We worden gewaarschuwd dat dit qua weer het laatste mooie weekend zal zijn. Hierna breekt het najaar aan. Wat is het dan een gelukkig toeval dat Will Johnson precies op dit moment een nieuw album heeft uitgebracht, No Ordinary Crown (Undertow), Want als er iemand is die je in herfstige sferen kan brengen is hij het. Bij beluistering van deze plaat beginnen de bladeren spontaan van de bomen te vallen. Zeker als sprake is van Tempest Time Again. Hoewel het in dit prachtige nummer niet eens zo stormt; eerder een rustig banjo-en (steel)gitaarbriesje. Stormen doet het meer in meer…

Sinds Country Squire (2019) is het op een of andere manier maar lastig met de albums van Tyler Childers uit Kentucky. Long Violent History was bijna geheel instrumentaal en Can I Take My Hounds To Heaven was helemaal een vreemd werk, een driedubbelalbum waarop Childers zich drie keer herhaalde. Zijn nieuwste werk, Rustin’ In The Rain (Hickman Holler Records) kent maar 7 nummers, met een totale speelduur van net 28 minuten. Dat is weinig. Op dit album neigt Childers naar klassieke country. Niet het minst door een erg mooie versie van Kris Kristoffersens meer…

Op eerder albums bivakkeerde de Engelse countryzanger Ags Connolly al wel eens in het Amerikaans-Mexicaanse grensgebied. Op het nieuwe album –zijn vierde-, Siempre, lijkt hij er voorgoed neergestreken. De titel geeft dat natuurlijk al een beetje weg. Hoewel de plaat gewoon in Oxfordshire werd opgenomen met een overwegend aantal Engelse muzikanten, heeft dit album een onmiskenbare Tejano-sound. Dat komt onder meer doordat Connolly ook gebruik heeft gemaakt van de diensten van de accordeonist Michael Guerra uit San Antonio en violist meer…

Dat William The Conqueror tot de americana gerekend wordt, begrijp ik niet helemaal. Aanvankelijk dacht ik dat wij ook al eerder een album van deze Britse groep besproken hadden, maar dat bleek een plaat van (de Amerikaanse band) John The Conqueror te zijn geweest. Maar onze collega’s van Americana UK doen dat gewoon wel. Het Zuid-Engelse trio is met Excuse Me While I Vanish (Chrysalis Records/Konkurrent) aan hun vierde album toe. Ruarri Joseph (zang, gitaar), Naomi Holmes (bas, zang) en Harry Harding (drums, zang) nemen je mee langs meer…

Bij de presentatie van zijn nieuwe album postte Zach Bryan een boodschap waarin hij aangaf dat hij dit album zelfgetiteld heeft omdat hij ieder cel van zijn wezen erin hoort. Met andere woorden: dit, op zijn 27ste, is hij. Wat direct opvalt zijn de bijzonder poëtische teksten. Sterker nog, het album begint met een gedicht: Fear & Friday’s (Poem). Daarna volgen nog 15 liedjes waarin Bryan zijn hart lucht. Ga maar mee, laat de man je op dit vierde album bij de hand nemen. Hij is rusteloos, hij weet ook niet of hij het goede doet. Hij bekijkt wat hem overkomt, legt rekenschap af tegenover oude meer…

Van Beth Bombara mag het allemaal wel iets minder vluchtig. ‘Slow down to take a Polaroid picture / And wave it around until the moment is material’, zingt ze op Moment. Daarmee opent ze It All Goes Up (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous). Op Lonely Walls wacht ze tot de zon weer een beetje begint te schijnen. De fijne cadans is een prima weg om te ontsnappen aan de donkerte van de pandemie die de wereld op slot deed. Bombara doet haar best om het licht weer toe te laten. Ze streeft naar een positieve uitstraling. De Amerikaanse singer-songwriter produceerde het album deze meer…

Tim Grimm koos voor een andere aanpak voor The Little In-Between (Cavalier Recordings). Voor het eerst nam hij niet op in de vertrouwde omgeving thuis in Indiana, maar reed hij naar een studio in Norman, Oklahoma, om de nummers van dit album op te nemen. Negen stuks zijn het er, opgenomen in één dag. Dat wil zeggen, de basis van zang en gitaar. Daarna voegde Alice Allen nog wat streken op cello toe in Schotland. En Sergio Webb (elektrische gitaar en steelgitaar) kleurde de liedjes in Santa Fe, New Mexico, verder in met Mark Clark (drums) en Justin Bransford (bas). Het eindresultaat is meer…

Bij het schrijven van een recensie van The Little In-Between vond ik een tekstbestandje met aantekeningen voor het twee jaar geleden verschenen Gone (Cavalier Recordings) dat nooit tot een stukje leidde. Nu dus alsnog. Want tijdens de aanstaande tournee zal Tim Grimm ongetwijfeld ook enkele nummers brengen van zijn vorige album. Immers, Dreaming Of King Lear zal hij toch niet overslaan? Vast niet, want op dat nummer neemt hij afscheid van Michael Smith, Eric Taylor en David Olney, collega’s die in 2020 overleden. En het titelnummer Gone zal hij ook wel spelen, want daarin staat meer…

“Ze komen uit de VS, maar zijn niet de begeleidingsband van Neil Young. Wat weet u van Graciehorse?” “Eh… eh… Graciehorse is geen echte band, maar de nom de plume van Gracie Jackson, die met bevriende musici albums uitbrengt onder die naam. Ze hebben in mei een nieuwe plaat uitgebracht, getiteld L.A. Shit (Wharf Cat Records). Oh ja, ze komt uit Los Angeles. Dit is de tweede plaat. Er staan negen nummers op, waarvan één in twee versies. Acht dus eigenlijk. Het klinkt een beetje alsof The Pretenders country spelen. Heel ontspannen, maar met een duister kantje. Veel banjo meer…

Misschien zou het vierde album van Zach Aaron wel vijf sterren kunnen krijgen. Net zoals drie jaar geleden Fill Dirt Wanted de volle mep ontving. Er zijn twee redenen waarom This Lovely War (eigen beheer) van de Texaan blijft hangen aan vier sterren. Allereerst staan er maar acht liedjes op die maar net over een speelduur van een half uur gaan. Met nog twee of drie liedjes waren we vast op een sterretje meer uitgekomen. De tweede reden is dat we na het geweldige Fill Dirt Wanted ook de eerste twee albums (Find My Soul en Murder Of Crows) beluisterd hebben. En die zijn ook al erg goed. Met andere woorden: Zach meer…