Countryliedjes over treinen zijn bijna altijd de moeite waard en Big Trains van Pug Johnson vormt daarop geen uitzondering. De Texaan begint er zijn album El Cabron (Break Maiden Records/Thirty Tigers) mee. Stilistisch daalt hij af naar het verleden, er zit zelfs wat jazz door zijn country. En daarmee komt hij in de buurt van Wayne Hancock, wie kent hem nog? Dat zit hem ook wel een beetje in zijn voorkomen; ietwat sullig. Net zoals die andere Texaan die toch ook al weer dertig jaar geleden debuteerde met Thunderstorms And Neon Signs. Het komt er op neer dat Johnson te hip is om cool te meer…

Wat een lelijke hoes! En dat is niet voor het eerst. Op het drie jaar geleden verschenen Austin To Houston stond Marina Rocks ook al weinig flatteus op de foto. Daarop toonde ze haar oksels boven een hemdje met daarop de naam van Joe Ely. Dat mag dan mijn favoriete artiest zijn, dat stemde niet milder. De typografie op dat en dit S.O.S. Texas (eigen beheer) is niet veel soeps. Goed, de muziek dan. It’s All Messed Up heet het eerste nummer en dat vat het aardig samen. Marina Rocks neigt nogal naar het ordinaire. De paniekstem van dat eerste nummer doet wat denken aan powervrouwen die in de meer…

Een conceptalbum, dat kom je toch niet vaak meer tegen. Te ambitieus en overstrekt voor deze tijd van soundbites en singles? De Stillhouse Junkies, bluegrasstrio uit Colorado, hebben er geen boodschap aan en wijden The Ballad Of Charlie Avalon (Common Loon Records), hun vierde album sinds 2017, volledig aan het onzekere bestaan als rondtrekkend muzikant, gemodelleerd naar het leven van de grote countryblues-gitarist Mississippi John Hurt (afkomstig uit Avalon, Mississippi – vandaar). We volgen hem op zijn moeizame kruisweg vanuit het diepe zuiden naar de zakelijke, industriële meer…

Met de lofzang Louisiana maakt Miss Tess onmiddellijk duidelijk waar ze zich ophoudt op haar nieuwste album Cher Rêve (Rights Records). De viool van Joel Savoy strijkt door het mos van de moerascipressen in een nummer dat slepend is als het werk van The Band. Miss Tess schreef het met Maya de Vitry, die ook vocaal een duit in het zakje doet. Fraai, erg fraai. En na die opener houdt het niet op. Ride That Train is rockende cajun met accordeon en steelgitaar. Op het door Kris Kristofferson geschreven Nobody Wins is de zang bijna wat jazzy, maar evenzogoed is het zo country als maar meer…

Sterling Drake’s debuutalbum The Shape I’m In (eigen beheer) is een verfrissende en levendige tocht door de wortels van de rootsmuziek, waarin hij met respect voor traditie toch zijn eigen stem weet te vinden. Geproduceerd door Grammy-winnaar Thorleifur Davidsson en opgenomen in East Nashville, balanceert het album tussen herkenbare country-invloeden van legendes als Willie Nelson en Don Williams en een eigentijdse, persoonlijke benadering die wel doen denken aan het vroege werk van Andrew Combs. De dertien nummers (plus één reprise, nee, eigenlijk twee, ook meer…

Kai Crowe-Getty was tien jaar lang voorman van Lord Nelson, een rock-and-rollband uit Virginia. Op zijn eerste soloalbum The Wreckage (eigen beheer) gooit hij het over een andere boeg: meer onze (altcountry.nl’s) kant op. Je kunt eigenlijk alleen maar positieve dingen zeggen over deze plaat. Sprankelend geproduceerd, puike band, krachtige tenorstem (denk aan iemand als Ben Atkins, ooit een groot succes op Blue Highways, daarna weinig meer van gehoord) en mooie liedjes over het leven in zijn geboortestreek in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Soms persoonlijk (in Brass Angels over meer…