Zeilen en rock-‘n-roll is een uiterst ongelukkige combinatie. Dat dobberen levert doorgaans slaapverwekkende muziek op. Loggins & Messina, Jimmy Buffett, mwah. En Rod Stewart heeft echt veel betere dingen gedaan dan die miljoenenhit Sailing. De foto’s van multimiljonairs Eagles en Fleetwood Mac die van het goede leven genoten op een of ander buitensporig jacht, bah! Dus dat Sailing Away (The tide is high and the sun is low) van John Zipperer is niet echt een jofel begin van Full Circle (eigen beheer). Die Caraïbische invloed meer…

Op zijn vorige plaat Matching Numbers (zie recensie) was de invloed van Rod Stewart onmiskenbaar. Dat leverde alleraardigst roots & roll op met de swagger van The Faces. Sticks In The Throat (Unchained) van Buford Pope gaat voort op dezelfde weg, toch zijn de overeenkomsten met Stewart minder manifest. Pope heeft gewoon een fijne rockplaat gemaakt met hooks, koortjes en gitaarlicks. En ook nog een beetje country? Jawel, tenminste voor wie tevreden is met het rockende She’s Gotta Country Mouth. Vanwege de tekst dus meer…

Matt Andersen mag dan vooral naam hebben gemaakt in blueskringen, met Weightless (True North Records) levert hij een geweldig album vol blue eyed soul af. Dit is witte soul met alle elementen die het nodig heeft. Muziek die niet werkelijk als een genre is weg te zetten. Een amalgaan aan invloeden die op soepele wijze in elkaar overvloeien. Allereerste vereiste is een zanger met een geweldige strot die zingt vanuit zijn tenen. Dat doet Matt Andersen, maar nergens over the top. Dat is wel zo prettig. Namaak is er immers meer meer…

Laten we deze keer beginnen met een waarschuwing: als je de bijzondere stem van Jesse Aycock niet trekt zul je moeilijk kunnen genieten van Flowers & Wounds (Horton Records). De uit Tulsa, Oklahoma komende Aycock heeft namelijk een vrij hoge, wat nasale stem. Soms kan je je zelfs voorstellen naar een vrouw te luisteren. Jesse Aycock ken je misschien als een van de leden van The Hard Working Americans, een soort van supergroep rondom singer-songwriter Todd Snider. Met dit derde album grijpt Aycock qua sfeer terug naar meer…

Ochre Room is een sextet uit Tampere, Finland. Gelukkig is deze herkomstplaats niet het enige dat deze band bijzonder maakt. Het tweede album, Box, Bar & Diamond (Lumpeela Julkaisut/Beste Unterhaltung) staat namelijk vol pareltjes. De tien nummers laveren tussen poppy alternatieve country en kamerfolk. Mooi is de tweestemmige zang van Lauri Myllmäki (die ook verantwoordelijk is voor een groot deel van de songs, samen met bassist Tomi Moisio) en Minttu Tervaharju. Laatstgenoemde mag vooral schitteren in het serene Spark en het donkere, met cello en meer…

Ze hebben het weer gedaan. Tim Easton, Leeroy Stagger en Evan Phillips (de laaste ken je misschien het beste als voorman van de Whipsaws) maakten met Resolution Road een tweede gezamenlijke album. Het al uit 2008 stammende One For The Ditch was het eerste project van Easton Stagger Phillips en dit sobertjes getoonzette en voornamelijke akoestische album wordt nu opgevolgd door een verzameling nummers waarvoor een breder muzikaal palet is gebruikt. Toetsen, elektrische gitaren, drums, je krijgt liedjes met een volle meer…

Neil Young was degene die me als eerste echt raakte en die me in muzikaal opzichte maakte tot degene die ik nu ben. Elk nieuw album heeft altijd mijn warme belangstelling, zo ook A Letter Home (Warner). Het is een coversplaat met liedjes van singer-songwriters die hem beïnvloed hebben, zijn muzikale helden. Het zijn, jammer genoeg, bijna allemaal nogal voor de hand liggende keuzes: Reason To Believe (Tim Hardin), Crazy (Willie Nelson), If You Could Read My Mind (Gordon Lightfoot), Girl From The North Country (Bob Dylan), enz. Alleen Phil Ochs’ Changes  meer…

Kijk, zo’n Perry Brown zou geen enkele voorronde van wat voor soort TV-talentenshow overleven. Hij zou vast “het” gewoon niet hebben, wat ze daar dan ook onder verstaan. Hij heeft wel een prima (licht-grofkorrelige) stem. En hij heeft een goede band om zich heen verzameld: Fire Mountain. Ze komen uit Troy, Alabama, en het eerste volwaardige studioalbum, All Dies Down (This Is American Music) is opgenomen in de Ol Elegante Studio’s in het plaatselijke Birmingham. Noem het maar een kruising tussen southern rock en indiefolk. Met twee meer…

Denney and The Jets brengen hun debuut, Mexican Coke, uit op het überhippe label Burger Records (het label van b.v. Natural Child en, in de VS, van de Nederlandse band Moses & the Firstborn). Wat kun je dan verwachten? Een overduidelijk retrogeluid. Mexican Coke staat vol met rammelende garagerock en Stones-achtige country. Het immer wisselende gezelschap rondom de uit de in Nashville afkomstige zanger Chris Denney grossiert in redelijke puntige liedjes waarin drugs en drank geen onbelangrijke bijrol vervullen. Producer meer…

Matt Woods is een wat robuuste singer-songwriter uit Knoxville, Tennessee. Pardon, dat moet zijn: Matt Woods is een verschrikkelijk goede singer-songwriter uit Knoxville, Tennessee. Luister naar zijn liedjes op With Love From Brushy Mountain. Het lijkt allemaal zo natuurlijk uit zijn pen te vloeien. Alsof die teksten en melodieën er altijd al lagen, klaar om opgeraapt te worden. In het centrum van het album staat het perfecte Deadman’s Blues (zie video hieronder). In de nummers voorafgaande aan deze zesde track meer…