De eerste klanken op het nieuwe album van Eytan Mirsky, All Over The Map (eigen beheer), doen vermoeden dat we hier met een regelrechte soulkraker te maken hebben. Maar als Mirsky begint te zingen zijn we in het land aangekomen waar Nick Lowe koning is, en Jonathan Richman, Elvis Costello en Dave Edmunds zijn ministers. Mijn favoriete bestemming. Pubrock dus, met een vleugje country en een zekere sulligheidsfactor. I Apologise in Advance is, thematisch gezien, een nummer dat zo in een film van Woody Allen gebruikt zou kunnen worden. Mirsky biedt van tevoren al excuses aan voor alle dingen die in zijn romance verkeerd zullen gaan. Als ze aan het eind van de song hem toch verlaat roept hij haar na dat ze niet zo oordelend moet zijn en dat hij toch al heeft gezegd dat het hem speet. Lekker makkelijk, maar wel kostelijk. Als het uit is probeert iedereen hem op te beuren, maar het beste dat hem dan die dag is overkomen is dat hij die dag dan bijna niet gehuild heeft (I Almost Didn’t Cry). Maar ze waren ook een Two Piece Puzzle, waarvan de stukjes niet pasten. Heerlijke teksten en fijne melodieën, Mirsky kan er wat van. Dat zingt hij ook in If Could Only Draw: hij kan goed uit de voeten met woorden, een lekker stukje muziek maken, maar als hij nu maar kon tekenen, dan kon hij de meest fantastische schilderijen maken. Van haar natuurlijk en dan zou ze misschien eindelijk voor hem vallen. Voor zover ik weet is My Little Tricycle de eerste rock ‘n‘ roll song over een driewieler. Keer op keer weet Mirsky te verrassen en de juiste toon te vinden. Daarmee is All Over The Map, na het ook hier besproken Lord, Have Mirsky (recensie), de tweede voltreffer op rij van de man uit New York.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie