In 2013 verscheen er van Jeroen Kant een album met de titel De Lafaard Kapitein. Dat is de Brabander niet langer. Hij durfde het aan om de huur van zijn woning in Tilburg op te zeggen en woont sinds 2020 op een boot in De Biesbosch. Weg van alles en iedereen. Daarover gaat het op Water (eigen beheer). Kant deed vrijwel alles zelf in zijn drijvende studio. Hij is er gelukkig. Ver van de stad is hij niet langer op de vlucht. Hier komt hij tot rust. ‘Laat me drijven met de stroom, hier word ik wakker in een droom’, zingt hij op het titelnummer. Kant nam geluiden van vogeltjes en het klotsende water op meer…

De mannen van Susto stoeien met een dubbele regenboog op Time In The Sun (New West Records/PIAS). Op het nummer Double Rainbow vraagt Justin Osborne om een teken van God. Want de God Of Death stond voor de deur van zijn vader, die na jaren de strijd tegen kanker op moest geven. Tegelijk bleek zijn vrouw in verwachting van een eerste kind. Dus is het album een reis door de oneindigheid. Over de levenscyclus die nooit ophoudt. Zo psychedelisch als de kleuren van een regenboog derhalve. Op Time, Love & Fun glijden ze evenwel van de gekleurde ronding om te zweten tijdens meer…

Om maar gelijk de toon te zetten; Mercy (Late August Records) is het minste album binnen de discografie van Cody Jinks. En dat is ronduit bedroevend. De beste man heeft zoveel meer in zijn mars. Denk aan zijn geweldige cover van de Pink Floyd-song Wish You Where Here. Maar goed, het album Mercy. Negendertig minuten waarin twaalf nummers tergend nietszeggend voorbij kabbelen. De stijl van de songs is het best te omschrijven als “middle of the road”. Het gebruik van dobro en steel guitar moet de muziek wellicht meer…

Rauwe gitaren en zoete zangharmonieën, dat is de kracht van The Wild Feathers uit Nashville. Alvarado (New West Records) staat er vol mee. De band is al even bezig, maar bij de grote platenmaatschappijen lukte het ze niet om de nieuwe Eagles te worden. Dus pakten ze het anders aan. Het vierde reguliere studio-album namen ze niet op in een moderne studio, maar in een blokhut en een kelder. Eindelijk lukte het om het al acht jaar oude titelnummer het juiste gevoel mee te geven. Dat klinkt als een zilveren droom. Denk aan een band als Dawes. Ain’t Lookin’ komt met doffe meer…

Het gerenommeerde Amerikaanse tijdschrift Rolling Stone presenteert Joshua Ray Walker met de volgende woorden: “Country’s most fascinating young songwriter is a baby-faced, 6XL guitar hero with a Dwight Yoakam voice and songs about suicide and boat-show models”.  Een dergelijke quote maakt nieuwsgierig en sceptisch. Maar na het beluisteren van het album See You Next Time kan niet anders geconcludeerd worden dan dat de quote van Rolling Stone 100 procent accuraat is. Het gitaarspel van Joshua Ray is onberispelijk. Van een melodieuze tokkel in meer…

In januari van dit jaar verscheen Tell Me How You Feel van Hoth Brothers Band. Dat is de groepsnaam voor de samenwerking tussen Boris McCutcheon en Bard Edrington V. Over die laatste hebben we het hier op deze site nog nooit gehad. Met het uitstekende Two Days In Terlingua (eigen beheer) brengen we daar graag verandering in. Want vanaf de eerste streken van een steelgitaar op opener Ramblin’ Kind is duidelijk dat dit erg goed moet zijn. En die overtuiging wordt alleen maar sterker tijdens het draaien van begin tot eind. Edrington heeft samen met zijn vrouw Zoe Wilcox een meer…

Constancy (King Forward Records) heet het nieuwste, inmiddels al hun zevende, album van The Roseline. En als er iets is dat altijd constant geweest is, is dat het niveau van de albums van dit gezelschap rondom Colin Halliburton (uit Lawrence, Kansas). Altijd goed, nooit verzakend. Ook nu weer. De 10 nummers laveren zo’n beetje in het gebied tussen folkrock en alt.country. Bijna onopvallend is het mooie gitaarspel op deze plaat. Het rinkelt, tinkelt en schuurt soms onnadrukkelijk alle kanten op. Je moet er echt op letten en dan valt het op. En dat geldt eigenlijk ook voor de fijne meer…

Alweer maanden geleden zorgde Andrew Adkins ervoor dat April In Your Eyes – A Tribute To The Songs Of John Lilly (Diamond Ranch Records) hier op de deurmat viel. Dat is niet alleen een hartverwarmend eerbetoon, het is ook een formidabel album. In een ver verleden, toen er nog paardjes huppelden op deze site, hebben we wel eens albums van hem besproken. Maar waarschijnlijk zullen slechts enkelen van deze John Lilly gehoord hebben. Het gaat hier om een voortreffelijk songschrijver, die sinds 1989 elke week minstens één liedje schreef. Dat zijn er dus meer dan duizend. In meer…

Christmas Lights In April (Horton Records) van Ken Pomeroy is geen kerstplaat en dat is alvast een enorme meevaller. Pomeroy komt uit Oklahoma. Ze is nog geen 20, maar toch is dit al haar derde album. Voor het eerst durft ze wat persoonlijker te worden, ze reflecteert op haar eigen keuzes en probeert zo zichzelf te leren kennen. Zweverig is de zuiver zingende Pomeroy daarbij niet of nauwelijks. Haar liedjes komen uit het hart. De begeleiders houden het klein. Met zo’n stem als Pomeroy (akoestische gitaar) kan dat ook. Kyle Reid voegde elektrische gitaar, pedal steel, een meer…

Wat een bijzonder artiest is de Amerikaan Ben Bostick toch. Drie albums en een ep verschenen er van hem. Telkens met een ander thema en geluid. Ook zijn nieuwste is weer geheel iets anders. Op Grown Up Love (Simply Fantastic Music) toont hij zich van zijn gevoelige kant. Niet zonder reden. Zijn gezin kreeg een tegenslag te verduren. Na de geboorte van een tweede dochter in februari 2020, bleek de oudste het Rett-syndroom te hebben, een hersenaandoening die een normale ontwikkeling in de weg staat. Het zette Bostick aan tot het schrijven van persoonlijke liedjes. Liefdesbetuigingen om er meer…