Benjamin Dakota Rogers: een mooie naam. En ook een naam die u zou moeten onthouden. We waren twee jaar geleden al enthousiast over zijn album Paint Horse. De opvolger, This Ol’ Way (eigen beheer), is minstens even goed. Elf doorleefde folknummers, waarvan tien van eigen hand. De cover is het bekende Spookin’ The Horses van Rogers’ landgenoot Fred Eaglesmith (hoe zou het daarmee trouwens zijn?). Mooi opgenomen met gitaar, orgel en een ritmesectie (met staande bas). Ten opzichte van de voorganger is er ook meer ruimte voor een pedal steel. Belangrijkste troef van Rogers (naast de aansprekende nummers die hij schrijft) is zijn stem. Rauw, emotioneel en doordringend, precies passend bij zijn songs. In de korte opener War Cry gaat het over een mislukte wraakactie. Als het tempo omhooggaat, zoals in het rockende Just The Same, doet Rogers sterk denken aan Gary Floyd en diens band Sister Double Happiness. Ooit werden de indianen verdreven door de cavalarie en kwamen de boeren, die uiteindelijk weer plaats moesten maken voor de olie–industrie; dat is het thema in Cavalry. Naast dit soort sociale teksten schrijft Rogers ook nummers over mannen die het verknallen, die op hun schreden moeten terugkeren. Een lekker afwisselend album dus, waarmee Rogers zich plaatst tussen mannen als Tyler Childers, Colter Wall en Ots Gibbs.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie