Satellite Inn tekende in 1999 een contract met het Amerikaanse label Moodfood waar ze de opvolgers waren van Whiskeytown dat net naar een groter label verhuist was. Een echte Amerikaanse carriere kwam niet van de grond. Zanger Stiv Cantarelli keerde terug naar Italië, waar hij onder meer een garageband begon: het ook ooit op deze pagina’s besproken Gold Rust. Voor Black Music/White Music (Stovepony Records) wendde Cantarelli zich tot zijn oude kameraden uit de Satellite Inn-tijd: Antonio Perugini (drums) en Fabrizio Gramellini (bas en gitaren). Samen meer…

The Dirty Guv’nahs zou wel een aardig bandje voor een festival zijn. Sorry, maar dat is lullig bedoeld. Want rock-‘n-roll voor een menigte op een grasveld is een verschrikking. Een zaaltje van een paar honderd mensen, dan moet het wel ophouden. Weg met die holle poses en lachwekkende proporties, rock-‘n-roll moet je kunnen ruiken voor echte beleving. Zweet! Afijn, een beetje een raar begin van een cd-recensie. Maar ja, dit waren zo ongeveer de gedachten bij Somewhere Beneath These Southern Skies (Dualtone/Blue Rose/Sonic Rendezvous). Het is meer…

Rootsrock zoals je die kunt verwachten van Todd Thibaud op zijn nieuwste album Waterfall (Blue Rose/Sonic Rendezvous). De melancholische powerpop van de Amerikaan uit Boston, Massachusetts, is zo degelijk als wat. Er is helemaal niets mis met dit soort mannenmuziek. Rocken als Buffalo Tom. Rocken als Graham Parker. En in het met blazers opgetuigde Hollow als Springsteen en Southside Johnny. Daar tussendoor nummers die aanvoelen alsof je met een warme deken langs het koude water zit terwijl de dag zijn einde nadert (When The Evening Falls). De meer…

Rik van den Bosch, wie kent hem nog? In 2005 finalist in De Grote Prijs van Nederland en in 2008 schreven we een recensie van zijn cd Coffee, Cigarettes & Beer, waarop een nummer werd meegezongen door Roos Rebergen. Met Rebergen en haar band Roosbeef is het in commercieel opzicht steeds beter gegaan. Van de Amsterdammer Van den Bosch hoorden we weinig meer. Maar… hij is terug. De nu, na enige omzwervingen, in Barcelona gevestigde singer-songwriter levert als Rik Van den Bosch & the Dandies een heerlijke nieuwe plaat af. Een overigens meer…

Helemaal gek word ik van This Is The Sound Of… (Slow Burn Records) van Drazy Hoops. Die stem. Die stem. Prachtig. Prachtig. Maar, euh, aan wie o wie herinnert deze bijzondere artiest me? Ergens in de platenkast staat iemand die ook zo traag zingt. En laag. Bijna een beetje kreunt. Ik kom er maar niet op. Misschien is er iemand die het wel hoort? Reageren mag! Of misschien kom ik er zelf nog eens op terug als ik het eindelijk weet. Is het iemand uit de paisley underground? Daar denk ik vooral aan. Afijn, niet langer over dooremmeren, eerst maar eens meer…

In een artikel in No Depression uit 2003, toen het nog gewoon een tijdschrift was, werd Maurice Mattei vergeleken met Butch Hancock. Net als de Texaan is deze in Ohio woonachtige Mattei namelijk een veelzijdig artiest. Hij is niet alleen actief als singer-songwriter, maar ook als fotograaf en illustrator. De vergelijking met Hancock snijdt vooral hout omdat ook Mattei liedjes weet te construeren die heel simpel overkomen, maar toch ook een zeker intellect verraden. Darker Angels – The Country & Western of Maurice Mattei and The Tempers – The meer…

Harde zuidelijke rock met aandacht voor de melodie staat er op If It Ain’t Broke (Swampjawbeamusic) van het uit Arizona afkomstige kwartet Hogjaw. De vier kerels van deze band zijn al vrienden sinds de highschool en dit is hun vierde album. Het gitaarwerk van Kreg Self geeft de binnenkomer One More Little One direct smoel en de zang van Jonboat Jones (tevens gitaar) is ook overtuigend. Ze zijn niet voor een gat te vangen, deze mannen. De southern rock met soms wat boogie of een snipper grunge doet op Am I Wrong? sterk

meer…

Als je op het wereldwijde web verder kijkt dan je neus lang is kom je regelmatig leuke dingen tegen. Zo vonden we op facebook Tallahassee, een band gevormd in Rhode Island en nu domicilie houdend in Boston. De vier leden hebben verschillende achtergronden zoals professioneel football, kunst en klassieke muziek. Tezamen proberen zij americana te maken zonder gebaande paden te treden. Zoals te horen valt op Old Ways (sic) lukt hen dat aardig. Op dit in eigen beheer uitgegeven tweede album combineren Brian Barthelmes, Shawn Carney, Scott Thompson en Matt Raskopf op een meer…

Er zijn wel honderd verschillende redenen waarom soldaten afreizen om oorlog te voeren, maar bij terugkeer worstelen ze allemaal met dezelfde demonen. Op een kwade dag nemen die de controle over. Op Still Fighting The War (Music Road Records/Munich) schetst Slaid Cleaves het trieste lot van veel militairen na een missie. De Amerikaan schreef weliswaar een kritische tekst, toch steunt hij al die mannen en vrouwen die hun leven riskeren in de strijd. Op zijn website is het titelnummer voor minimaal 99 dollarcent te meer…

Rich Burgess was de bassist van Hadacol, een band die zo rond de millenniumwisseling indruk wist te maken met enkele sterke altcountryalbums. Midwestern Wind (eigen beheer) is zijn solodebuut. Met Silver Spoon en Misery Is Company gaat hij overtuigend twangend van start voor iemand die nooit verwacht had dat hij nog eens vooraan op het podium zou staan. Een groots zanger is Burgess niet, maar wie zegt dat een outlaw een groots zanger moet zijn? Het gaat hier om liedjes die lijnrecht van a naar z bewegen. De steelgitaar van meer…