Lilly Hiatt is de dochter van John Hiatt. Dat is zo’n feitje waardoor haar naam wel zal blijven hangen. Let Down (Normaltown Records) is het debuut van Lilly Hiatt and the Dropped Ponies. Dat is een album met zijn momenten. Angry Momma is zo’n nummer dat opvalt door de krachtige, bijna agressieve toon. Hiatt heeft een wat dunne, vrij hoge stem die echt wel geschikt is voor country van het alternatieve soort. Alleen valt ze er (nog) niet echt mee op. Misschien maakt haar gitariste Beth Finney wel de meeste indruk. Die kan namelijk tekeer gaan als meer…

Traveling Alone (Yep Roc/Munich) heet het nieuwste album van Tift Merritt. Dat mag zo zijn, in de studio heeft ze een uitgelezen stel musici tot haar beschikking. En dat is te horen. Niet in een krachtige aanpak, maar juist in de open structuur. De liedjes ademen dankzij het exquise spel van topkrachten Eric Heywood (pedal steel, lap steel, gitaren, banjo), John Convertino (drums, percussie), Marc Ribot (gitaren, Marxophone, ukelele) en Jay Brown (bas, zang). Merritt beseft dat ze in dergelijk gezelschap niets hoeft te forceren. Haar zang is puur, nergens ook maar meer…

Denk dat ik er nu wel bijna uit ben. Na maandenlang luisteren concludeer ik dat dit mogelijk mijn plaat van het jaar wordt: The Graceless Age (Bucketful of Brains) van John Murry. Murry kent u misschien van zijn samenwerking met Bob Frank. Tezamen maakten zijn 2 zeer interessante cd’s, maar dit solowerk van Murry is minimaal van even grote klasse. Vier jaar deed Murry erover, met produktionele hulp van de inmiddels overleden Tim Mooney. Vier jaar omdat zijn drugsverslaving hem in de weg stond en omdat hij bleef schaven tot alles meer…

De Amerikaanse singer-songwriter Sean Rowe treedt veelvuldig op in luidruchtige bars en soms zwerft hij maanden door de wouden van de staat New York op zoek naar inspiratie. Met zijn machtige bariton houdt hij er de wilde beesten op veilige afstand. Dronken bezoekers bij zijn optredens overstemt hij met gemak. Hij hoeft zijn mond maar open te doen of Tom Waits vlucht een donkere steeg in en verstopt zich achter de vuilnisbakken. Zijn stem is donker als een ondoordringbaar bos. Op het meesterlijke The Salesman And The Shark (Anti-/Konkurrent) zorgen meer…

Met Easy Riders Van De Peel beschrijft Ad van Meurs de brommercultuur uit de tijd dat hij nog op de middelbare school zat. Het is zo’n nummer dat op bijval kan rekenen van wat oudere jongeren in het publiek, zoals bleek tijdens de Nederlandse tournee van John Fullbright. Diens ontdekker Van Meurs verzorgde daar het voorprogramma. Bij zo’n nummer over de brommerjeugd past inderdaad de Nederlandse taal waarvoor gekozen is op En Soms (Continental Europe/Munich). Op het merendeel van de liedjes wringt er echter iets. Het is meer…

De Canadese band The Skydiggers bestaat al ruim twintig jaar. Een overzicht van het werk uit het verleden staat op de compilatie The Truth About Us – A Twenty Year Retrospective (Blue Rose/Sonic Rendezvous) dat gelijktijdig met het nieuwe album Northern Shore (Blue Rose/Sonic Rendezvous) is verschenen. De verzamelaar is met 76 minuten speelduur (22 nummers) tot de rand gevuld. Daarnaast is ook nog eens een dvd bijgevoegd. De band die ook Andrew Cash in de gelederen had, heeft nooit de bekendheid verworven van landgenoten als Cowboy Junkies of Blue Rodeo. Althans niet in Europa en daar tracht het Duitse label nu verandering in te brengen. The Byrds zijn duidelijk een startpunt geweest voor The Skydiggers, die ook graag een fijn stukje samenzang laten horen. Doordat ze uit een ander tijdperk komen, klinkt het als vanzelf toch net iets moderner. Eigenlijk meer…

Alsof The Posies op het podium staan en de stroom is uitgevallen, zo ongeveer klinkt Red Clover Ghost. Clint en Gibb Cockrum hebben namelijk net zulke hoge stemmen als Jon Auer en Ken Stringfellow. Het titelloze Red Clover Ghost (Good Soil Records) is het aparte debuut van deze broers uit de bergen van de Amerikaanse staat Maryland, die trouwens onlangs naar Virginia Beach in Virginia trokken omdat ze daar elk een baan vonden. Laat ze vooral ook doorgaan met dit uiterst interessante project. Red Clover Ghost betekent prachtige samenzang, hoe kan het meer…

Er zijn een aantal redenen waarom een plaat op deze site een waardering van 3 sterren kan krijgen: 1)´t is een leuke plaat, maar verder niet zo heel bijzonder, 2)´t is een bijzonder project maar de uitvoering is niet helemaal geslaagd of 3)´t is een plaat waarop de oninteressante nummers in evenwicht zijn met het aantal wel interessante nummers. Songs For The Coming Home (eigen beheer) van de Welshe singer-songwriter Martyn Joseph valt in die laatste categorie. Joseph maakt een soort Keltische Americana, waar je meer…

Zei iemand hier laatst niet dat de mooie releases je om de oren vliegen? Nou, ik kan er niks aan doen, maar ik heb er weer eentje die een greep naar de portemonnaie rechtvaardigt. Moet je wel van een beetje stevige altcountry houden. Catch The Presidents is het tweede album van Doc Daily & Magnolia Devil, een sextet uit Muscle Shoals, Alabama. Ze maken een soort zuidelijke countryfolkrock die niet zo zeer hard, maar bij tijd en wijlen wel lekker stevig neergezet wordt. Banjo, fiddle en steelgitaar zorgen voor aangename accenten maar meer…

Zo’n geweldige tekstuele vondst als If I Said You Had A Beautiful Body Would You Hold It Against Me staat er niet op Driven Back (eigen beheer) van Jesse & Noah, de zonen van een van The Bellamy Brothers. Nou is het ook maar de vraag of er lezers zitten te wachten op dat soort zwijmelpop. Zo erg is het dus niet dat deze broers Bellamy een andere route uitstippelen. Jesse schrijft (en zingt) de overigens wel degelijk behoorlijk catchy nummers en Noah (achtergrondzang) vervult de rol van multi-instrumentalist. Jesse heeft een goede soulstem, wat meer…