Donderwolken dreven over Woodstock tijdens de totstandkoming van Spirits (New West Records), het achtste studioalbum van The Devil Makes Three. Heel passend bij zo’n collectie liedjes over de dood. Toch begint het met Lights On Me hoopvol, want dat gaat over leven na de dood. ‘Are we nothing but flesh and bone? / Doomed to wander and cursed to roam / No matter where I’m headed I’m going home.’ Waarna driemaal een ‘I’ll be free’ volgt. Op het titelnummer brengen vier witte paarden je op de begraafplaats nadat een elektrische gitaar de reis begonnen is. Slaggitaar voegt wat meer…

Het is weer een nieuw jaargetijde, weer een nieuw album van Charley Crockett dus. Zo voelt het in elk geval wel, want de Texaan brengt in recordtempo nieuw werk op de markt. Ditmaal voor het eerst via een grote platenmaatschappij: Lonesome Drifter verschijn bij Island records. Ze stonden voor Crockett in de rij maar hij koos voor deze platenmij omdat ze hem vrij zouden laten in de wijze hoe hij zijn muziek zou opnemen. En inderdaad, ook op deze nieuwe plaat klinkt Crockett zoals hij al een tijdje klinkt. Er is niks veranderd. En misschien is dat wel een beetje jammer, want meer…

Hallo, Koos Koets hier. Ik heb nu een geweldige plaat gevonden, jemig de pemig, de 70’s vibes spatten af van dit Horses (Scissor Tail Records), het nieuwe album van Tobacco City. Goeie bandnaam trouwens. Opener Autumn begint met “We were smokin‘ schwag behind the grocery store”. Kijk, die jongens begrijpen het. En wat kunnen die Chris Coleslaw en Lexi Goddard lekker zingen samen. De vibraties lopen over mijn rug, net Parsons en Harris, zo hé. En die die lekkere pedal steel van Andy “Red” PK doet je helemaal vergeten dat deze band uit Chicago komt, niks blues of zo, deze countryrock klinkt zowel meer…

Horsebath heeft in korte tijd de harten gewonnen van nogal wat liefhebbers van americana. In februari voerde de Canadese band de Euro Americana Chart aan met Another Farewell (Strolling Bones/V2 Benelux). Dat album begint inderdaad overtuigend met Hard To Love, een nummer dat in het verlengde ligt van Sir Douglas Quintet en Creedence Clearwater Revival. Toetsen trekken het geluid op In The Shade nog iets breder. Bepaalde gitaarpassages deden me aan Steve Miller Band denken. Variatie is gegarandeerd bij een band die bestaat uit vier multi-instrumentalisten waarvan er drie de leadzang voor hun rekening meer…

Eenmaal in de ban van de vrouw ben je verloren. Gaan eigenlijk alle countryliedjes daar niet over? Zelfs als ze gezongen worden door het vrouwelijk geslacht is dat het geval. Het is dus helemaal niet raar dat The Bobby Tenderloin Universe vocaal op Satan Is A Woman (CMR) op heel veel nummers wordt bijgestaan door vrouwen. Die hebben helemaal niet moeite met zo’n albumtitel. Het Canadese gezelschap rond Bobby Tenderloin (zang, akoestische gitaar, piano) speelt country zoals het zestig jaar geleden ook al werd gemaakt. De donkerbruine stem van de voorman laat je huiveren. Maar niet meer…

‘I’ve got a tattoo of Merle Haggard and a cat named George Jones / If not for George Merle and Willie I’d be all alone / All alone.’ Aan het woord is Joel Timmons. Op East Nashville Cowboy schetst hij een portret van de hipsters die stiekem toch ook wel een beetje hopen dat ze het er kunnen maken. Met een beetje gejodel. Het staat op Psychedelic Surf Country (eigen beheer) en misschien wil deze veteraan met dat album zelf ook wel doorbreken. Hij is al zo’n 25 jaar bezig. Met de jamband Sol Driven Train en met zijn vrouw Shelby Means (voorheen bij Della Mae) als het countryduo Sally & George. Op dit door Maya de Vitry meer…

Voor zijn eerste nieuwe album sinds Silver & Stone uit 2018 trok Mike Farris vanuit Nashville de Tennessee-rivier over naar niets minder dan Muscle Shoals in Alabama, om in de legendarische FAME-studio The Sound of Muscle Shoals (Fame Records) op te nemen. Meteen boekte hij ook maar de al even legendarische Muscle Shoals Rhythm Section: Clayton Ivey (toetsen), Will McFarlane, Kelvin Holly, Wes Sheffield (gitaar), Jimbo Hart (bas) en Justin Holder (drums). Op de plek waar onder veel anderen Aretha Franklin, Wilson Pickett, Etta James en de Rolling Stones hun grootste hits opnamen meer…

Het zal weinigen ontgaan zijn: er is een nieuw album van Jason Isbell. Het is een soloplaat, getiteld Foxes In The Snow (Southeastern/Thirty Tigers). En met soloplaat bedoelen we dat er ook echt dat niemand anders aan te pas is gekomen. Je hoort enkel zijn stem en zijn spel op een akoestische gitaar. Gedurfd wel, want eenvormigheid ligt dan op de loer. En eerlijk gezegd: het speelt hier ook wel een beetje. Wat niet wegneemt dat er ook weer een aantal zeer fijne songs uit Isbells koker komen. Het is ook lang geen geheim dat het huwelijk van Isbell met Amanda Shires vorig jaar is meer…

Ripley Johnson is bij het hippere publiek bekend van het psychedelische en expirimentele gezelschap Wooden Shjips. Maar zijn countrykant geeft hij ruimte met de Rose City Band, dat met Sol Y Sombra (Thrill Jockey) toch ook al aan het vijfde album toe is. Countryrock wordt het dan, waarbij de gitaar van Johnson om de hoofdrol strijdt met de pedalsteel van Barry Walker. Lichte countryrock ook, de Californische variant zouden we het kunnen noemen. Onder de motorkap zorgen John Jeffrey en Ripley Johnson (weer hij) op respectievelijk drums en bas voor het tempo. Echt heel veel variatie zit meer…

Het is niet allemaal slecht nieuws dat uit de VS komt. Nee, er zijn nog ’tig miljoen Amerikanen die graag hadden gezien dat hun land anders bestuurd wordt. En er is het nieuwe album van de The Delines: Mr. Luck & Ms. Doom (Decor/V2). Een, en ik zeg het gelijk, schitterende plaat. Er zijn mensen die zeggen dat ze het trucje van Willy Vlautin en Amy Boone nu wel kennen. Die kun je niet geheel ongelijk geven, want het kwintet gaat verder op de weg die ze ingeslagen zijn. Maar op dit vierde volwaardig en zelfstandig uitgebrachte album heeft de band haar geluid vervolmaakt. Lome, weemoedige meer…