Wat mij betreft was 2018 het jaar van Garrett T. Capps. Een dag nadat de dubbelrecensie van In The Shadows (Again) en het in 2016 verschenen Y Los Lonely Hipsters op 21 juni op deze site stond, ontving ik een enthousiast mailtje van de Texaan. Hij had een uitnodiging gekregen voor TakeRoot. Sindsdien heb ik regelmatig contact met de spacecowboy uit San Antonio, die in die stad zijn eigen honky tonk heeft. Hij brengt me in contact met andere interessante artiesten. Zo staat dankzij Capps James Steinle op de derde plaats. Van Capps zullen we ook in 2019 horen. Hij komt terug voor optredens. Hij werkt aan twee nieuwe albums. En hij houdt de scene in Texas voor ons in de gaten. Muchos gracias, Garrett!

1. Garrett T. Capps – In The Shadows (Again)
Doug Sahm kwam uit San Antonio. Oude held. Garrett T. Capps komt ook uit San Antonio. Nieuwe held. Deze buitenaardse countryplaat is behoorlijk far out. Een eerste vereiste voor rock-’n-roll. Dit is spacecountry. Dit is Texas rock for country rollers. Dit is een groovers paradise. meer…

2018, je viel me uiteindelijk nog best mee. Lang zag het er niet naar uit. Voor de zomer had ik nog maar handvol albums verzameld die echt boven de middenmaat uitstaken. Een middelmaat van degelijke albums die me wel een week of twee zodanig konden bekoren dat ik ze regelmatig afspeelde. Maar na die veertien dagen verdwenen ze in de spreekwoordelijke la om er de rest van het jaar niet meer uit te komen. Maar de zomer was mooi en duurde lang. Steeds meer prachtige albums kwamen bovendrijven, zodat ik uiteindelijk nog moest snoeien om tot een top-15 te komen. Toch vond ik het geen uitzonderlijk goed muziekjaar. Een trits aan echte killer-albums heb ik niet ontdekt. Of komt het door een soort van “americana-moeheid”? Die americana-markt breidt steeds verder uit. Dat is natuurlijk goed, maar het maakt het wel steeds lastiger om het overzicht te behouden. Veel releases, en helaas veel eenvormigheid. Ik ben eerlijk gezegd wel toe aan wat nieuw elan in het genre. Lastig misschien, want het is natuurlijk gebouwd op die decennia oude bouwstenen van country, folk, soul en blues. Maar wie weet wat volgend jaar gaat brengen?

Hieronder mijn lijst van favoriete albums van dit jaar. Albums die meegaan naar 2019 en dan hopelijk ook nog steeds hun weg vinden naar mijn oren.

1. Bennett Wilson Poole – Bennet Wilson Poole
Uiteindelijk positie 1 dit jaar voor het ongetitelde debuut van Bennett Wilson Poole. Omdat dit het album is dat ik afgelopen jaar het meest draaide. Omdat ik na de zoveelste plaat van Danny & TCOTW een beetje op hen uitgekeken raakte en Danny Wilson in de samenwerking met Tony Poole en Robin Bennett nieuwe bezieling vond. Omdat alles hier in dienst van Het Liedje stond. Omdat Hate Won’t Win het nummer voor deze tijd is en me ook elke weer tot tranen toe beroert. meer…

Prima jaar! Ook een jaar waar wederom teveel is aangeschaft…..en gelet op het forse aanbod is er dan ook uiteraard veel meer (heel veel…) niet, dan wel aan de ‘platenkast’ toegevoegd…..

• 1. The Teskey Brothers – Half Mile Harvest

Vanaf de 1^e beluistering was Half Mile Harvest direct al een kandidaat voor het jaarlijstje; dat het de eerste stek is geworden komt door Velvet in Rotterdam: vrijwel elke keer als ik deze winkel betreed ‘schalt’ de stem van John Teskey door de speakers. Om die reden weer gaan ‘draaien’ met deze topnotering als resultaat. Tip: 5 februari te zien in het Zonnehuis, Amsterdam. meer…

Wiebren Rijkeboer hield het dit jaar bij 10 favoriete albums, maar dat zijn dan ook niet de minsten.

1. Father John Misty – God’s Favorite Customer
Beste plaat tot zover van Father John Misty, inclusief de J. Tillman solo-albums, mede vanwege een overrompelend optreden op Take Root 2018. meer…

Een prima muziekjaar was 2018.
Nieuwe ontdekkingen en vaste waarden waaruit het nog lastig kiezen was omdat er veel fijns gemaakt werd om naar te luisteren.

