Het leven is vol teleurstellingen. Tegenstellingen. Met dat gegeven gaat Esther Rose aan de haal op Want (New West Records). Op het titelnummer noemt ze op wat ze allemaal wel niet wil. Eigenlijk zijn het helemaal niet zulke grote wensen. En bijna altijd zijn er wel kleine keerzijden. Maar dat geeft niets, want dat is ‘living real life’. Ze wil liefde op Tailspin en drank op Had To. Duizelend en tollend houdt ze zich staande, terwijl John James Tourville op steelgitaar een vangnet vormt voor als het echt mis gaat. Ketamine heeft wel wat van Smashing Pumpkins. In haar liedjes gooit de singer-songwriter uit Santa Fe, New Mexico, veel op tafel. Alsof ze schoon schip wil maken. Of in ieder geval zelf begrijpen wat er allemaal speelt in haar leven. Ze doet dat niet meer met een traditioneel countrygeluid; producer Ross Farbe laat haar liedjes uitkomen met arrangementen die de soms pijnlijke materie extra aanzetten middels vervormde geluidsmuren. Ze gaat samenwerkingen aan met singer-songwriter Dean Johnson op het duet Scars en rockband Video Age (op Tailspin). Rose toont haar gevoelige kant, maar niet met lievige liedjes. ‘And music is the highway / Ride it to my superbrain / To the crossroads of joy and pain / Plastic cups in the pouring rain’, klinkt het op afsluiter Want Pt. 2. ‘And The Stones say, you can’t always get what you want.’
14/07/2025 Permalink
deze recensie gaat over esther rose,niet eileen rose,dat is een andere artiest..
14/07/2025 Permalink
@ Maius, dank voor de scherpe blik. Heb kop aangepast.