Als je Very Extremely Dangerous opzet, denk je te luisteren naar een opgewonden Otis Redding, een extatische Arthur Conley of een extreem swingende Sam Cooke, pure dampende soul dus. Maar nee, het is de witte Eddie Hinton. En dan: hoe komt het zo dat de man, een middendertiger met die waanzinnige, krijsende stem, pas in 1978 met zijn debuutplaat komt? Dat is niet eenvoudig te verklaren.
Vaststaat wel dat Hinton, geboren in 1944 in Jacksonville, Florida, in de juiste kringen zijn muzikale vorming krijgt: hij speelt in een band met Johnny Sandlin en Paul Hornsby – acolieten van The Allman Brothers Band – en krijgt emplooi als sessiegitarist in de fameuze Muscle Shoals-studio in Sheffield, Alabama: hij is een van The Swampers. En ja, Hinton speelt mee op platen van Otis Redding, Wilson Pickett, Aretha Franklin, Solomon Burke, Percy Sledge, The Box Tops en The Staple Singers. Soullicks hoef je Eddie Hinton niet te leren. En mooie liedjes componeren ook niet: hij is de schrijver van onder meer het in 1969 door Dusty Springfield uitgevoerde Breakfast in Bed.
En dan zeven jaar nadat Eddie Hinton The Swampers verlaten heeft, verschijnt in 1978 zijn debuutplaat, Very Extremely Dangerous, in dat tijdsgewricht nog het meest gelijkend op albums van Britten als Graham Parker en Elvis Costello: swingende, dampende rhythm-and-blues, gecombineerd met rock en soul. Het verschil met hen is dat Hinton klinkt als een zwarte soulzanger; de overeenkomst zit hem in de sterke liedjes: negen eigen composities en een cover van Otis Reddings Shout Bamalama. You Got Me Singing, Concept World en Shoot the Moon zweten, dampen en swingen als een gek – het gas gaat er even vanaf in de zwoele soulballads I Got the Feeling, Get Off in It, We Got It en Yeah Man, al blijft Hinton wel zingen alsof zijn leven ervan afhangt. Logisch is dat Hinton in de Muscle Shoals Sound Recording Studio – alles wordt live opgenomen – begeleid wordt door The Swampers: Barry Beckett op piano en orgel, Jimmy Johnson op gitaar, David Hood op bas en Roger Hawkins op drums. En ook de Muscle Shoals Horns zijn nadrukkelijk van de partij.
De opzwepende brille van Very Extremely Dangerous dringt in die jaren niet echt tot het platenkopende publiek door, wat waarschijnlijk de reden is dat Eddie Hinton nadien nog maar weinig platen op de markt brengt; vier in totaal bij leven. In 1995 overlijdt hij thuis in Birmingham, Alabama aan een hartaanval. 51 jaar nog maar: een te vroege Shoot the Moon – de laatste dans van de avond.
Very Extremely Dangerous. Capricorn Records, 1978. You Got Me Singing │ Concept World │ Feeling │ Shout Bamalama │ Get Off in It │ Brand New Man │ Shoot the Moon │ We Got It │Yeah Man │ I Want It All
06/06/2025 Permalink
Ja, Wiebren heel mooi én terecht dat jullie aandacht geven aan Eddie Hinton. Hij heeft een hele merkwaardige CD catalogus. Hinton heeft net zoveel CDs met demo’s als met normale opnamen.
Eigenlijk een rommeltje. Voor Iedereen die geïnteresseerd is in Eddie Hinton heb ik behalve bovenstaand album als luistertip ook het schitterende “Cover Me-The Eddie Hinton Songbook” album (2018) op het onvolprezen Engelse Ace label. Op deze fantastische compilatie zijn 24 Eddie Hinton songs te horen van werkelijk allemaal uitstekende artiesten. Een heerlijk album!
https://acerecords.co.uk/cover-me-the-eddie-hinton-songbook