Het is een ongelofelijk verhaal. Het is ook een ontzettend mooi verhaal. De 62-jarige dakloze straatmuzikant Doug Seegers wordt op straat ontdekt door twee Zweedse TV-makers die een reportage maken over de muzikanten die het niet hebben gered in Nashville. Ze zijn verbijsterd als ze hem op straat Going Down To The River horen spelen. De volgende dag nemen ze hem mee naar Hendersonville om in Cash Cabin, de studio van Johnny Cash, een versie van dit nummer met hem op te nemen. In Zweden wordt dit vervolgens een kneiterhit en meer…

De Texaan Collin Herring is een favoriet van Altcountry.nl. En zou dat eigenlijk moeten zijn van iedere altcountry-liefhebber in NL (en daarbuiten ook trouwens). Herring gaat immers altijd zijn eigen gang en kiest nimmer de makkelijkste oplossing. Hij waarschuwde dat Some Knives (eigen beheer), zijn vijfde album, minder Americana-ish zou zijn dan z’n eerdere plaatwerk. Dat mag misschien zo zijn, maar luisterend naar dit album constateer ik dat Herring de country toch niet uit zijn muziek krijgt. Al is het alleen maar omdat zijn stem precies dat melancholieke meer…

Het is geweldig nieuws dat de broers Dave en Phil Alvin na drie decennia waarin ze elk hun eigen pad gingen eindelijk weer op gemeenschappelijke grond staan. Op Common Ground: Dave Alvin & Phil Alvin Play And Sing The Songs Of Big Bill Broonzy (Yep Roc Records/Munich) gaan ze terug naar hun jeugd, de tijd dat ze al die geweldige muziek nog moesten ontdekken. Dat deden ze door obsessief platenwinkels af te struinen en zo vaak als mogelijk was de club Ash Grove te bezoeken. Daar traden al die helden uit de country, blues en folk op. Alle meer…

Na de dood van Lou Reed eerden collega’s in New York hem door zijn liedjes te spelen. De band Hollis Brown bracht het album Loaded van The Velvet Underground ten gehore. Na het concert volgden opnamen in een studio. Op Gets Loaded staan in omgekeerde volgorde alle nummers van de vierde plaat van VU. Op Loaded verliet de legendarische band, inmiddels zonder John Cale en Nico, de kelders van New York en trok het weidse Amerika in. Lonesome Cowboy Bill is rootsy rock-‘n-roll en Who Loves The Sun zonnige westcoastrock. De coole zonnebril meer…

Zoe Muth heeft afscheid genomen van The Lost High Rollers. Ze is verhuisd van Seattle naar Austin om daar haar carrière naar een hoger plan te tillen. En dus spelen op World Of Strangers (Signature Sounds/Munich) musici die hun sporen al ruimschoots hebben verdiend. Producer George Reiff en de begeleiders die hij aan Muth koppelde, brengen niet de sprankeling van The Lost High Rollers. Ze moeten daar in Austin zo langzamerhand toch oppassen, want met al die artiesten die er langskomen, begint muziek maken er verdacht veel meer…

U kent Eric Devries misschien nog van twee eerdere albums die hij maakte: Little Of A Romeo uit 2004 en Sweet Oblivion uit 2007. Of misschien als gastheer van een serie optredens (“Ramble On…”) die hij sinds 2010 in Nijmegen en sinds 2011 in Utrecht organiseert. Meestal opent hij die optredens met een paar liedjes van hemzelf. En misschien hebben al die optredens van Devries wel weer geleid tot dit nieuwe album: Close To Home (CRS). Veertien nummers staan er maar liefst op, waarvan 13 van eigen hand. Die ene cover is er een van meer…

Met een geweldige verbeeldingskracht brengt Brigitte DeMeyer het diepe zuiden van Amerika tot leven op Savannah Road (eigen beheer/PIAS/Rough Trade). Nou ja, tot leven… DeMeyer vangt de loomheid van het klamme klimaat. Ze doet dat met luie akoestische soul die meerdere draaibeurten vergt voordat de zweetranden zichtbaar worden. Pas dan wordt duidelijk dat hier iets is ontstaan dat broeit. Dat is best bijzonder, want DeMeyer komt helemaal niet uit deze streek. De singer-songwriter kwam ter wereld in het midwesten van de VS en meer…

The Devil Makes Three is een Amerikaans trio dat net als Pokey Lafarge inspiratie put uit vooroorlogse muziekstromingen. Op I’m A Stranger Here (New West Records/Warner Music) wordt minder trouw aan oude tradities vastgehouden dan we gewend zijn van hun in Nederland tamelijk succesvolle landgenoot. Gewoon levendige muziek maken, daar draait het om voor Pete Bernhard, Lucia Turino en Cooper McBean uit de noordoostelijke staat Vermont. Forty Days is niet louter oude jazz met banjo, klarinet en de Preservation Hall Horns, het heeft ook soul. Bovendien meer…

Na het wat stijfjes gezongen Bring You Home is het goed dat Amanda Pearcy op het tweede nummer south of the border gaat. De viool van Tim Lorsch wijst haar losjes de weg op Barking Dogs, zodat ze in Mexico haar liefdesverdriet kan verwerken. Op het titelnummer Royal Street (CRS/Munich) reist de Texaanse naar New Orleans. Ook het trage, lichtelijk jazzy Better On My Own valt daar te situeren. Pearcy zingt een beetje lijzig. Dat kan spannend zijn, maar is bij haar niet echt het geval. Kwestie van smaak wellicht. De begeleiding is meer…

Benieuwd hoe Frank Black het zal doen als een crooner die south of the border gaat in een liedje met trompet en accordeon? Luister dan maar eens naar Each Passing Hour, te vinden op Be Many Gone (Holy Wreckords/Bertus) van Eileen Rose. De moeite waard hoor, echt!. Zoals de albums van deze vrouw uit Boston meestal wel de moeite waard zijn. Zo begon de in Boston opgegroeide Amerikaanse met enkele aardige platen die ze in Engeland opnam met Alabama 3, een band die elektronica en country combineerde. Be Many Gone werd meer…