Hilary Tipps en Steve Obermiller wensen zich niet te beperken tot één genre. De liedjes op MacGuffin (eigen beheer) beslaan dan ook een breed terrein, maar het echtpaar verliest daarbij niet uit het oog dat een album toch ook een eenheid moet vormen. All I Need is folk, terwijl Favorite jazzy uitpakt. Het nummer Fort Worth, de Texaanse stad waar dit alles werd opgenomen, is fraaie akoestische muziek. Tipps zingt met overtuiging, soms een beetje scherp en ietwat ongepolijst, toch is het nummer op fraaie wijze vastgelegd in de studio. Die zang van Tipps doet soms wat denken aan de Friese zussen van Maywood meer…

Zes jaar na Downey To Lubbock zijn Dave Alvin en Jimmie Dale Gilmore terug met een gezamenlijk werkstuk. Op TexiCali (Yep Roc) reizen ze weer langs Borderland heen en weer tussen Texas en Californië. Zoals ze eigenlijk altijd hebben gedaan. De Texaan Gilmore al sinds de vroege jaren 70 met The Flatlanders en solo. De uit Californië afkomstige Alvin sinds de jaren 80 met The Blasters en andere formaties. Het grote publiek hebben ze nooit bereikt en dat vinden ze prima, zo wordt duidelijk op We’re Still Here waarmee het album wordt afgesloten. ‘Well, a music business man with meer…

Zo dendert hij binnen, op z’n website: “Marques Morel is an American songwriter/story-teller, midwestern-twanger/folksinger, guitar-thumper/harmonica wailer, street-performer/wandering troubadour, steadfast woodcutter/migrant worker, a father, a son, and a friend to all.” Hij wordt daar vergeleken met ‘the likes of’ Townes van Zandt, Woody Guthrie en Hank Williams. Dat is nogal wat, maar er zit wat in. Ook Morel laaft zich aan het leven aan de rand, onderweg en in de kroeg. Zo ook op z’n vijfde album Tales And Tellings (eigen beheer). Vocaal laat hij zich situeren ergens tussen Johnny Cash, Dave Dudley en Waylon Jennings, en dan misschien meer…

Elke dag is een nieuwe kans om je weg te vinden, met die wijsheid begint Tim Easton zijn nieuwe album Find Your Way (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous). Elke droom kan je aan de rand van de afgrond brengen, toch is het belangrijk om je gevoel te volgen. Makkelijk zal het niet zijn, maar morgen is er een nieuwe kans. Zulks is het leven. ‘Come on remove yourself from everything you’re afraid of’ is nog meer wijze raad (Everything You’re Afraid Of). De Amerikaan laveert wederom langs de definities van folk en rock-’n-roll, terwijl hij toch ook niet valt onder de noemer folkrock. En dat echt niet alleen meer…

Op de website van deze band uit Oklahoma staat in tamelijk grote letters de volgende quote: ‘The Makers Out is an exploration of what Gram Parsons called Cosmic American Music’. Tijdens die verkenning is bandleider Scott Bell echter hopeloos verdwaald in vage spiritualiteit. Zo presenteert hij zich ook, want lees maar mee wat hij verklaart over zijn ambacht liedjesschrijver. ‘I, through my own practice, do not write songs regularly, but wait for them to write themselves through me’, zegt hij. Hallelujah heet een van de nummers op Bloodlines/Hope (eigen beheer). Logische reactie natuurlijk als zo’n moment zich meer…

Na drie albums vol Californische honky tonk in 2006, 2007 en 2009 tapte David Serby op Poor Man’s Poem (2011) en The Latest Scam (2013) uit een ander vaatje. Op het vierde album zong hij als een moderne Woody Guthrie, waarna hij twee jaar later uitpakte met ongecompliceerde catchy rock-’n-roll. Daarna bleef het tien jaar stil. Met Low Hanging Stars (Blackbird Record Label) is hij terug bij honky tonk met een Buddy Holly-beat (She Ain’t Changed At All) na een periode waarin hij nogal wat voor de kiezen kreeg. Hij prijsde zich gelukkig dat hij in Los Angeles woont. Daar zijn voldoende gelegenheden meer…

Ja, hij is terug! In een interview in de Rolling Stone in 2021 gaf Sturgill Simpson aan dat hij niet meer dan vijf albums onder eigen naam zou maken en The Ballad Of Dood & Juanita was dan die vijfde (de albums met bluegrassbewerkingen van zijn songs niet meegerekend). Sturgill Simpson maakt nu een plaat onder het pseudoniem Johnny Blue Skies. Simpson is ook nog eens terug in vorm, want Passage Du Desir (High meer…

Negen jaar geleden wezen we er in de recensie van Skin & Bone op dat de muziek van Mark Brown bestaat uit vele tinten bruin. En dat dat beslist past bij rootsmuziek. De stem van de singer-songwriter uit Maryland vergeleken we met Greg Brown. De americana van Happy Hour (eigen beheer) heeft een breder kleurenpalet. Want wat te denken van de disco die doorklinkt in Scratch? Het maakt vooral duidelijk dat de Amerikaan behoorlijk eigenwijs zijn eigen gang wenst te gaan. Denk qua sound aan Johnny Dowd, ook iemand die van nature dwars is. Door zijn schorre zangstem valt er meer…

Al bijna drie decennia verblijdt Kim Richey ons elke drie, vier jaar met een uitstekend album. Steeds weer een nieuw begin, zegt ze zelf, maar ook onverstoorbaar voortbouwend op de vaste waarden in haar carrière: een stijl die het midden houdt tussen country, folk, pop en rock; teksten die ontspringen aan haar eigen ervaringen, emoties en verwachtingen; en vooral haar prachtige stem. Every New Beginning (Yep Records) is geen uitzondering. Het album meandert muzikaal gezien tussen solide midtempo (A Way Around, Floating On A Surface), beschaafde meer…

De rode maan staat in spirituele kringen voor verandering en wedergeboorte. Robert Jon & The Wreck verklaren dat ze met Red Moon Rising (Journeyman Records) een nieuwe koers volgen, maar daar is weinig van te merken. Als altijd leeft de band uit Californië zich met overtuiging uit in southern rock. Wellicht zoeken ze met nummers als het stampende Stone Cold Killer nog wat meer het speelveld van bluesy hardrock op, maar een echte koerswijziging kun je dat niet noemen. Slidegitaar, toetsen, een zanger met een strot, samenzang (hoewel wat minder dan op vorige albums); de fans kunnen meer…