Patty Griffin

Het was geen gelukkig gesternte waaronder TakeRoot deze zaterdag van start ging. In de week tevoren was de toestenist van Dawes overvallen door een blindedarmontsteking zodat de band zonder toetsenist optrad. In de programmering knelde ook iets. Er was een extra, vijfde, podium gecreëerd zodat er maar liefst twintig acts in de Oosterpoort zouden optreden, maar van een evenwichtig programma was toch geen meer…

Vanaf begin dit jaar zong op o.a. de social media hun naam al rond: The Deslondes, een formatie uit New Orleans, Louisiana. Sommige criticasters dachten (en waarom ook niet, kijkend naar de historie): ‘zou dit dan weer zo’n hype zijn, een hype die op termijn als een zeepbel uiteen zou spatten’? Of erger: ‘floppen’. Feit is, dat lang voordat het debuutalbum het levenslicht zou zien, er al tal van optredens werd vastgelegd. Ook voor Europa. En het meer…

Onder liefhebbers van americana en rootsmuziek werd de teloorgang van het befaamde Utrechtse festival Blue Highways diep betreurd. Maar zij kregen er twee festivals voor in de plaats: Ramblin’ Roots in TivoliVredenburg en Roots In The Park in het Julianapark. Laatstgenoemd festival beleefde zaterdag 27 juni zijn tweede editie. De Amerikaanse singer-songwriter John Hiatt stond als hoofdact geprogrammeerd. En met op de affiche namen als The Dirty Aces, de meer…

Als Torgeir Waldemar voor de eerste keer optreedt in Nederland is dat een bijzondere gelegenheid. Torgeir Waldemar is de Noorse singer-songwriter die vorig jaar debuteerde met een geweldige titelloze plaat (recensie). Ook al zou het optreden maar een ruim half uur duren tijdens een festivalavond in het kader van Nordic Delight (muziekavonden in Utrecht met uitsluitend Scandinavische muziek), daar zouden we hoe dan ook bij zijn. Gelukkig meer…

Frédérique Spigt

Bluegrass! Voor wie op een festival wel eens wat anders wil dan scheurende gitaren en mompelende singer-songwriters is er het bluegrass-festival. Er zijn er niet zoveel in Nederland. De belangrijkste is wel het European World Of Bluegrass, dat jaarlijks in Voorthuizen wordt georganiseerd. Maar sinds drie jaar is er op het terrein van De Parel van Zuilen, met een groot en een klein buitenpodium, het Gulpener Bluegrassfestival Utrecht, dat nota bene plaatsvindt op dezelfde dag meer…

De maandagavond, het is wellicht niet het meest voor de hand liggende moment van de week om concerten te organiseren. Toch zijn er in het ‘circuit’ organisaties die juist de maandag als dè uitverkoren dag zien. Vreewijk Cultuur in Rotterdam-Zuid, bijvoorbeeld. Of in Utrecht, De Parel van Zuilen. Begin 2013 ging daar een initiatief van start om op de avond van de eerste werkdag van de week ‘iets’ te doen. En vanaf 1 september 2014 zelfs met meer…

De Rhythm & Blues Night in Groningen is al jaren een alleraardigst festival met rootsmuziek in allerlei varianten. Dit jaar lag de focus iets meer op de blues. Daar moet je natuurlijk niet over zeuren, want dat is nou eenmaal de opzet. Het was dit jaar gewoon zaak De Oosterpoort niet te ver in te lopen. Want voor country moest je zijn in de entreehal en de daaraan verbonden binnenzaal. JP Harris was er. En wie was die gitarist daar naast Kevn Kinney van Drivin’ N’ Cryin’? Verrek, Warner E. Hodges! Gitarist van Jason and the Scorchers. De avond kon niet meer stuk.
Helemaal niet zo’n gekke combinatie eigenlijk, Drivin’ N’ Cryin’ met Warner Hodges (foto links). Hardrock is de verbindende factor hier. Want waar Jason and the Scorchers sinds begin jaren tachtig country speelden met hardrocklicks, daar begon later dat decennium Drivin’ n’ Cryin’ folkrock te combineren met hardrock.
Wat een verrassing dat Warner Hodges daar stond. Het wordt een druk jaar voor de gitarist die net een nieuw album heeft gemaakt. Gunslinger heet dat ding. En een gunslinger is Hodges nog altijd. Hij knalde en scheurde er op los, slingerde zijn gitaar over zijn rug en speelde door. Man, man, man, zoals we hier in Groningen zeggen als meer…

Ze doen het al jaren, (kleinschalige) concerten organiseren: Peticantus in Hoorn. En met succes. En sinds 2011 is daar een jaarlijks festivalletje aan toegevoegd: A Small Town Music Walk. Zondag 12 april kende dit initiatief alweer het 1^e lustrum, en dat in het jaar dat Peticantus haar 10-jarige bestaan gaat vieren, op 23 en 24 mei.

Maar eerst terug naar afgelopen zondag; de 5^e editie van Small Town Music Walk. En waar vrijwel alle voorgaande edities zich kenmerkten door overwegend goed (& droog) weer én ook door de verrassende, intieme locaties, daar zijn de initiators er ook voor deze editie wederom prima in geslaagd aan deze criteria te meer…

Je hebt eigenlijk niet de gelegenheid en dan toch zomaar Rotown binnenstappen, en dat op een zondagavond. Natuurlijk was bekend dat Sean Rowe daar zou optreden, maar soms zijn er andere prioriteiten dan muziek of een concert. Gelukkig loopt het dan plots toch ook weer heel anders…..en dan is de keuze snel gemaakt. Rotown was gezellig vol. Rowe trad vorig jaar september ook al op aan de Rotterdamse Nieuwe Binnenweg, toen in de aanpalende Paradijskerk. Geen spijt gekregen van die ingekorte afspraak vooraf, want ook nu bleek Rowe weer een innemende performer. Na z’n aftrap, zo rond de klok van kwart voor tien, met The Game van zijn laatste album Madman (2014), werkte de uit Troy, NY afkomstige Rowe zich op gedegen wijze door zijn inmiddels uit vier albums bestaande oeuvre heen. Zijn stem, zwaar, donker en soms meer…

Al jaren bij ons actief, dit na eerdere Europese én dus ook Nederlandse omzwervingen als straatmuzikant in de jaren negentig: Tim Easton. Begin deze eeuw had hij wellicht zijn beste periode, qua plaatwerk. Break Your Mother’s Heart en Ammunition, albums die lovende kritieken verkregen. In die periode was Easton dan ook al een graag geziene gast op de vaderlandse podia, zo ook bij festivals meer…