Vandaag begint Brother Dege aan een korte tournee door Nederland. Gaat dat zien, want zijn nieuwe album How To Kill A Horse (eigen beheer) is zeer de moeite waard. Interessante kerel ook. Hij laat op zijn website optekenen dat hij een van de best bewaarde geheimen is van het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Daar zit wat in. Negen albums en twee boeken staan op zijn naam. Lovende kritieken, maar wellicht te compromisloos voor het grote publiek. Want niet iedereen is gecharmeerd van een nummer als Crazy Motherfucker. Hij komt uit Louisiana en meer…

De leukste cajunplaat van 2013 komt niet uit Louisiana, maar gewoon uit Groningen. , not blue. (eigen beheer) heet het ding en daarop trekt Cochon Bleu knap om het moeras van clichés heen waarin al zoveel na-apers zijn verdwenen. De band is het stadium van zo puur mogelijk als een echte cajunband willen spelen allang voorbij. Niks geen krampachtigheid hier, alles mag. Vijftien jaar ervaring hebben ze al, de broers Henk (gitaar, viool), Hette (gitaar, banjo) en André (drums) Gubbels en accordeonist Jeroen de Jong. Zingen doen ze in meer…

In dertien uur stonden de dertien nummers van XIII Hours (eigen beheer) van Achilles Wheel op de band. Live opgenomen in het historische Nevada Theatre in Nevada City, Californië. Nee, geen doorsnee liveplaat, het theater werd in feite gebruikt als een studio. Dat leverde een ouderwetse jam op waarin een New Orleans backbeat gecombineerd wordt met gitaarlijnen die door Carlos Santana zouden kunnen zijn neergelegd. Rollend als stoere outlaws sturen ze naar een snelle countrybeat en laten de drummer gaan in een solo. Of ze meer…

Het liefst zou je de hele tekst van het titelnummer American Ride (Blue Rose/Sonic Rendezvous) willen citeren in dit stukje. Willie Nile geeft een beknopte cultuurgeschiedenis van de Verenigde Staten door wat steden, staten en personen te noemen, waarna je het liefst in die auto uit de jaren vijftig die op de cover staat zou willen springen om het ook allemaal te beleven. Maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig. Het kan namelijk ook met deze puike plaat. De beste die Willie Nile heeft afgeleverd sinds zijn debuut uit 1980. Op het titelnummer zingt hij met meer…

De betekenis van The Saints werd het duidelijkst verwoord door Bob Geldof: ”Drie bands veranderden in de jaren zeventig de rockmuziek en dat waren The Sex Pistols, The Ramones en The Saints”. Met Kings Of The Sun (Highway 125) ligt bijna veertig jaar na het begin een nieuw album van de Australiërs in de winkels (of waar dan ook). Met als bonus de cd Songs From The Stash met daarop een selectie van oud materiaal. De punksound van de beginjaren werd al snel verrijkt door invloeden van andere muziekstromingen. Verrijkt, jawel. Daar waar meer…

Bijna tachtig minuten experimentele cowboymuziek biedt Dust And Aether (eigen beheer) van The Law. Direct al op het donkere Some Say wordt duidelijk dat yeehaw ook gemeen en gevaarlijk kan klinken. The Law is een hard rockend collectief van zeven personen uit Atlanta, Georgia, waarin we Trappers Cabin (zie hieronder) tegenkomen. Chandler McGee (zang, mondharmonica) is de belangrijkste man hier. Hij stuurt het bijzondere Cold Beer naar het territorium van Helldorado. Twang en toetsen, op het einde zwaar en meer…

Het uit Los Angeles afkomstige Spindrift maakt psychedelische rock voor spaghettiwesterns. Met Ghost Of The West (Tee Pee Records/Bertus) gooien ze een lasso naar alle paaltjes die langs de randen van het genre in de woestijngrond zijn geslagen. Maar in een wilde galop vliegen ze helaas hun doelen voorbij. Oftewel, ze nemen teveel pijlen op de boog. Dat krijg je ervan als je je ten doel stelt om het belangrijkste album in het genre af te leveren. Jammer hoor, want het project begon zo veelbelovend. De band maakte een meer…

Zondaars opgepast! Hier is The High Bar Gang met Lost & Undone – A Gospel Bluegrass Companion (True North Records). Dat is een heel aardig schijfje met veertien nummers waarop de blijde boodschap wordt verkondigd middels covers van de Stanley Brothers en Bill en Charlie Monroe. De bende bestaat uit Barney Bentall (gitaar, zang), Rob Becker (bas, zang), Wendy Bird (zang), Angela Harris (zang), Colin Nairne (gitaar, mandoline, zang), Eric Reed (dobro, mandoline, banjo, zang) en Shari Ulrich (fiddle, mandoline, zang) en trad voor het eerst op in meer…

Zondaars opgepast! Hier is de Blood Washed Band met Driftin’ Along (House Of Mercy Recordings). Ze spelen elke zondag tijdens de kerkdienst van de House Of Mercy in St. Paul, Minnesota. Doorgaans staan er covers op het programma van Carter Family, Louvin Brothers, Johnny Cash en Gram Parsons, maar voor Driftin’ Along werden vooral nieuwe nummers opgenomen. De Blood Washed Band bestaat uit Page Burkum (zang, gitaar), Jeremy Szopinski (elektrische gitaar), Angie Talle (zang), Quillan Roe (staande bas), Erik Brandt (piano, orgel, meer…

De vorige plaat van Zweedse singer-songwriter Christian Kjellvander, The Rough & Ringe, kreeg hier vijf sterren. Zijn nieuwe, The Pitcher (Tapete Records/Sonic Rendezvous) is van vergelijkbaar niveau. Misschien zelfs nog beter. Ik hoor u denken: dat kan niet. Nee, misschien zijn die hoge scores overdreven. Misschien ben ik een doorgeslagen fan. Kan zijn, maar dan wel een die kan zien dat dit nieuwe album echt beter is dan eerder werk zoals b.v. Faya. Kjellvander heeft in de loop van de jaren een compleet eigen stijl ontwikkeld die meer…