Het was nogal ongelukkig dat ik in de recensie van When The Dust Settles The Parlor Soldiers naar de frontlinie schoof om daar de plaats in te nemen van The Civil Wars. Want kort nadat The Civil Wars de strijd staakten, capituleerden ook The Parlor Soldiers. Het duo Alex Culbreth en Karen Jonas ging net als John Paul White en Joy Williams uit elkaar. Met Alex Culbreth & The Dead Country Stars (eigen beheer) ligt er inmiddels nieuw werk van de mannelijke helft van het duo. Het is maar de vraag hoe de artiest uit de Amerikaanse staat meer…

Tsjonge, wat schrijft die Mic Harrison toch lekkere liedjes. Zijn nummers kunnen krachtig uit elkaar spatten en zitten vol catchy hooks, koortjes en solo’s. Kortom, alles wat popmuziek verslavend maakt. Mic Harrison and the High Score leveren het allemaal op Still Wanna Fight (Real Much Records). Rock And Roll Clothes klinkt net zo verbeten als Joe Jackson op zijn debuut. Het is puntig als de witte schoenen op de hoes van Look Sharp. Harrison heeft een verleden in The V-Roys, die geweldige band die country met de vaart van garagerock en de melodieën meer…

Forgive My Future is het vierde album van de uit Golden, Colorado afkomstige singer-songwrtiter Thomas Hine. Ik ken de eerdere albums van Hine niet en weet dus niet of hij een constistent ouvre heeft. Forgive My Future staat in elk geval vol akoestische folksongs die multi-instrumentalist Hine zelf laagje voor laagje heeft ingespeeld. Het ligt dicht tegen tegen het zogenoemde lo-fi aan, maar daar is het toch net te gestileerd voor. Slechts hier en daar, om precies te zijn, in twee gevallen, heeft Hine de hulp ingeroepen van meer…

Derek Hoke heeft met Jason Isbell, Caitlin Rose, Cory Chisel, Chris Scruggs, Bryan Owings, Mike Daly en leden van Raconteurs sterke persoonlijkheden om zich heen verzameld op Waiting All Night (Electric Western Records/Thirty Tigers). Met deze mensen bepaalt hij niettemin zelf de richting. En dat is die van ouderwetse country. Not your dad’s country, but your granddad’s country. The REAL country, zoals hij het zelf zegt. Is het dan vreemd dat het album met Lonely Street aanvangt met een nummer dat qua melodie meer…

Van de Belgische singer-songwriter HT Roberts verschenen tot nu toe 7 cd’s. Country Music Makes Me Cry is zijn achtste. Een bijzondere, want in zijn geheel live opgenomen tijdens een optreden, met bijzondere gasten, in januari van 2012. Op de plaat staan veel nummers uit de beginperiode (vanaf de tweede helft van de jaren ’90) van de uit Gent afkomstige Roberts. Mooi gedaan, de livesetting geeft de zelfgeschreven nummers een zekere pit die ze soms ontberen op de studioalbums. Wat ook meer…

We hebben het hier nog nooit gehad over Arbouretum. Da’s niet zo gek want de muziek van dit kwartet uit Baltimore, dat sinds begin van dit millenium aan de weg timmert, ligt een beetje buiten de randen van wat we nog alt.country noemen. Hoewel, die grenzen zijn tegenwoordig behoorlijk vaag. Dave Heumannn en de zijnen maken zoiets als… grunge folk? Een beetje alsof Will Oldham wil klinken als Neil Young in zijn Le Noise-tijd, ondersteund door Pearl Jam. Coming Out Of The Fog (Thrill Jockey/Konkurrent) biedt logge midtempo rocksongs meer…

Het album My Analog Face (Stonegarden Records) van The Furious Seasons zorgde voor een aangename verrassing. Een hernieuwde kennismaking om precies te zijn. In de band uit Los Angeles treffen we namelijk de broers David en Jeff Steinhart aan. Het zijn namen diel niet veel mensen iets zullen zeggen, want wie kent de band Pop Art? Of Smart Brown Handbag? De broers lieten voor het eerst van zich horen in 1985 met de elpee A Perfect Mental Picture. Daarop stond sprankelende pop die werd gebracht met welhaast wiskundige precisie. Ondanks meer…

Met de natuurgetrouwe akoestische cover van Train Leaves Here This Morning en de fraaie instrumental Bunagulax pakt Billy White, Jr. heel aardig de sfeer van de begindagen van de countryrock. De melodie en het spetterende gitaarwerk van The Future Ain’t What It Used To Be zijn ook zeer de moeite waard, maar daarmee is Just Another Sad Ol’ Song (Ayemaydah Records) nog niet een goede plaat. Daarvoor krijgen we teveel doorsnee voor de kiezen van deze kleine zelfstandige uit Texas. White valt terug op het soort new country waarmee meer…

Vier vrienden op highschool in Cincinnati, Ohio, besluiten een bandje te beginnen. Tegen de verveling. Om indruk te maken op meisjes. Om al die bekende redenen. Het is een verhaal als zoveel andere. Zo begon het voor Alone At 3AM. De rock-‘n-roll op Midnight Mess (Suburban Records) past nog altijd bij dat verhaal, ook al is de bezetting inmiddels gewijzigd. Het is muziek die valt of staat met de juiste drive. Op nummers als Watching Trains en Burn The Town blijkt dat het hier menens is. Ooit springen ze op die trein, op reis naar een meer…

Buddy Miller en Jim Lauderdale gaan in de traditional The Train That Carried My Gal From Town op de rockabillytoer, maar breken die valse start snel af om over te gaan op ouderwetse country middels een fiddle die op de voorgrond treedt. Aan het eind van het liedje blaast een steelgitaar een laatste groet van de trein. Buddy & Jim (New West/Rough Trade) is een album van twee door collega’s hooggewaardeerde veteranen die zich buigen over de traditie van het countryduet. Op It Hurts Me is Jim Lauderdale voor Buddy Miller wat Emmylou Harris ooit meer…