Heftige buien trokken zaterdag over het Amsterdamse bos als om duidelijk te maken dat het nu echt voorbij was met die zonnige zomer van 2018. Maar dat zomereinde tekende ook een geboorte van een nieuwe mooie traditie: het festival Once In A Blue Moon kende zijn eerste editie.

Op een ruime weide in het bos waren twee grote tenten (Blue Moon Stage en Sugar Mountain Stage) en een Romley-loods (de Honky Tonk) geplaatst, klaar om een flinke meer…

Een rustig orgelmuziekje gaat over in klassieke pianomuziek, het licht dimt, het publiek keuvelt rustig verder. Openingsact Jason Crosby zit wat verscholen achter zijn toetsenbord op het podium van Paradiso Noord. Er heerst een serene sfeer deze maandagavond in de Tolhuistuin zaal waar het balkon gesloten is. Als Crosby zich met zijn viool naar de voorkant van het podium begeeft en Christian Hutson zich met meer…

In de zomer van de groten was het vanavond tijd voor de nestor, John Prine.
De rij voor Paradiso is lang, maar de stoeltjes staan klaar en Tanya McCole warmt de zaal lekker op met haar gruizige krachtige stem waarmee ze haar persoonlijke songs brengt. En ze excuseert zich voor de oprispingen die de pannenkoeken en bitterballen haar geven. De stemming zit er helemaal in als bij haar laatste nummer ‘Forever Young’ van Bob Dylan iedereen meezingt. Dan, na een korte pauze, schuifelt de 71 jarige John Prine het podium op. Voor op dat podium een grote autocue mocht hij zijn  teksten even niet meer weten, hij zal er nauwelijks gebruik van maken.
”Het is lang geleden dat ik hier was en dat zal ik goed maken”, aldus Prine die er net als het publiek veel zin in heeft. En het is meer dan goedmaken wat hij vanavond meer…

In deze zomer van de Groten was het in Paradiso deze week de beurt aan respectievelijk John Hiatt en Steve Earle. Hiatt vierde donderdag het dertigjarig jubileum van zijn album Slow Turning. Earle deed twee jaar terug een tour ter gelegenheid van het dertigjarig jubileum van zijn debuutalbum Guitar Town. Maar vorig jaar verscheen alweer een nieuw album van hem, So You Wannabe an Outlaw en dat staat vanavond centraal. Het album, opgenomen in zijn thuisstaat Texas, is een ode aan outlaws als Willie Nelson en Waylon Jennings die in de jaren zeventig de ingedutte countryscene opschudden door het een stevige rockinjectie te geven. Een ode aan de artiesten en hun muziek, maar niet aan het outlawleven zelf. Want dat is zwaar, er is geen weg terug naar huis en als je doodgaat zal dat meer…

Je moet maar durven, bij je eerste optreden in Amsterdam zeggen dat je zo blij bent dat je in Amsterdam bent en dan een ode aan Rotterdam brengen omdat je dat ook zo’n leuke stad vindt. Maar Lilly Hiatt houdt gewoon van alle Nederlanders.
Haar laatste album Trinity Lane rockt, maar helaas liet het budget niet toe om de hele band mee te nemen. Dus vanavond staat Hiatt, gitaar, met Robert Hudson, tamboerijn, mandoline, bas en John Condit, gitaar, als trio op het podium. En dat is nog wel even zoeken naar de juiste vorm, aldus Hiatt. Een beetje als de Raggamuffins, zegt ze, een folktrio uit de jaren zestig. Toch lukt het haar goed om door inzet en kracht de persoonlijke nummers van het album stevig te laten klinken.
Imposter draagt ze op aan haar vader. Ze houdt van hem maar sommige dingen zijn moeilijk om te zeggen en daarom meer…

De Amerikaanse muziekjournalist Geoffrey Himes voorspelde in 1985 in een albumrecensie van Hard Line in The Washington Post de toekomst van The Blasters. Volgens de scribent zou het met de band uit Downey, Californië precies zo lopen zoals Dave Alvin het beschreef op Rock and Roll Will Stand. Op dat nummer krijgt een jongen die in een barband covers speelt een platencontract van een manager die hem gouden bergen belooft. Maar voordat het zover is, zijn er alweer nieuwe bandjes die hetzelfde pad bewandelen. Na dat platencontract zullen ze allemaal gedesillusioneerd terugvallen naar een gewone baan. Himes schatte in dat The Blasters ondanks goede kritieken en een kleine schare fanatieke fans ook dat pad zouden moeten bewandelen.
Fast Forward naar 2018. Daar stonden The Blasters tijdens de Rhythm & Blues Night in de grote zaal van meer…

