Hoe kan het toch dat de 82-jarige Peter Rowan tamelijk onbekend is gebleven in Nederland? Hij zou door aficionado’s van rootsmuziek op handen gedragen moeten worden. Want wat een geweldige loopbaan! In zijn jonge jaren leerde hij de eerste kneepjes van het vak in dienst van Bill Monroe. Bluegrass speelt hij nog altijd, maar zijn reikwijdte is veel groter. Want hij deed (en doet) werkelijk van alles en nog wat. Tales Of The Free Mexican Airforce (eigen beheer) is tex-mex, een stijl waarin hij al vaker bewezen heeft zijn mannetje te staan. De liefde voor die muziekvorm begon in San Antonio, waar hij begin jaren 70 dagenlang door de stad dwaalde, nadat hij er voor het laatst met zijn rockband Seatrain had opgetreden. Rond die tijd schreef hij Moonlight Midnight, te vinden op dit nieuwe album. 

Het gaat gaat op Tales Of The Free Mexican Airforce vanzelfsprekend meer dan eens over de dromen van mensen uit Latijns-Amerika op een betere toekomst in de Verenigde Staten. Door de gestoorde reactie van president Trump op de protesten in Californië tegen het terugsturen van immigranten krijgt het album een extra lading. Mississippi California is het relaas van een douanebeambte die paspoorten moet controleren en al die hongerige mensen ziet langskomen die hopen werk te vinden in de VS. Ook op Oh Liberty wordt die reis gemaakt. Het mooie aan deze muziek is dat die smart om de haverklap wordt verdrongen met vreugdekreten. Aaahyyyiii!!! Rowan (zang, mandola, akoestisch en elektrische gitaren) werkt hier samen met Los Texmaniacs. En die geweldige band met Max Baca (bajo sexto en zang), Josh Baca (accordeon, zang), Chris Rivera (drums, percussie, zang) en Noel Hernandez (bas) is in topvorm. En dan is er nog de 86-jarige Flaco Jiménez die op drie nummers nog maar eens lucht perst uit zijn accordeon. Hij werkte wel vaker met Rowan. Op Flaco Speaks vertelt hij de band hoe hij het wil hebben op het instrumentale Maria Elena.

Naast het eerder dit jaar verschenen Love + Freedom van Joe Ely is dit een tweede topalbum met tex-mex van een veteraan. Un Beso begint met een stukje flamencogitaar. Het handelt over een kus van Carmelita in Rosa’s Cantina in de op de grens met Mexico gelegen Texaanse stad Laredo. Dat roept niet alleen vergelijkingen op met El Paso van Marty Robbins, maar ook met het album Letter To Laredo van Joe Ely. Door dat stukje flamencogitaar. En tekstueel met het door Butch Hancock geschreven She Finally Spoke Spanish To Me, het vervolg van She Never Spoke Spanish To Me van het debuut van Ely. 

Verdrinken in Sunset Eyes. Verliefd worden op Valentina. Rowan heeft het er maar druk mee. I’m Gonna Love You Like There’s No Tomorrow is de complete overgave aan het leven als niet duidelijk is hoe lang je nog hebt te gaan. Op Bonita Senorita klinkt klaaglijke zang. Niet te lang treuren, want morgen is alles beter: Hasta Manana. Hoewel, het is oppassen met Moonshine Sally, want ze vertoeft in een Alligator Alley. Want ‘the law can’t find me, but the alligator will’. 

Deze keer is het dus tex-mex, de afgelopen jaren stortte Rowan zich op zijn albums vooral op bluegrass. Optreden doet hij solo of met diverse formaties met collega’s als David Mansfield, David Grier en Tony Rice. En ook met de line-up van The Free Mexican Airforce. Zou dat niet een geweldige act zijn voor TakeRoot? Het festival in Groningen zou dan in ieder geval het verleden van de slogan ‘past, present and upcoming American music’ weer eens waarmaken. 

Dat verleden van Rowan dat dus begon bij Bill Monroe is indrukwekkend. De psychedelische folkrock van Earth Opera eind jaren 60 is te gek, daarna volgden Seatrain en Muleskinner, bands met mensen als Richard Greene, David Grisman en Clarence White. Vervolgens werkte hij samen met Jerry Garcia (Grateful Dead) in Old & In The Way. Naast al die newgrass vormde hij met zijn broers de band The Rowans (ook The Rowan Brothers). De Texican Badman, de titel van een uitstekend album uit 1980, is erg veelzijdig. Reggae en rockabilly, en anders wel een combinatie daarvan, Peter Rowan doet en deed het allemaal.