Een Tinfoil Hat (Dixiefrog/Bertus) is een hoofddeksel van tinfolie. Dat materiaal is in onbruik geraakt en vervangen door aluminiumfolie. Het verhaal gaat dat tinfolie beschermt tegen hersenspoeling. Een Tinfoil Hat was volgens Popa Chubby nodig om het bizarre jaar 2020 door te komen. De wereld kreeg te maken met Covid-19 en Amerika moest ook nog afrekenen met een narcist als president. Nee, de bluesrocker uit New York is echt niet gek, hij gelooft zelf die onzin ook niet. Maar zo’n hoofddeksel was wel makkelijk geweest om aan alle chaos te ontkomen. Helemaal meer…

Jason Ringenberg steekt deze maand met kop en schouders uit boven de concurrentie. Met een flinke voorsprong aan punten staat hij op nummer 1 in de Euro Americana Chart. Terechte waardering, want de oude held heeft met Rhinestoned (Courageous Chicken/Sonic Rendezvous) een formidabel album afgeleverd. Een paar keer schiet zijn stem in een hik weer flink de hoogte in als tijdens de hoogtijdagen van Jason & The Scorchers. En dat komt geen moment geforceerd over. Belangrijker nog: Ringenberg schrijft liedjes die er toe meer…

Met My People (Single Lock Records/Konkurrent) brengt de band Cha Wa de traditie van de Mardi Gras Indians uit New Orleans een paar stappen verder. Als er iemand is die dat kan en mag doen, dan is het Joseph Boudreaux Jr. wel. De zanger en bandleider van Cha Wa is de zoon van Big Chief Monk Boudreaux, die sinds de jaren 60 van de vorige eeuw dertig jaar lang furore maakte met The Wild Magnolias. Daarnaast begon senior ook de band The Golden Eagles. Alles draait bij deze Afro-Amerikanen die zich verkleden als indianen om een wilde vorm van meer…

De Italiaanse Giulia Millanta woont al zo’n negen jaar in Austin, Texas. Met Tomorrow Is A Bird (Ugly Cat Music) is ze toe aan haar zevende album. Het leven in al zijn facetten komt aan de orde in de liedjes van de singer-songwriter, die zich omringd weet door fijn volk. Gabriel Rhodes produceerde samen met haar de tien liedjes en als multi-instrumentalist laat hij zich ook niet onbetuigd. Millanta houdt de luisteraar voor te blijven dromen. Ook als je geen Castle In The Clouds in het vooruitzicht hebt. Ze klinkt er af en toe een beetje als Marianne meer…

Zoeken. Het leven dwingt je te blijven zoeken. Onverwachte wendingen, tegenslagen; Brigitte DeMeyer had het een en ander te verstouwen. Seeker (BDM Music) is de weerslag van die tijd. ‘Some got the struggle / Some got the ease’, klinkt het op Salt Of The Earth. ‘What I find / Is I’ve gone blind to / Where I do belong’, zingt DeMeyer op het titelnummer. Een tamelijk rustig liedje is het. Het is geschreven vanuit de wetenschap dat je moet blijven zoeken en dat je vertwijfeling geen kans moet bieden. De angst voor het onbekende wil ze ombuigen in kracht. Ze heeft soul en meer…

In sommige kringen wordt de in Virginia opgegroeide Morgan Wade als the next big thing beschouwd. En daar was, gelet op wat zij liet horen op het album dat zij in 2018 als Morgan Wade & the Stepbrothers maakte, Puppets With My Heart, best wat voor te zeggen. Er werd dan ook met grote verwachtingen uitgekeken naar het eerste echte solo-album van Wade. Dat is er nu: Reckless (Thirty Tigers) getiteld. En er staan een paar heerlijke songs op, maar volledig overtuigen doet het niet. Het is een soort countrypop met ruige randjes, zoals je dat kunt horen van iemand als Ashley McBryde. Dat meer…

My Last Storm (Continental Song City) van Douglas Greer is een boodschap aan de ontkenners van klimaatverandering. De Texaan leeft aan de Golf van Mexico en dat gebied overstroomde in vijf jaar liefst drie keer. Terwijl zoiets volgens de berekeningen eens in de 500 jaar voorkomt. Op het titelnummer heeft hij het over de duivel die met al dat water vooral onheil over de armen uitstort. Hij heeft het over slachtoffers die zich voornemen nooit weer terug te keren naar de Golfkust van Texas, maar als de storm is gaan liggen toch weer gaan. Want misschien valt het allemaal meer…

Wat een bijzonder album is Daddy’s Country Gold van Melissa Carper. Who needs de teletijdmachine van professor Barabas, als je ook gewoon naar dit album kunt luisteren om terug in de tijd te reizen? Zo overtuigend worden hier de jaren 40 en 50 neergezet door deze in Nashville wonende Carper. Dit is haar officiële solodebuut, na een paar platen met een muzikale partner (o.a. als de Buffalo Gals Band). Ik zie omschrijvingen als  ‘the bluegrass Billie Holiday and a country Janis Joplin’ en dat is eigenlijk een erg treffende vergelijking. Het is jazz, het is western swing en meer…

Bart de Win en Arianne Knegt bleven noodgedwongen in Eindhoven voor de opnamen van One Lifetime (Shine-A-Light Records/Coast To Coast). Samen vormen ze Tip Jar en meestal vlogen ze naar Texas om er een plaat op te nemen. En om daar op albums van andere artiesten mee te spelen. Dat zat er vorig jaar niet in. Helemaal zonder Amerikaanse inbreng is ook deze nieuwe worp nummers niet. Ron Flynt, Walt Wilkins en Bill Small namen hun bijdragen op in Texas. Net zoals Gilad Atzmon klarinet toevoegde vanuit Griekenland. En BJ Baartmans meer…

De begin deze maand overleden cabaretier en beeldend kunstenaar Jeroen van Merwijk maakte de tekeningen voor Finally (Coast To Coast) van de Nederlandse band The Secret Combination. Dwars tegen de trend van streamen en downloaden in is dat een uiterst verzorgd vormgegeven dubbelalbum. Bandleider Jeff Mitchell schreef alle veertien nummers, die overigens ook op een enkele cd hadden gepast. Als zanger brengt hij countrysoul van het beschaafde soort. Eigenlijk is alles beheerst en kundig aan Finally; toch is het eindresultaat beslist boeiend. Solo’s meer…