook in 2023 kwamen er in Zweden een paar mooie americana-abums uit. Na de hier besproken albums van The Satchel Kid en Songs Of Bodo hebben we er nog eentje op de plank liggen die de moeite meer dan waard is. Het gaat om Indifference & Absence (Ella Ruth Institutet) van Daniel Hollow. Die hoes alleen al, met die foto van Hollow met een haan, is intrigerend. Maar de songs trekken je helemaal over de streep. Het zijn liedjes op het snijvlak van country en folk, met een flinke scheut pop. Zo klinkt Daniel Djurfelter, zoals zijn werkelijke naam luidt, op Too Old als meer…

In de aantekeningen voor een recensie die ik nooit afmaakte van een vorig album van de Zweedse formatie West Of Eden vond ik de omschrijving ‘ze zingt als een fee die door een kasteel zweeft’ voor de zang van Jenny Schaub. Die woorden zijn nog steeds van toepassing, maar passen vanwege het onderwerp van Whitechapel (eigen beheer) echt niet bij de liedjes op dit nieuwe album. Of misschien juist ook wel, als ze daarmee de onschuld van de personages waarover ze zingt wil benadrukken. Het conceptalbum handelt namelijk over de slachtoffers van de seriemoordenaar Jack the Ripper die in het Londen van meer…