James Hunter met The Jordanaires als koortje, hoe zou dat klinken? Nou, ongeveer zoals Good Lovin’, het eerste nummer van Feet First (Sleazy Records) van Rob Heron & The Tea Pad Orchestra. De Brit flikt het hem weer; met een uiterst aanstekelijke verzameling liedjes zorgt hij voor pure blijdschap. Bij mij althans, terwijl ik toch soms ook kan afhaken bij een te hoog gehalte aan retro. Maar de mix van allerlei stijlen wordt met zo’n groot enthousiasme gebracht dat je wel een enorme zuurpruim moet zijn om hier niet voor te vallen. De blues verdwijnt tijdens het dansen op Six Month Sleeper, dat meer…

Er schuilt een mooi verhaal achter de totstandkoming van Tobin Kirk’s Waterworks (De Groeverij Records). Johan van den Berg jr, eigenaar van De Houtense platenzaak De Groeverij, was op Spotify op zoek naar een nummer van The Red Hot Chili Peppers, Scar Tissue, toen hij stuitte op een nummer met dezelfde titel van ene Tobin Kirk. Hij slingerde het aan en was gelijk geïntrigeerd door de klank en het uiterlijk van de man uit Illinois. Kirk heeft dan een aantal singles en een album op z’n naam staan. Van den Berg treedt in contact met Kirk en stelt hem voor dat album, Lessons In Lonely, in Nederland uit te meer…

De stronteigenwijze JP Harris blijft zijn eigen ding doen. Op JP Harris Is A Trash Fire (Bloodshot Records) pakt hij de zaken weer net wat anders aan dan op vorige albums, die hier allemaal zijn besproken. Deze keer begint hij met Old Fox, dat mede door het koortje van The Watson Twins naar Memphis soul uit de jaren 60 wordt getrokken. Daarna klinkt Harris op To The Doves, met Erin Rae als gastvocaliste, helemaal als Kris Kristofferson. Door de donkere stem en ook door de melodie die toch wat weg heeft van Help Me Make It Through The Night. Vervolgens gaat het samen met Shovels + Rope naar meer…

Heeft iemand MJ Lenderman al eens de nieuwe Neil Young genoemd? Vast wel. Lenderman, een 25-jarige North Carolinean, speelt net zo gruizig gitaar als ome Neil en heeft ook een beetje wiebelige, nasale stem. Maar MJ (Mark Jacob) is wel helemaal van deze tijd. Dat wil zeggen dat zijn liedjes niet helemaal in de jaren 70 zijn te situeren, zoals is te horen op zijn vijfde album Manning Fireworks (Anti Records). Daarop 9 nummers, opgenomen in de Drop Of Sun studio van Alex Farrar in Asheville, NC. Lenderman speelt de meeste instrumenten (bas, drums, gitaar, orgel etc) zelf, met wat hulp van meer…

Op Tropical Depression (ABC Music) zet Jordie Lane zonnig optimisme tegenover een zwaar gemoed. De in Nashville neergestreken Australiër doet dat met een gelaagde popplaat die vooral erg origineel is. Wat hij doet is dan ook nauwelijks met anderen te vergelijken. Het is grootse pop die niettemin de menselijke maat niet uit het oog verliest. Het zijn mooie melodieën die de onderliggende donkerte verdrijven. Lane kroop ooit in de huid van Gram Parsons in het theaterstuk Grievous Angel en verder speelde hij Rubber Soul en Revolver van The Beatles in de Sydney Opera House. Die twee kanten meer…

Wie de New Earth Farmers zijn en hoe ze eerder bekend waren, staat allemaal in de recensie van het vorige album met The Good Ones Got Away als titel. The Sky From The Underground (Windfall Records) is een logisch vervolg op die plaat. De band uit San Francisco maakt gitaarrock die lijkt voort te bouwen op de paisley underground die ontstond in de jaren 80. Denk vooral aan Dream Syndicate en Sidewinders bij de negen nummers, waarvan er twee niet zijn geschreven door de bandleden. Have Love Will Travel van Tom Petty is hier pubrock, met samenzang die ook wat Brits aandoet. Bijna Smokie, een constatering die meer…

Afgeknipte jeans, luchtig bloesje, lange blonde haren. Bij het zien van de hoes van Boarding Windows in Paradise (Compass Records) denk je misschien niet gelijk aan bluegrass. Maar dat is wel wat Rebecca Frazier je op haar tweede album voorschotelt. Frazier is een welbekend flatpicker op akoestische gitaar. Op dit album wordt ze begeleid door de crème de la crème van de bluegrass: Bela Fleck (banjo), Sam Bush (mandoline), Stuart Duncan (viool), Ron Block (banjo), Josh Swift (dobro) en vele anderen. Naast een flink aantal door Frazier zelfgepende songs kent het album een meer…

Van het nieuwe album Nite Owls (New West Records/V2 Benelux) bestaat een eerdere versie die JD McPherson jaren geleden opnam in Los Angeles. Maar hij was er niet tevreden over. De artiest zat op dat moment niet lekker in zijn vel en toen brak ook nog een pandemie los. Door toe te treden tot de begeleidingsband van Robert Plant en Alison Krauss hervond hij het plezier en nam zijn zelfvertrouwen toe. Dat enthousiasme brengt hij zeker over. Hij gaat zijn eigen gang, doet wat hij wil en dat is de manier om het te doen. Toch gaat hij misschien iets te ver, want hij wisselt in een half uurtje wel erg meer…

Het is bijna heiligschennis om te veronderstellen dat Jerry Douglas een nadere introductie nodig heeft. De dobro- en lapsteeltovenaar, door Jan Donkers consequent ‘God’ genoemd, speelde mee op meer dan zestienhonderd albums, altijd op een bescheiden maar zeer bepalende manier aanwezig. Zijn lyrische toon herken je meteen, en eigenlijk weet je dan gelijk dat je naar een goed album gaat luisteren, van wie het ook is. Naast zijn werk voor anderen heeft Douglas ook zijn eigen projecten, waarvan zijn album samen met John Hiatt misschien wel het bekendste voorbeeld is. Nu komt hij met The Set (Novilan Records), een gedistingeerde meer…

Maak het jezelf toch niet zo moeilijk, zingt Julian Taylor in Weighing Down, de openingstrack van Pathways (Aporia Records): ‘It’s time to let things soften’. De Canadese singersongwriter is al een kwart eeuw actief (eerst met de band Staggering Crossing, later met andere groepen en uiteindelijk solo), maar bekend en beroemd is hij voornamelijk in zijn vaderland. In zijn liedjes probeert hij steun en troost te bieden aan iedereen die wel eens moeite heeft met de ingewikkelde problematiek van de wereld van nu, of die te kampen heeft met kwesties van persoonlijke aard. In het lichtvoetig getoonzette Ain’t Life Strange vraagt Taylor zich af hoe meer…