Stoeltjes bij een optreden van een rocker, dat kan eigenlijk niet hè? Maar okay, bij een concert van een oude rocker hoort een publiek dat de stoeltjes wellicht wel kan waarderen. Een oude rocker is Garland Jeffreys zeker, hij is op weg naar zijn 75^e verjaardag. Maar wat is oud, Jeffreys huppelt nog vrolijk over het podium en trakteert het publiek op een fijne bloemlezing uit zijn inmiddels ruim vijftigjarige carrière. Een carrière waarin hij altijd maatschappijkritisch is geweest. Zoals ook op zijn laatste album 14 steps to Harlem waarop hij zingt over zijn vader en diens strubbelingen om werk te vinden en te houden als man van een minderheid in het nog gedeelde Amerika van de jaren vijftig.  Gezongen met die uit duizenden herkenbare stem die trouwens nog helemaal niet zo oud klinkt. Wild in the Street klinkt meer…

Alkmaar, zaterdag, vijf uur ‘s middags, de winkels in de stad sluiten en de mensen gaan naar huis. Maar sommigen gaan nog even wat drinken, bijvoorbeeld bij Café De Pilaren. Want daar is een trouwe gast weer present, Ben Reel is weer in het land. De sympathieke Ier maakt wederom een uitgebreide tour door de lage landen. Langs restaurants, kleine clubs en gezellige café’s zoals vanmiddag in Alkmaar. In een hoekje op een laag podium treedt Reel vanavond aan met zijn Nederlandse begeleiders, de Haarlem Boys, Ronald de Jong op de staande bas, Paul van Schaik op drums en Glenn Schwarzer op de elektrische gitaar.
Op zijn laatste cd neemt Reel wat gas terug, maar vanmiddag bij zijn optreden zeker niet. Op volle snelheid neemt Reel ons mee door zijn inmiddels acht albums tellende meer…

Na inleidende klanken, ingezet door DJ van dienst Miss Twist, trapte JD McPherson net na half negen af in de -goed gevulde- Oude Zaal van de Melkweg. Samen met zijn uitstekende begeleiders drukte de uit Broken Arrow, Oklahoma afkomstige McPherson het gaspedaal met opener Bossy direct flink in; die voet nam daarna eigenlijk gedurende 80 minuten nauwelijks een andere positie in. Een gelouterd sportverslaggever/ presentator gebruikt(e) weleens de quote: “recht door naar school en kantoor”, en dat is ongeveer precies wat JD McPherson en zijn band flikte. Hoog druk zetten, en vrijwel nergens versagen. Ook niet met al teveel woorden tussen de songs door, en waar dit soms als storend kan worden ervaren, nu paste het prima bij de gekozen tactiek: gaan! niet lullen maar poetsen! Rockabilly, R&B + een scheutje meer…

Daar zit hij, op een stoel midden op het podium van een flink gevuld Ekko. De man en zijn 12-snarige gitaar: Charlie Parr. Hij heeft hier warm. Gisteren was hij nog in Minnesota, vertelt hij: “daar is het pas koud”. Zonder verdere aankondiging begint hij zijn set. Akoestische blues en folk. Heerlijk fingerpicking-style of slide. Een enkele keer valt wel eens een nootje weg. Maar dat is niet zo erg. Het past wel een beetje bij Charlie Parr. De vijftiger oogt wat als een oude hippe, lange ongekamde haren, houthakkersbloes, versleten wijde broek. Dit is Charlie Parr, mooier doet hij zich niet voor.
Natuurlijk speelt hij nummers van die laatste plaat: o.a. I Ain’t Dead Yet, Peacefull Valley, Boiled Down Silas en het titelnummer. Maar ook oudere nummers als Cheap Wine en Jubilee. Ook een lied over meer…