Streamingdiensten zijn toch een geweldig medium om nieuwe artiesten te ontdekken. Zo raakte ik al snel in de ban van The Medium. City Life (Earth Libraries) is het derde album van deze band uit Nashville. Grappig, die titel, want niet eerder was de invloed van country zo groot. Toch klinkt het heel anders dan de meeste alt-country uit de muziekstad. De zoete koortjes neigen naar bubblegum uit de jaren 60, ook al refereert de band zelf aan de jaren 70. Harry Nilsson noemen ze als een voorbeeld. Er valt ook een vergelijking te trekken met allerlei popbandjes uit Nieuw-Zeeland trouwens. In Nashville maken meer…

Jordan Reynolds is een singer-songwriter en multi-instrumentalist die zich als artiest Rose Hotel noemt. A Pawn Surrender (Strolling Bones Records/V2 Benelux) is een ambitieus werkstuk. Muzikaal wilde Rose Hotel zich namelijk op geen enkele manier beperken. Zolang haar stem en teksten maar centraal zouden staan. Dat is gelukt. Ze zingt over relaties, lust, verleiding, apathie, woede en nog wat andere gevoelens op het vlak van verhoudingen. Soms doet ze dat met zuchtzang, waardoor een vergelijking met Mazzy Star al snel gemaakt is. Dat kan op opener Fall In Love Again And Again, maar meer…

Met het derde album weet je al wat je kunt verwachten van Bywater Call. Shepherd (Continental Record Services) is wederom een stampend statement van southern soul en krachtige bluesrock met centraal de boven alles uittorende vocalen van Meghan Parnell. Ze heeft een strot die past bij een formatie van zeven personen, want ze laat zich niet wegblazen. Vernieuwend is het allemaal niet, maar doorleefd en passievol is het beslist wat deze Canadese formatie biedt. En afwisselend is het ook, want naast voluit gaan lassen ze ook rustmomenten in. Om er eens een ouderwetse omschrijving op los meer…

De grootmoeder van Danni Nicholls groeide op in India, maar ook daar kwamen de klanken van country & western uit Amerika door. Under The Neem Plum Tree (eigen beheer) is een eerbetoon van Nicholls aan haar oma met een aantal favoriete nummers van haar familie. Maar ze begint met het zelf geschreven titelnummer. Dat heeft direct al een beetje de sfeer van die oude nummers. Ze zingt heel goed; met een beetje soul om de randen. Ze brengt het niet overdreven dramatisch, waardoor het effect juist groter is. Met Brett Resnick in een glansrol op steelgitaar. Op alle acht nummers (28 minuten) is hij meer…

Misschien moet je even wennen aan zijn stem, die ergens het midden houdt tussen die van Willie Nelson, Jimmie Dale Gilmore en George Jones. Maar zíngen kán Grant Maloy Smith. Mississippi – American Stories (Cabin & Suburban Cowboy Records) is na Dustbowl en Appalachia zijn derde album over de Amerikaanse rurale geschiedenis en het daarmee verbonden landschap. Mississippi is niet zomaar een LP, CD of stream: als je wilt kun je er een boek van tachtig pagina’s bij aanschaffen, met foto’s, songteksten, achtergrondverhalen en een toelichting op de liedjes. Daarnaast is Grant Maloy Smith ook nog meer…

Tot 1948 stond kunst, verdeeld in de onderwerpen muziek, literatuur, architectuur, schilderkunst en beeldhouwkunst, op het programma van de Olympische Spelen. Een jury beoordeelde de inzendingen, net zoals dat bij b.v. breaking en schoonzwemmen ook het geval is. Jammer dat muziek nu geen Olympisch onderdeel meer is. Dan zou België met Bruno Deneckere een kanshebber op een medaille zijn geweest. Zijn gehele oeuvre is indrukwekkend en met Healing Water (Lie Records) voegt hij daar weer een uitstekend album aan toe. Daarop 12 nummers meer…

Zes jaar geleden hielden The Stray Birds helaas op te bestaan. Zangeres en multi-instrumentalist Maya de Vitry ging in haar eentje verder en komt nu met haar vierde soloalbum: The Only Moment (Mad Maker Studio). Vergeleken met vroeger zou je kunnen zeggen dat De Vitry zowel vocaal als qua repertoire haar vleugels verder uitgeslagen heeft, waarmee ze meteen wat afstand heeft genomen van de folkrootstraditie waarin The Stray Birds opereerden. Je hoort nu van alles: country, folk, soul, rock, pop en alle denkbare combinaties daarvan. De Vitry’s stem wordt wel eens meer…

Het is zover: vanaf vandaag kan het nieuwe album, Woodland (Acony Records) van Gillian Welch & David Rawlings gestreamd worden (de cd is pas eind oktober verkrijgbaar). En ja, het is het wachten waard geweest. Tien nieuwe liedjes, op twee daarvan neemt Dave Rawlings de zang voor zijn rekening. Op zeven andere is het Welch zelf en op What We Had, een mooi nummer met pedal steel en strijkers over verlies, gaan Rawlings en Welch in duet. Het gaat op deze plaat verder over troost, over de onmacht om met elkaar in gesprek te blijven (maar het móét) in The Day The Mississippi Died. Over meer…

Spencer Thomas was drummer in Young Valley, een band uit Jackson, Mississippi, van wie we hier twee albums bespraken. In 2019 ging hij solo en tourde hij vrijwel onafgebroken door de Verenigde Staten met collega’s als Jimbo Mathus en Justin Peter Kinkel-Schuster. Toen alles door de lockdown tot stilstand kwam besloot hij naar Athens, Georgia, te verhuizen. Daar kwam dit The Joke Of Life (Strolling Bones/V2 Benelux) tot stand met enkele leden van Drive-By Truckers, My Morning Jacket en Futurebirds. De tien nummers op dit album zijn gelaagd en verkennen meerdere hoeken van de popmuziek. Een meer…

Half augustus, nog net tijd voor een lekker zomerplaatje. Na een titelloos album in 2015 leek frontman Alex Dezen genoeg te hebben van zijn steeds maar in opstelling wisselende indieband The Damnwells. Maar nu komen ze, in de originele 2000-bezetting nog wel, toch met Bad At Beautiful (Poor Man Records) op de proppen. En wat een prima album is het geworden! Eerst lijken de nummers misschien wat veel op elkaar, maar na een paar keer ‘draaien’ (aanhalingstekens omdat Bad At Beautiful voorlopig alleen digitaal te beluisteren is), krijgen ze stuk voor stuk hun eigen signatuur. Fundamenteel meer…