Het is lang geleden dat is zo heb genoten van een liveplaat. Ik moet dan teruggaan naar Wilco’s Kicking Television, maar nu ligt het adequaat getitelde Live van Bruno Deneckere & Nils De Caster al weken in de cd-lade. Een heel andere plaat van die van Wilco, want opgenomen in een Vlaamse huiskamer in plaats van in een grote concertzaal, maar even onderhoudend. Bruno Deneckere is de Gentse singer-songwriter die op deze pagina’s al veel langer op waardering kan rekenen. De Caster is een plaatsgenoot van meer…

Het vervelende van een lijst van vijftien is dat het er maar vijftien zijn. Met andere woorden: The Coincidentalist (New West/Warner Benelux) van Howe Gelb had ook wel op het lijstje met de beste platen van 2013 mogen staan. Want wat heeft de man uit Tucson, Arizona, weer een intrigerend album afgeleverd. In het diepst van zijn wezen is de desertrocker eigenlijk een jazzmusicus. Hij creëert een loopje op zijn gitaar of een riedel op de piano en legt daarmee de basis om op voort te borduren. Hij laat zich meevoeren door meer…

Twee dingen: The Reneaus is een opmerkelijke groep en hun album, The Season (eigen beheer), is een heerlijke plaat. Om met dat eerste te beginnen: spil van de vanuit Nashville opererende groep is zangeres en componiste Ashley Cooper Winn, echtgenoot John Winn is toetsenist. Verder heb je nog haar 2 neven, de gebroeders Steven en David Paige (op resp. gitaar en drums) en tenslotte vader en dochter Guyer op bas (Warren) en banjo, fiddle, en zang (Layne). Een sextet bestaande uit 3 duo’s dus. En dan die prima meer…

Is het een ijzervlechter in een werkplaats of is het Nick Cave? Geen van beiden! Het is Jeff White met zijn baritongitaar. De singer-songwriter uit de Chippewa Valley in de Amerikaanse staat Wisconsin heeft ons flink te pakken met Renegade Revelations (eigen beheer). Want dat titelnummer waarmee dit album begint, wijst niet alleen naar Nick Cave, maar ook naar The Cramps. Lekker stoer. Op Ballad Of Thunder Road graaft zijn stem dieper dan het graf van Johnny Cash. Hij jaagt het hele Wilde Westen er angst mee aan. Het betreft meer…

In een van de recensies van Dashboard Visions & Rearview Reflections (eigen beheer) van Jason Daniels stond dat de beste man eigenlijk nauwelijks kan zingen en dat dat toch wel een minpuntje is. Maar jongens toch, dat is nou net de grootste aantrekkingskracht van deze geweldige muziek. Lekker losjes met bakken vol soul. Dat duizendmaal liever dan mooizingerij. Deze Daniels uit Jackson, Mississippi, heeft een debuut afgeleverd dat vanaf het eerste nummer helemaal raak is. You’re An Angel heeft namelijk van die heerlijk losjes langs meer…

De folkmuziek uit de vroege jaren 60 staat tegenwoordig, dankzij het succes van de nieuwste film van de Coen Brothers, Inside Llewyn Davis, behoorlijk in de belangstelling. Voor wie daar geen genoeg van kan krijgen is er The Ballad Of Willy Robbins (Mama Bird Recording) van Vikesh Kapoor. Deze Amerikaanse singer-songwriter (met Indiase roots) maakt goed in elkaar zittende èn goed in het oor liggende folkliedjes. Mooi en schijnbaar eenvoudig. Ouderwets aandoend en het opnemend voor de kleine man. Kapoor lijkt daardoor zo weggelopen meer…

Laura Cortese is violiste. Opgeleid aan het wereldberoemde Berklee College Of Music in Boston. Als je dan muzikaal actief bent in de folkwereld krijg je een album als Into The Dark (eigen beheer). Inventief, wervelend, niet langs de gebaande paden gaand. Het sterke van dit album – haar zesde inmiddels – is echter dat Cortese ook niet in de valkuil van artistiekerigheid valt. Het blijven toch goed in het gehoor liggende liedjes met een sterke worteling in de folk. 6 van de 10 liedjes zijn zelfgeschreven, verder zijn er covers van Laura Veirs en meer…

Dertien nummers met een totale speelduur van 65 minuten staan er op Jubilee (Sugar Hill) van The Deep Dark Woods. Dat is dus een gemiddelde van vijf minuten per liedje. Haast hebben ze niet, deze Canadezen. Ze blijven heerlijk hangen in de warme melodieën die ze brengen. En toch is er geen enkel moment waarop je ze zou willen voortduwen. Van stilstand is geen sprake. Zelfs met kleine accentverschuivingen kun je het blijkbaar spannend houden. Het is wel duidelijk dat The Deep Dark Woods zelf helemaal opgaan in de muzikale pracht op hun nieuwste meer…

Als akoestische folk gemaakt door houthakkersbloezen-dragende jongemannen je ding is, dan is Better Days (Fluff And Gravy Records) van The Harmed Brothers waarschijnlijk spekkie voor het bekkie. Deze derde cd van dit kwartet uit Portland staat immers bol van pakkende folkliedjes waarop de banjo een prominente rol speelt. Belangrijkste mannen zijn Ray Vietti (gitaar, zang) en Alex Salcido (banjo, piano en zang) en zij weten zich geruggesteund door de ritmesectie van de broers Ben en Zach Kilmer. Het aanbod op Better Days biedt meer…

Vreemd toch dat sommige albums vrijwel onopgemerkt blijven. Misschien verschijnt er wel teveel nieuwe muziek, waardoor het zicht op echte kwaliteit vertroebeld raakt. Hoe moet je het anders verklaren dat een plaat als A Miners’ Town (eigen beheer) van Marc Silver maanden na de release nog nauwelijks iets teweeg heeft gebracht? Niet in Amerika en ook niet in deze contreien. Een paar zaken zouden mee kunnen spelen dat dit album nog niet is opgepikt. Allereerst begon Silver in 2000 als jazzgitarist met een fusionplaat en daarmee scoor je nou niet meer…