Wat u moet weten over The Redlands Palomino Company. 1) het is een Engelse 5-mansband. 2) het hart ervan wordt gevormd door het echtpaar Hannah en Alex Elton-Wall. 3) ze hebben een nieuw album uitgebracht: Broken Carelessly (Clubhouse Records). 4) dat is hun vierde album. 5) en hun beste, 6) die in zes dagen opgenomen is in een Methodist Chapel ergens in de Forest of Dean 7) en dat hoor je. Er is niet eindeloos geschaaft aan de 14 liedjes. Dat maakt ze authentiek 8) de meeste nummers worden gezongen door Hannah Elton-Wall, die over meer…

Voor de derde achtereenvolgende keer vertrouwt Owen Temple op Gabriel Rhodes, die als producer en multi-instrumentalist zijn stempel drukt op Stories They Tell (Blue Rose/Sonic Rendezvous). Temple is een songschrijver met een sterk observatievermogen die zijn indrukken tamelijk droogjes verpakt, maar ondertussen wel de diepte ingaat in zijn teksten. De Texaan verstaat de kunst om zonder moeilijke woorden wijze dingen te vertellen. Verwacht geen ingewikkelde verhandelingen, maar schetsen meer…

Ik val maar met de deur in huis: Harlaz (Zeal Records) is een prachtig album. Een prachtig album met een soort indie-countryrock die je kan vinden in de magische driehoek Neil Young, Israel Nash en Band Of Horses. Het is de tweede plaat van de Belgische formatie Mad About Mountains. Da’s een viermansband geformeerd rond singer-songwriter Piet de Pessemier (die een verleden heeft in de vlaamstalige rockgroep Monza). De Pessemier kreeg tijdens een lange autorit naar Italië een idee hoe de nummers op dit album zouden moeten klinken en heeft dat met meer…

Het moet goed toeven zijn in het fictieve Texassippi. Beetje autorijden in het maanlicht langs de Golf van Mexico en genieten van de zonsopgang. De geur van magnoliabomen opsnuiven. De oceaan overzien met de zonnestralen op het gezicht. Maak je niet te druk. Relax een beetje. Zoals Jim Suhler het doet op Panther Burn (Underworld/Sonic Rendezvous). Geen noodzaak voor noviteiten als je roots hier liggen. Je nodigt Kim Wilson uit voor een potje mondharmonica op I Declare, lekker hoor. Suhler meer…

Ze zijn met honderden. Van die mannen die hun zieleroerselen in fijne, toegankelijke, liedjes verwoorden. Met een mooie stem en al dan niet met baard. Zachte mannen noem ik ze. Neem bij voorbeeld Robby Hecht, een singer-songwriter uit Nashville. Het ongetitelde album (eigen beheer) dat hij nu uitbrengt is zijn derde al, maar op dit album duikt hij meer de diepte in dan op zijn vorige werkstukken. Een aantal liedjes gaat over zijn bipolaire stoornis. In Feeling It Now bezingt hij b.v. hoe hij zich voelt in een manische meer…

Lovend bespraken we hier dit jaar al albums van HT Roberts en Bruno Deneckere. En als die twee Gentse singer-songwriters hun krachten bundelen om samen een plaat te maken, Heroes & Has-beens, dan zijn onze oren gespitst. Nu is het niet zo dat bij dergelijke combinaties het resultaat altijd meer is dan de som der delen. En dat is bij dit gezamenlijk project ook niet het geval. Deneckere en Roberts worden hier geruggesteund door Landed Gentry, een aantal kundige en gerespecteerde sessiemuzikanten. Tezamen maken zij van dit meer…

Voo Davis werd geboren in Alabama, maar groeide op in Chicago. Wat je dan krijgt? Harde blues met een zachte ondergrond van zuidelijke soul. Vicious Things (Butter & Bacon Records) vangt aan met een scheurende mondharmonica in One For The Habit, One For The Road. De drukte en aanpak is vergelijkbaar met The Black Keys. ‘I ain’t no rockin’ man’, zingt hij, maar hij bewijst het tegendeel. Ook Whisper heeft een lekker hobbelig ritme. Op Phantom Woman tapt hij uit een heel ander vaatje. Rollend pianospel en heerlijke meer…

Op Sideshow Love (Rootsy/Sonic Rendezvous) behandelt Will Kimbrough de liefde waar de glans af is. De Amerikaan kreeg nogal wat sms-jes van vrienden die worstelden met een relatie. Goed onderwerp voor een verzameling liedjes derhalve. Gevoelige liedjes, grappige liedjes, serieuze liedjes. De begaafde songwriter houdt voldoende afstand waardoor het geen moment te zwaar wordt. Dance Like Grownups Dance komt over als een opgewekt liedje met een laagje melancholie. Op I Want Too Much klinkt Kimbrough meer…

Voor alle elf vakken op school met een 7 op je rapport thuiskomen. Een dergelijk regelmatige lijst is een prestatie op zich. The Olympic Symponium presteert het met hun laatste album Chance To Fate. Alle nummers komen, afgerond, op een 7 uit. Prachtige weemoedige miniatuurtjes. Noem het maar meerstemmige folkpop met hoofdrollen voor (akoestische) gitaar en pedalsteel. Chance To Fate is het vierde album van het Canadese kwartet uit Fredericton, New Brunswick dat bovendien ook nog eens in vier dagen werd meer…

Ze zijn met honderden. Van die mannen die hun zieleroerselen in fijne, toegankelijke, liedjes verwoorden. Met een mooie stem en al dan niet met baard. Zachte mannen noem ik ze. Neem bij voorbeeld Ben Fisher, een singer-songwriter uit Seattle, die op Charleston (eigen beheer) 10 liedjes met intelligente teksten laat horen (plus een korte reprise van het titelnummer). Ik moest bij het luisteren daarom vaak denken aan een veramericanaseerde versie van Lloyd Cole, ook omdat de stem van Fisher soms gelijkenissen vertoont met die van Cole. In het mooiste meer…