De nummers op Gray Lodge Wisdom (Talitres/Munich) van de Amerikaan Will Stratton kwamen grotendeels tot stand tijdens de periode dat hij chemotherapie onderging voor zaadbalkanker. De singer-songwriter uit Brooklyn verbleef voor die behandeling aan de andere kant van de Verenigde Staten. Daar werkte hij als hij niet in het ziekenhuis vertoefde in de kelder bij zijn ouders aan de muziek op zijn nieuwste album. Een donker album dus? Integendeel! Op het titelnummer blijkt de ziekte bijna een louterend effect te meer…

Simpelweg Songs (Blue Dirt Records/Thirty Tigers/Bertus) heet het nieuwe album van John Fullbright. Een aantal van die liedjes gaat over het schrijven van liedjes. De jonge singer-songwriter uit de Amerikaanse staat Oklahoma worstelt met ‘cliches and throw aways’ op Keeping Hope Alive. Op Happy vraagt hij zich af waarom een liedje altijd begint met het einde van een relatie: ‘Tell me what’s so bad about happy’. Het rustige met louter een elektrische gitaar gespeelde Write A Song lijkt tekstueel niet veel meer dan een vingeroefening, uit de voordracht meer…

“Ik zag je vandaag. Tenminste, dat dacht ik. Maar jij kon het niet zijn, jij had geen klein kind. Ik hoorde dat je niet gesettled was, en je was ook niet het type die met iedereen de koffer indook. Hij heeft z’n moeders ogen, maar die glimlach herken ik. Je zei dat je nooit een kind zou willen hebben met ‘n hart zo koud als het mijne.” Ja, zo gaat dat soms. Dit zijn wat zinnen uit The Kid, een schitterend nummer op Still Go On (eigen beheer) van Big Shoals, een groep uit Gainesville, Florida. Het geruitbloesde trio grossiert in mooie nummers, soms meer…

Op Ramble (CRS/Munich) staan elf nogal nietszeggende liedjes. De observaties van Steve Thompson aka Blabbermouth gaan niet verder dan die van de gemiddelde rugzaktoerist. Natuurlijk rijden er fietsen in Amsterdam. Al in de tweede regel. En coffeeshops hebben ze er ook. Door Old Grey London rijden rode dubbeldekkers, maar het kan Thompson allemaal niet meer zo boeien. Hij gelooft niet dat hij nog van zijn liefje daar houdt. Ze is dikker geworden. En ouder. Door louter gebruik te maken van overbekende beelden, komt ook meer…

De Texaan William Clark Green nam zijn derde album Rose Queen (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) op in Nashville. Daar wordt onafhankelijk van de grote maatschappijen tegenwoordig zoveel goede muziek gemaakt, dat dat niet meer een negatieve lading hoeft te hebben. De in Lubbock gevestigde artiest heeft zijn stijl dan ook niet hoeven aan te passen. Wat zijn stijl is? De invloed van Steve Earle klinkt af en toe duidelijk door. Vooral op Let’s Go. Het begint met een mandoline en daarna hoor je toch echt iets van Guitar Town. Green is meer…

Primitief en toch kraakhelder, zo klinkt More Primitive (Alive Natural Sounds/Sonic Rendezvous) van het trio Lonesome Shack. De bas dreunt nergens. Elk tikje op het drumvel komt door. Op de gitaar worden miniatuurtjes gecreëerd die om de bluestradities heen kronkelen. Wat een geweldige sound. Het ruimtelijke geluid is best bijzonder voor de toch rudimentaire aanpak van deze Amerikanen. Ben Todd (gitarist, zanger, songschrijver) trok zich jaren terug in een blokhut in de Gila Wilderness in New Mexico en meer…

Willie Watson is een voormalig lid van Old Crow Medicine Show en speelt tegenwoordig bij Dave Rawlings Machine. Met Folk Singer Vol. 1 (Acony Records/Munich) begeeft hij zich op het solopad. Op het album staan tien covers. Deels overbekend spul, zoals opener Midnight Special, en ook wat obscuurder materiaal. Die stem als een oude knarsende houtzaag verschaft de uitvoeringen voldoende geloofwaardigheid. Het is meer dan duidelijk dat Watson met ziel en zaligheid zijn ding doet. De productie van David Rawlings biedt geen meer…

Aziatische americana! De zes leden van Run River North zijn van Zuid-Koreaanse afkomst en maken de Amerikaanse droom van hun ouders waar met de succesvolle opmars die ze al hebben gemaakt. Het debuut Run River North (Nettwerk/Munich) bevat liedjes die overstromen van enthousiasme. Veel oohoohooh vooral. De plaat begint er zelfs mee. Dat eerste nummer heet Monsters Calling Home, zoals de band zich voorheen noemde. Indiefolk in een productie die neigt naar de jaren tachtig. Daarmee is echter lang niet alles gezegd. In de meer…

Het stof na het verschijnen van Go To Hell (recensie) is nauwelijk neergedwarreld of Star Anna heeft alweer een nieuw album in de schappen liggen. Twee opmerkingen daarover: 1) The Sky Is Falling is een download-only album, dus we spreken hier van figuurlijke schappen. 2) The Sky Is Falling is weliswaar nieuw, maar de opnames vonden plaats voor die van Go To Hell. Eigenlijk nog voor en te midden van alle consternatie die gepaard ging met de persoonlijke beslommeringen van de vanuit Seattle opererende zangeres (de breuk met vriend Kasey Anderson en meer…

Osborne Jones bestaat uit David Osborne uit Los Angeles en Gwyn Jones uit Londen. In beide steden kwam dit In The Moment (eigen beheer) tot stand, een album met traditionele nogal goedmoedige countryklanken. Osborne Jones klinkt een beetje als Spanic Boys, maar dan met wat minder peper bereid. De neonverlichting flikkert op City Looks Like Stars en met spitsvondige wijsheden als Home Is Where The Heartache Is zijn clichés geen clichés meer. Belangrijkste invloeden zijn de meesters van de countrymuziek zoals meer…