Interstate 10, Texas (1996)
De meest zuidelijke intercontinentale snelweg door de Verenigde Staten loopt van Santa Monica naar Jacksonville. Interstate 10 begint in Californië en loopt vervolgens door Arizona, New Mexico, Texas, Louisiana, Mississippi, Alabama en Florida. De Southern Tier van Adventure Cycling volgt ongeveer dezelfde route. Die fietstocht begint in San Diego, iets zuidelijker dus dan Santa Monica, en eindigt in St. Augustine. Af en toe kruist de fietsroute de snelweg. Dan weer fietste de groep van twaalf personen – twee Nederlanders, een Duitser en negen Amerikanen – net iets ten noorden van de I-10 en daarna juist weer iets ten zuiden. Interstate 10 is bijna 4000 kilometer lang, op de fiets legden we een afstand van ruim 5000 kilometer af.

Na bijna twee maanden onderweg te zijn geweest werden we enkele kilometers voor St. Augustine opgewacht door leden van de plaatselijke fietsclub. De lokale krant maakte een verslag dat begon op de voorpagina. Daarna viel de groep vrijwel onmiddellijk uit elkaar. Iedereen heeft opeens een andere bestemming. Voordat ik doorfietste naar Orlando verkende ik de oude kuststad. Een optreden van Mike West en Myshkin vormde een passend slotakkoord van een bijzonder avontuur.

St. Augustine verliet ik een dag later met twee cd’s als extra bagage. Het in 1994 verschenen Interstate 10 van Mike West kon ik natuurlijk niet laten liggen. Toepasselijker kon niet immers. Maar ook zijn album Redneck Riviera (1995) is een leuk aandenken aan deze fietstocht. Want we waren door het kustgebied in Florida aan de Golf van Mexico gefietst dat zo wordt genoemd, het is een vakantiebestemming voor veel inwoners van de zuidelijke staten. Rednecks lieten er niet alleen hun nek, maar het hele lijf verbranden.

De foto boven dit verhaal is niet gemaakt in Florida, maar in Texas. Ergens tussen El Paso en Van Horn, niet al te ver verwijderd van de grens met Mexico. We kwamen van WEST en peddelden in de hitte door het dorre landschap moedig voorwaarts EAST. Zoals gezegd, soms ten noorden van de I-10, soms ten zuiden.

Interstate 10 verbindt het westen met het oosten. De Stille Oceaan met de Atlantische Oceaan. De weg zorgt ook voor verbinding tussen culturen. Dat was het uitgangspunt van The I-10 Chronicles, dat in 2000 werd uitgebracht. Aan die conceptplaat doen uiteenlopende artiesten als Willie Nelson, Joe Ely, Bill and Bonnie Hearne, Adam Duritz, Charlie Musselwhite, Eliades Ochoa, Sarah Nicole, Cherokee Rose en Meredith Marshall mee. Op het door Guy Clark geschreven L.A. Freeway waarmee het album begint is bovendien Emmylou Harris te gast bij Bill and Bonnie Hearne. De band op het merendeel van de nummers is met onder anderen Flaco Jimenez en David Immergluck al net zo divers. 

In de linernotes wordt uitgelegd wat de Cubaanse gitarist Eliades Ochoa te zoeken heeft op een Amerikaanse snelweg. Voordat Fidel Castro aan de macht kwam in Cuba was er nog sprake van vrije handel tussen beide landen. Muziek van het eiland speelde daarbij een grote rol. Zo was David Hidalgo, ook op enkele nummers present trouwens, op jonge leeftijd al een verwoed verzamelaar van elpees van Ochoa. En die is bij het grote publiek vooral bekend als gitarist van de Buena Vista Social Club. Dat muziekgezelschap werd wereldberoemd dankzij de samenwerking met Ry Cooder. Diens Across The Borderline wordt op dit album gedaan door Meredith Marshall.

The I-10 Chronicles brengt de luisteraar van Californië naar Texas, het vervolg van de muzikale reis volgde een jaar later. Op The I-10 Chronicles / 2 – One More For The Road ging het van Texas naar Florida. Maar al te precies werd dat niet uitgewerkt. Dave Alvin die I’m A Lonesome Fugitive van Merle Haggard speelt heeft toch echt meer van doen met Californië. Helemaal geslaagd zijn de albums dan ook niet. Zo is het jammer dat er helemaal geen nieuwe liedjes werden geschreven voor het project met deze keer Grant Lee Phillips, Steve Forbert, Garrison Starr, wederom Bill and Bonnie Hearne en Adam Duritz, Raul Malo, Amy Correia, Chris Hillman & Herb Pedersen, Cousin Lovers, John Hammond, The Blind Boys Of Alabama, Tommy Jordan, Jim White en Bobby Bare Jr. als uitvoerenden.

Zo blijkt maar weer dat je voor de mooie verhalen de snelweg moet verlaten en de backroads opzoeken. Bij voorkeur fietsend!