Met Midnight On The Interstate zet Trampled By Turtles zo ongeveer een nieuwe standaard in muzikaliteit als het gaat om akoestische bluegrass. Wat een mooie melodie brengen banjo en fiddle! Een prachtig begin van Stars And Satellites (Banjodad Records/Thirty Tigers/Bertus) is het. En wat daarna volgt is al net zo fraai. Luister naar de open structuur van Alone met woohoohoo samenzang, terwijl de bas het diepte geeft. Dit is nog muzikaler dan hetgeen het toch ook zeer gewaardeerde Chatham County Line laat horen. Geperfectioneerd en toch met ziel. De fiddles meer…

De veteraan Zachary Richard maakt zijn naam als (cultureel) activist volledig waar op zijn nieuwe album Le Fou (eigen beheer). De voornamelijk Franstalige liedjes zijn niet alleen sterk geworteld in de cajunmuziek van Louisiana, Richard komt daarbij ook op voor maatschappelijke zaken die de staat aan de Golf van Mexico aangaan. Zo gaat hij in het titelnummer in op de gevolgen van het gezonken olieplatform Deepwater Horizon, eigendom van BP. Hier rollen niet louter bon temps voorbij, ook al komen die wel aan bod in Sweet Sweet. Dit is muziek met meer…

De Wurlitzer van Michael Webb brengt de warme gloed van de straatverlichting op het hoesje van Night Owl (PoMo Records), het nieuwe album van Ted Russell Kamp. Smile Alone heet dat nummer waarmee de plaat opent. Direct helemaal goed, want opnieuw valt vooral op met hoeveel soul de singer-songwriter uit Los Angeles zingt. Op Fireflies stookt Kamp het vuurtje op met zachtjes gloeiend spel op de Hammond. Als de temperatuur niet oploopt door de toetsen, dan toch zeker door de wrijving tussen metaal en de snaren van meer…

Wayne Hancock doet een opmerkelijke bekentenis op Ride (Bloodshot Records/Bertus). Want wat horen we The King Of Juke Joint Swing daar zingen? ‘When I’m home with my baby it’s Saturdaynight every night’. Moeten we hem geloven? Zou de liefde hem aan huis kluisteren? Ach nee, natuurlijk niet. Anders had deze cd niet de titel Ride gekregen. De Texaan reist nog altijd van juke joint naar honky tonk om die gelegenheden te voorzien van de muziek die daar voor gemaakt is. Met steelgitarist Eddie Rivers die zestig jaar te laat lijkt meer…

“Mooi, mooi”, waren mijn eerste gedachten bij het beluisteren van Mercury State (Saint In The City Records) van de jonge Engelsman Daniel Pearson. Het schitterende, heldere gitaarspel waarmee de plaat opent is al gelijk goed. Prachtig nummer ook, dat Factory Floor. Een soort Americana, maar je hoort duidelijk dat het aan de oostkant van de Atlantische Oceaan is gemaakt. Ten eerste natuurlijk door die Engelse tongval maar ook de folkhinten maken het geheel net even anders. In het daaropvolgende Promises wordt uit een meer…

Bleef Annie Keating op haar vorige album Water Tower View nog iets teveel in hetzelfde straatje hangen, op For Keeps (eigen beheer) slaat ze wat vaker andere wegen in. ‘Gotta get out of this town, find my lucky streets somehow’, verkondigt ze op Just For Today. En ze voegt de daad bij het woord en zelfs wat vaker dan alleen maar op die ene dag. Haar stad New York blijft niettemin op de meeste liedjes het decor. Dat is niet zo erg, daar is immers voldoende te beleven. Haar enigszins schorre voordracht geeft haar grotestadsfolk meer…

Er komt zoveel muziek uit, dat het soms maanden duurt voordat ik aan een recensie begin. De praktijk leert namelijk dat een eenmaal gerecenseerde plaat niet al te vaak meer gedraaid wordt. Er zijn immers steeds nieuwe albums die om aandacht en woorden vragen. Dat lange wachten met het tikken van een stukkie heeft zo zijn voordelen. Ik heb dan al vele malen van de muziek kunnen genieten en weet dan ook wel ongeveer wat ik er over wil zeggen. Don’t Fail Me Now (eigen beheer) van John Courage and The Great Plains stond vorig jaar meer…

Een duidelijker titel dan Stranger In My Land (Bloodshot Records/Bertus) had Roger Knox zijn album niet kunnen geven. Knox is een Aboriginal en zijn cd staat vol protestliederen van de oorspronkelijke bewoners van Australië. Aan de andere kant van de wereld is Knox bekend als de Koori King of Country en tevens als de  Black Elvis. Countrymuziek blijkt heel populair onder Aboriginals. Knox is al enkele decennia actief in het genre. Jon Langford, de Britse socialistische punker die tegenwoordig met andere musici cowboytje speelt in Amerika, ontmoette meer…

Heel bijzonder, dit Vellamo (eigen beheer) van het Finse duo Vellamo. Dat begint al met de Finse teksten. Minne Kulkee Sinun Matka, Juokse Frank Juokse, Ja Se Mies, hier valt geen touw aan vast te knopen. Die teksten staan netjes afgedrukt in het tekstboekje, maar dat helpt natuurlijk niets. Pia Leinonen zingt trouwens ook wat liedjes in het Engels. Vellamo is een duo dat naast de zangeres bestaat uit Joni Tiala, die zorgt voor een fraai geluidsdecor met gitaren, mandoline en een Hammond B3. De Finse volksliedjes dragen sporen van Britse folk en meer…

Met zijn schorre stem schiet Langhorne Slim jubelend en gejaagd uit de startblokken met het titelnummer van The Way We Move (Ramseur Records/Bertus). Hij neemt nauwelijks gas terug op Bad Luck. De drums jagen toetsen, fiddle en banjo aan. Dit soort enthousiaste folkpunk kan in de studio makkelijk de grond onder de voeten verliezen. Zo niet op dit album van Langhorne Slim & The Law. De Amerikaan stort zijn ziel en zaligheid uit in een prachtige collectie liedjes die zijn opgedragen aan zijn overleden opa en de eveneens gestorven meer…