Pistol In My Pocket (eigen beheer) van Dan Baker zagen we al op een paar ingeleverde lijstjes over 2013 voorbijkomen. Best wel opmerkelijk want deze plaat van de singer-songwriter uit New England is heel anders dan zijn voorgangers Outskirts Of Town (2008) en Sad Song Junkie (2010). Veel rauwer en nauwelijks een klassieke singer-songwritersplaat. Dat zit ‘m zowel in de zang, die veel minder kalm en berustend is en in de muzikale aankleding die zich meer op de voorgrond dringt. Pistol In My Pocket klinkt als een wanhoopskreet, alsof Baker alle meer…

Zijn platenmaatschappij deelt Richard Buckner liever niet meer in bij de americana. Daarvoor zou zijn muziek te donker zijn en teveel op zichzelf staan. Met die goedbedoelde poging om de eigenzinnige Buckner te introduceren bij een breder publiek slaat de promotie-afdeling toch een beetje de plank mis. Surrounded (Merge/Konkurrent) bevat namelijk wel degelijk rootsmuziek. De wortels zijn in dit geval omringd door leidingen en kabels. Die brengen geluidsgolven vol statische energie. Buckner experimenteert met effectpedalen en een elektronische meer…

Cosmic American Music noemde Gram Parsons zijn countryrock. Gregory Alan Isakov pakt het nog iets grootser aan. Hij betrekt het hele heelal erbij en niet alleen in het prachtige liedje The Universe. Geen wonder dat zijn blik zo ruim is. Isakov kwam ter wereld in Johannesburg, Zuid-Afrika, en heeft zijn hele leven gereisd. Tegenwoordig woont hij in Colorado. Daar nam hij in alle rust The Weatherman (Suitcase Town Music/Bertus) op in het bergdorpje Nederland. Het album begint met het liedje Amsterdam in dat andere Nederland. Ons meer…

De film Inside Llewyn Davis van de broers Joel en Ethan Coen is losjes gebaseerd op het leven van folkzanger Dave Van Ronk. Het is het verhaal van een loser. Iemand die nooit een doorbraak naar het grote publiek wist te forceren. Was Van Ronk werkelijk een loser? Of was hij helemaal niet bezig met commercieel succes? Zelfs de mensen die hem van nabij hebben meegemaakt, weten het niet zeker. Een helder antwoord verschaft ook de compilatie Down In Washington Square – The Smithsonian Folkways Collection (Smithsonian Folkways meer…

Het is lijstjestijd. Avery County, I’m Bound For You (Skybucket Records) van Barton Carroll is er een die zeker op die van mij zal voorkomen. Ik vind het een ronduit schitterende plaat, de verrassing van het jaar. Carroll is een singer-songwriter die na zijn jeugd in North Carolina op diverse plekken in de VS woonde, onder anderen in Seattle waar hij meewerkte aan albums van Crooked Fingers. Op Avery County, I’m Bound For You keert hij echter terug naar de plaatsen van zijn jeugd. En dus hoor je in de akoestische folkpop-nummers veel meer…

De folkpop op Lennon Re-Imagined (Red Engine Records) van The Nutopians is zo door en door verantwoord, onberispelijk en correct dat je je kunt afvragen of de dwarse John Lennon er blij mee zou zijn geweest. Zijn weduwe Yoko Ono is dat wel. Zij gaf haar zegen aan dit project. Ze kwam zelfs met de bandnaam op de proppen, want Nutopia, dat was het beloofde land zoals zij en Lennon het ooit bedachten. Rex Fowler (Aztec Two-Step) en Tom Dean (Devonsquare) zijn de drijvende krachten van de band. Eerder meer…

De Zweedse band Golden Kanine is ontstaan uit een samenwerking tussen twee filmstudenten. Dat valt wel te horen. Sferisch en gelaagd is de muziek op We Were Wrong, Right? (Glitterhouse/Munich) namelijk. Artsy ook wel, maar niet te. De klanken zwalken van indierock naar folk. Breed uitwaaierend, maar toch steeds behoorlijk lofi. Het experimentele karakter van Golden Kanine is verwant aan bands als Okkervil River en Pinetop Seven. Linus Lindvall en Andreas Olrog verdelen de taken als songschrijver, zingen doen ze meestal meer…

Bij de Brothers Lazaroff hebben we zowaar weer met twee echte broers te maken.  Jeff (akoestische gitaar en zang) en David (alle andere gitaren en diverse toetseninstrumenten) Lazaroff hebben een tijdje in Austin gewoond maar zijn een aantal jaren geleden neergestreken in St Louis. De broers hebben een band om zich heen verzameld waarmee ze al meerdere albums gemaakt hebben. Hope, Fear, Youth (eigen beheer) is hun vierde alweer. Een beetje gek album is het geworden. In principe maken deze  meer…

Een zucht. Een bries. Het werk van Tony Dekker wordt grotendeels bepaald door zijn stem. Hij blaast je lichtjes in het gelaat. Alsof je even uit een sluimertoestand ontwaakt. In die hoedanigheid heeft hij je gebracht met de warmte die zijn muziek genereert. Als een deken ontvouwt Prayer Of The Woods (Nettwerk/Munich) zich. Behaaglijk, zeker, maar met voldoende wol om een beetje te kriebelen. De voorman van Great Lake Swimmers debuteert als solist met deze plaat. In zijn eentje houdt hij het net zo intiem als met band, dat zal niemand meer…

De muziek van The Coloradas is al net zo kaal en sober als het vertrek op de hoestekening van Big Empty (Hometown Caravan/Sonic Rendezvous). Met banjo, mondharmonica en gitaren zingen Roy Davis en Bernie Nye liedjes die van alle franje zijn ontdaan. Ze verkondigen dat ze de Days Of Luxury missen en doen verslag van The Bank Account Blues. Akoestische muziek? Ja! Lievige liedjes? Nee! Net als op het debuut (zie recensie) dus, maar de liedjes zijn nog net iets beter deze keer. Last Year’s Rain klinkt als Townes Van Zandt en stelliger kun je meer…