Als je je altcountryklassiekers kent hoef je je bij The New Madrids niet af te vragen waar ze hun inspiratie vandaan halen. Ja, Uncle Tupelo natuurlijk, op wiens Anodyne het nummer New Madrid staat. Er is trouwens nog een andere groep die zich daarnaar vernoemd heeft, maar dat zijn Amerikanen. Deze New Madrids komen uit Schotland, uit Perth om precies te zijn, en zijn ontstaan uit de resten van de americanaformatie $outhpaw (luister eens naar hun album Beautiful Mansions).  4 van de 5 mannen gingen door en kwamen voor een extra zanger uit bij meer…

De Amerikaanse singer-songwriter David Berkeley schreef een prachtig nummer, getiteld Shelter, voor het (gelijknamige) boek van de topcrime-schrijver Harlan Coben, die in een eerder boek een van de hoofdpersonen liet luisteren naar een liedje van Berkeley. Shelter is een van de prijsnummers van Fire In My Head, het zesde album van David Berkeley dat eigenlijk al in juli 2013 uitgebracht werd. Het feit dat hij komende zomer een aantal keren zal optreden in Nederland maakt echter dat het opportuun is meer…

Met Tambourine (eigen beheer/Sonic Rendezvous) levert Fred Eaglesmith zijn twintigste album af. Zoals we inmiddels van de Friese Canadees gewend zijn, gooit hij het roer weer eens volledig om. Op zijn nieuwste collectie liedjes staan zeurende orgeltjes, grof gekartelde gitaren en slaggitaartjes die golven vol heerlijk klotsende soul brengen. De muziek uit de tweede helft van de jaren zestig vormde het uitgangspunt voor Tambourine. De psychedelische soul en garagerock verpakt Eaglesmith in een soort hitparadepop die meer…

Waarschuwing: treedt niet binnen in House Of Morgan (Fluff & Gravy Records) als u van zoete broodjes houdt. Die worden hier namelijk niet verkocht. Drunken Prayer is eigenlijk Morgan Geer en die speelde in zijn eentje deze cd vol. Compleet onzinnige waanzin waarin sirenes loeien en vogeltjes kwetteren. Zo lofi als het maar kan. Opgenomen met een cassettedeck van Tascam en een microfoon van Radio Shack. Op het eerste gehoor slaat het allemaal werkelijk nergens op, maar na meerdere draaibeurten blijkt de elementaire meer…

Withered Hand is de artiestennaam van Dan Wilson, een Schot die pas op zijn dertigste serieus werk begon te maken van muziek. New Gods (Fortuna Pop/Munich) is zijn tweede album. Een typisch Schots product en niet alleen door de medewerking van King Creosote en leden van The Vaselines en Belle & Sebastian. Regelmatig valt er te denken aan Teenage Fanclub. Net als die Schotse band heeft ook Withered Hand een hang naar de westkust van de Verenigde Staten. Dat blijkt uit songtitels als King Of Hollywood (met twangende gitaar) en meer…

Veel dode mannen. Veel bloed. Veel moordlust. Een flinke dosis gekte en bezetenheid brengt Lincoln Durham op Exodus Of The Deemed Unrighteous (Droog Records). Huilen als een oude bluesman die een wolf nadoet (Stupid Man), zo klinkt dat. Op zijn website staat de omschrijving ‘Obnoxious Southern Gothic Gospel Revival Punk One Man Band’. De Amerikaan nam deze cd op in Austin, Texas, met George Reiff achter de knoppen. Net als op The Shovel vs The Howling Bones (zie recensie) dus, maar deze keer zonder meer…

In een vorig leven was Jens Lysdal een sessiemuzikant voor The Pointer Sisters, Donna Summer en Sergio Mendes. Huh? Wat doet hij dan hier op deze site? Misschien helpt het dat hij die rol als oproepkracht op het podium tegenwoordig ook wel eens vervult voor Eliza Gilkyson. Dat klinkt toch een stuk vertrouwder nietwaar. Easy Heart (Continental Record Services/Munich) is dan ook wel degelijk een rootsplaat. Niet zomaar eentje. Geen dertien in een dozijn van deze Deen die dit album opnam in Austin, Texas, met mensen als Tim O’Brien, Greg Leisz, meer…

Hoe zou je nu de muziek die The Coffis Brothers & The Mountain Men (uit Californië) maken moeten omschrijven? Powerpop met sterke country- en bluesinvloeden? Of toegankelijke rootsmuziek met een sterke rock-inslag? Het hangt er een beetje vanaf waar je op dit album de spreekwoordelijke “naald zou laten zakken.” De gebroeders Coffis, Jamie (zang en toetsen) en Kellen (zang en gitaar), laveren een beetje tussen beide omschrijvingen door op dit tweede album, Wrong Side Of The Road (eigen beheer). Ze worden begeleid meer…

Angel Olsen is zo eenzaam dat ze wel zou kunnen janken, maar dat doet ze niet. Ze zit liever bij iemand die net zo eenzaam is. Wie weet wat er dan ontstaat. Het levert in ieder geval met Hi-Five een lekker rockend liedje op. Daarna daalt Olsen echt af in haar vertwijfeling. White Fire is goed voor bijna zeven beklemmende minuten. Olson zong bij Bonnie ‘Prince’ Billy. Solo is ze al net zo intens. Op Burn Your Fire Fo No Witness (Jagjaguwar/Konkurrent) voorkomt ze door af en toe eens flink uit te halen op elektrische gitaar dat meer…

Voor zijn tweede plaat reisde de jonge Canadees Joe Nolan wederom af naar Nashville. Tornado (Rootsy/Sonic Rendezvous) kwam er tot stand met zijn landgenoot Colin Linden (Blackie and the Rodeo Kings) als producer, net als op het debuut. Tom Wilson (tevens Blackie and the Rodeo Kings) is een andere Canadees die we hier aantreffen. Een ieder die Goodbye Cinderella (zie recensie) wist te waarderen, kan hier weer zonder nadenken toetasten. Linden heeft Nolan andermaal in een licht atmosferische setting geplaatst die meer…