1. Durand Jones and the Indications – Durand Jones and the Indications
Deze studenten maakten met heel veel liefde een prachtalbum, vertelden daar enthousiast over en gaven een wervelend optreden in de bovenzaal van Paradiso. Kaartje voor het optreden op 25 januari ligt alweer klaar. meer…

Sinterklaas is (al lang) het land uit en nu wordt het dus tijd voor de echt serieuze zaken: de lijstjes!
Als vanouds willen we aan het eind van het jaar graag je mening horen over 2018. Wat waren de beste americana-albums van dit jaar? Uit alle inzendingen bepalen we dan uiteindelijk de definitieve americana top-15. Maar dat kan dus alleen met jullie steun! Op een speciale pagina op deze site kun je je lijstje invullen van minimaal 5 en maximaal 10 “platen”.  We gebruiken de volgende puntentelling: P1 – 25 pnt, P2 – 18 pnt, P3 – 15 pnt, P4 – 12 pnt, P5 – 10 pnt, P6 – 8 pnt, P7 – 6 pnt, P8 – 4 pnt, P9 – 2 pnt, P10 – 1 pnt.
Tot en met 24 december tijd heb je de tijd om na te denken en in te vullen. Die dag om 23.59 uur gaan de lijnen dicht en beginnen we met het tellen voor de Altcountry Top-15 over 2018!
Tussen Kerst en Oud & Nieuw zetten we hem dan online (en alle individuele lijsten).

Dit jaar werd de lijst der lijsten samengesteld door maar liefst 133 inzenders, weer meer dan vorig jaar! Tezamen kozen jullie een overduidelijke winnaar, die meer bijna driemaal het aantal punten van de nummer 2 verzamelde. Het zilver was ook nog duidelijk, maar de verschillen daarachter waren klein. Sommige albums scheelden zelfs maar 1 punt.
Dit jaar komen ook tot een bijzondere toplijst omdat we, dankzij Chris Stapleton, deze keer 16 albums in onze lijst opnemen. Dat heeft te maken met het feit dat een behoorlijk aantal inzenders “From A Room, Vol 1 èn 2” als één album meer…

1 Chris Stapleton – From A Room: Volume 2 (& Volume 1)
Begin 2017 verscheen Chris Stapleton’s  ‘From A Room: Volume 1’, de opvolger van zijn succesvolle debuut ‘Traveller’ (2015). Niet zo goed en verrassend als het debuut, maar zeker de moeite waard. Een plaats in mijn top 15 lag derhalve lang in het verschiet, totdat Volume 2 begin december verscheen, dan. Gevolg: Volume 2 op 1, en Volume 1 tussen () er vlak achter. Volume 2 tipt aan het niveau van Traveller, en Volume 1 net niet, maar mag wel in een adem genoemd worden; vandaar. Favoriete song: de cover van Kevin Welch’s ‘Millionaire’! meer…

Cordovas kreeg in de recensie eerder dit jaar alsnog een plaatsje in de top 15 over 2012, dus die staat er niet in. Ook de Oostenrijker Marlon Rabenreither van Gold Star komt niet in mijn top 15 voor; nog niet gehoord namelijk. Oostenrijk is overigens ook in dit lijstje wel degelijk vertegenwoordigd en wel door Georg Altziebler en Heike Binder, die met hun band Son Of The Velvet Rat op 4 staan. De nummer 1 diende zich pas op het laatste moment aan. Inmiddels vaak genoeg beluisterd om heel zeker te zijn van die toppositie.

1. Tyler Childers – Purgatory
Childers is pas 26 en zijn enige hoop om aan het vagevuur te ontsnappen is te trouwen met een katholiek meisje. Het album is zo country als een slingerende weg door de Appalachen. De liedjes gaan over moonshine, pills and powder en alle andere zaken om de ongemakken van meer…

2017 was een jaar dat veel mooie albums opleverde. Het mooiste “album” staat echter niet in onderstaande lijst. Dat was namelijk de spotifylijst met mijn meest gedraaide nummers in 2017.  Ik blijf me maar steeds afvragen waarom artiesten en de overige actoren in de muziekbizz in deze streamingtijden blijven vasthouden aan het format van een album met 10 tot 14 nummers en een speelduur van ongeveer drie kwartier. Maar goed, zolang het duurt klaag ik niet en blijf ik lijstjes maken met favoriete albums. Dit jaar heb ik me vooral vastgehouden aan de albums die ik het meeste gedraaid heb en heb ik de volgorde van de albums daar ook min of meer door laten bepalen. Zodoende kwam ik op onderstaande lijst uit.

1 Gold Star – Big Blue
De invloeden van Neil Young, Bob Dylan en Ryan Adams zijn overduidelijk, maar deze singer-songwriter maakt er iets heel moois van. Bijzonder is ook dat het grootste deel van de nummers de drie minuten niet eens haalt, maar toch zijn ze allemaal af. meer…