Marc Ford was de leadgitarist van Black Crowes. Van de bluesy in hasjdampen gehulde hardrock van die band is geen spoor te bekennen op Holy Ghost (V2). Na jaren van drank en drugs zoekt Ford het tegenwoordig in huiselijk geluk. De milde westcoastrock op zijn nieuwste album is daarvan de weerslag. ‘Í’m running on empty’, horen we hem zingen op Dream #26, een kleine verwijzing naar singer-songwriter Jackson Browne. Ford soleert als rootsy softrocker nauwelijks op elektrische gitaar. Ook de andere gitaristen waaronder meer…

Er valt veel veel te zeggen over Stardust (eigen beheer), het tweede album van Bronwynne Brent, maar het beste kijk je eerst even naar het Youtube-filmpje onder deze recensie. Vind je het niks, dan hoef je niet verder te lezen. Als je het, net als ik, wel mooi vindt, dan wil je misschien weten dat deze Bronwynne Brent afkomstig is uit Mississippi, maar dat Stardust werd opgenomen in Seattle onder produktionele leiding van Johnny Sangster. Deze Sangster heeft, met behulp van onder anderen John Convertino (drums, Calexico) en Jon Rauhause meer…

De verleiding bestaat om Wes Kirkpatrick in te delen in de categorie Zachte Mannen. Hij is namelijk ook zo’n romantische ziel met baard en mooie stem die zijn liedjes het liefst ’s nachts in de trein schrijft, en ook hij keert op zijn titelloze tweede plaat (eigen beheer) zijn ziel binnenstebuiten. Maar toch is er iets wat hem onderscheidt van die die schier eindeloze rij van singer-songwriters. Deze man uit Chicago schrijft namelijk zeer toegankelijke liedjes, maar weet daarin vaak wel juist iets bijzonders te doen. Een afwijkende melodie, een a capella intro, handclaps waar meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die musici uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Slow Fox uit Zweden? Ze groeide op met de bitterzoete klanken van Mary Chapin Carpenter, Lucinda Williams, Gillian Welch en al die anderen. Op Oh My (Rootsy/Sonic Rendezvous) zijn die invloeden verwerkt in een persoonlijke stijl. Eigenlijk meer…

In de prehistorie van Altcountry.nl bespraken we het debuut van Reagan Boggs, Never Looking Behind uit 2006. Opa kan zich nog herinneren dat dat best een leuke plaat was, met o.a. een mooie cover van Tear Stained Eye (Son Volt). Met Quicksand (eigen beheer) zijn we inmiddels 2 albums verder. Boggs is, in haar manier van zingen, een countryzangeres in de klassieke zin. Ze heeft er echter niet voor gekozen een gladde countryplaat te maken. Nee, Quicksand is een mooie luisterplaat (ik noem het maar even countryfolk met bluesy ondertonen) geworden waarop meer…

Toen When The Dust Settles van The Parlor Soldiers hier vorig jaar besproken werd leidde dat tot behoorlijk wat reacties. Vooral omdat de moeilijk verkrijgbare fysieke exemplaren van dit album nogal gewild waren. When The Dust Settles was gelijk ook de zwanenzang van het betreffende duo. Alex Culbreth en Karen Jonas gingen ieder hun eigen weg. Van laatstgenoemde ligt er nu The Oklahoma Lottery (eigen beheer), een album met 10 zelfgepende songs. Jonas heeft in Fredericksburg, Viginia, een prima band om zich heen meer…

In de inleiding van mijn jaarlijst over 2013 had ik het over een ge-wel-di-ge ep van een Texaan die door niemand is opgemerkt. Hier dan eindelijk de recensie van dat plaatje van nog geen 19 minuten. Vijf sterren voor zo’n korte speelduur lijkt overdreven, maar is dat geenszins. Voor The Rooster (eigen beheer) van David Ramirez zou ik wel zes sterren over hebben… En het album Apologies (eigen beheer) uit 2012 is al even sterk. Hoe kan het dat deze singer-songwriter nog totaal geen naam heeft gemaakt? Mogelijk geeft hij zelf het antwoord op The Forgiven dat op The Rooster staat. Het is een sleutelnummer voor Ramirez. ‘They love me for being honest / They love me for being myself / But the minute I mention Jesus / They want me to go to Hell … It’s hard to find the balance / When I don’t believe in one / When you mix art with business / You’re just shooting an empty gun … You’re just a songwriter, you ain’t meer…

Voor The Passage Of Time (eigen beheer) van Gerry Griffin moet je wat tijd nemen. De Canadees maakt geen gemakkelijk in het gehoor liggende deuntjes. Bovendien heeft hij een hese stem die zeker nogal wat luisteraars zal afschrikken. De fans van Captain Beefheart zal hij met die stem wellicht juist weten te plezieren. Tenzij ze deze Griffin beoordelen als slap surrogaat. Dat zou onterecht zijn. Op Not Noticing en That’s What Friends Are For is de gelijkenis weliswaar sterk, ook gezien de gecompliceerde ritmische structuren, maar Griffin komt meer…

Hij zingt op het eerste nummer over Johnnie Walker en dan weet je meteen hoe hij aan die ruige strot komt. Neal Black heeft zo’n stem die doet vermoeden dat hij al vertoeft in het voorportaal van het hiernamaals. ‘Sometimes you need a higher power to keep moving on’, zingt hij op Jesus & Johnny Walker. En blijkbaar zoekt hij het dus vooral in die vierkante fles. Geen wonder dat er niets nieuws onder de zon is op Before Daylight (Dixiefrog/Bertus) van Neal Black & the Healers. Toch verrast de Amerikaan met enkele funky passages in dat meer…

Het zal toch niet waar zijn! Wordt het net een beetje lekker weer en dan laat Mark Lotterman The Year Without Summer (Harlem Recordings) op ons los. Nou ja, in feite werd dit album al in februari uitgebracht, maar we ontvingen hem hier pas recent. The Year Without Summer is een totaal andere plaat dan het hier eerder besproken Funny uit 2012. Waar dat een eletrische rock–plaat was, is het nieuwste werk van Lotterman een overwegend akoestische luisterplaat geworden. Lotterman als pure singer-songwriter dus, sporadisch begeleid door gitaar en/of meer…